Των Λήδας Γαλανού, Θοδωρή Δημητρόπουλου

Φύλακες του Γαλαξία

(Guardians of the Galaxy)

σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκαν

ηθοποιοί: Κρις Πρατ, Ζόι Σαλντάνα, Ντέιβ Μπαουτίστα, Μπράντλεϊ Κούπερ, Λι Πέις, Μάικλ Ρούκερ, Κάρεν Γκίλαν, Ντζιμόν Χούνσου, Τζον Σι Ράιλι, Γκλεν Κλόουζ, Μπενίσιο ντελ Τόρο

Ο Πίτερ Κουιλ, διαστημικός κλέφτης της κακιάς ώρας, βρίσκεται έξαφνα να έχει στην κατοχή του μια μυστηριώδη σφαίρα με σπάνιες ιδιότητες που την κάνει (και μαζί εκείνον) αντικείμενο ενός διαγαλαξιακού κυνηγητού. Ως αναπάντεχους συμμάχους θα έχει μια ομάδα από περιθωριακούς τύπους χωρίς κανένα κοινό: έναν βαρυποινίτη με εκδικητική μανία, μια δολοφόνο και δύο κυνηγούς κεφαλών (ο ένας είναι ένα γενετικά μεταλλαγμένο ρακούν κι ο άλλος ένα δέντρο που μιλάει). Τι ενώνει όλους αυτούς; Οτι, έστω και τυχαία, βρέθηκαν να είναι η τελευταία γραμμή άμυνας ανάμεσα στις πανίσχυρες καταστροφικές δυνάμεις που θέλουν τη σφαίρα και στη σωτηρία του γαλαξία.

Ολα αυτά πάντως δεν έχουν καμία σημασία γιατί οι «Φύλακες» είναι η πιο διασκεδαστική ταινία του καλοκαιριού που φεύγει και ταυτόχρονα το #1 των αμερικανικών ταμείων για την τρέχουσα χρονιά. Η πρώτη σκηνή καθιστά σαφή τον τόνο: ο καλόψυχος loser Πίτερ βρίσκεται σε έναν αρχαίο ναό, σαν μια κοσμική εκδοχή κάποιας εναρκτήριας σεκάνς Ιντιάνα Τζόουνς, καθώς αναζητά τη σφαίρα. Φοράει τα ακουστικά του walkman του και αρχίζει να χορεύει ακούγοντας το «μπομπάτο» mixtape με επιτυχίες των 70s που του άφησε πίσω η μητέρα του. Αυτή η φανταστική (και φανταστικά κεφάτη) συλλογή oldies επιτυχιών είναι και ο μοναδικός συναισθηματικός δεσμός του με τη Γη.

Η ταινία, μια ξέφρενη διαστημική περιπέτεια κάπου ανάμεσα στο γουέστερν ύφος του «Firefly» και την παράδοση του «Star Wars», ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο συναίσθημα και τον αναρχικό τόνο. Παρότι ανήκει στο σύμπαν υπερηρώων της Marvel (και κάποιες περιφερειακές επεξηγήσεις της πλοκής ίσως φανούν ξένες γι’αυτόν τον λόγο), αυτή η περιπέτεια, σκηνοθετημένη από τον δημιουργό απολαυστικών b-movies Τζέιμς Γκαν, δεν έχει για ήρωες ατσαλάκωτους θεούς ή υπερ-στρατιώτες, παρά ένα μάτσο ανθρώπους του περιθωρίου οι οποίοι αμφισβητούν το κατεστημένο και αναζητούν την αλληλοστήριξη σε μια δυσλειτουργική οικογένεια που δεν ήξεραν πως χρειάζονταν.

Το χιούμορ έχει διαρκή παρουσία καθώς οι feelgood μελωδίες εναλλάσσονται με τις σκηνές δράσης και τις αφοσιωμένες στους χαρακτήρες στιγμές, ώστε ακόμα κι όταν ο Γκαν υπακούει σε δοκιμασμένες φόρμουλες, τίποτα να μην μοιάζει κουραστικό. Και καθώς εγκαταλείπει κάποιος την αίθουσα με χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό του, θα εύχεται οι παράξενοι αυτοί αντι-ήρωες που μπορούν να διασκεδάσουν και να συγκινήσουν με τους πιο παράξενους τρόπους (την παράσταση κλέβει ο Γκρουτ, το ζωντανό δέντρο στο οποίο δίνει τη φωνή του ο Βιν Ντίζελ) να επιστρέψουν και για δεύτερο γύρο. Θα είναι από τις σπάνιες φορές που ένα σίκουελ θα έρθει επειδή το κοινό πραγματικά το θέλει κι όχι απλώς επειδή πρέπει.

…………………………………………….

Ο Νο1 Καταζητούμενος

(A most wanted man)

σκηνοθεσία: Αντον Κόρμπιν

ηθοποιοί: Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Ρόμπιν Ράιτ, Γουίλεμ Νταφό, Ντάνιελ Μπρουλ

Ο Ισα Καρπόφ, μισός Ρώσος, μισός Τσετσένος μετανάστης, κάνει διακριτική είσοδο στην ισλαμική κοινότητα του Αμβούργου, διεκδικώντας την περιουσία του πατέρα του από την τράπεζα. Γερμανική και αμερικανική αντικατασκοπία συνεργάζονται με κίνητρα που παραμένουν σκιώδη καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, όσο εμείς καλούμαστε να αναγνωρίσουμε αν ο άντρας αυτός είναι όντως αθώο θύμα ή εξτρεμιστής.

H ταινία με τον τελευταίο πρωταγωνιστικό ρόλο του Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν είναι πολλά πράγματα ως θρίλερ κι ως κοινωνική ακτινογραφία, όμως είναι αναπόφευκτο πως όλοι θα εστιάσουμε στο πρόσωπο του αδικοχαμένου, ερμηνευτικού τιτάνα πρώτα απ’ όλα. Ο Χόφμαν υποδύεται έναν Γερμανό κατάσκοπο, τον Γκίντερ Μπάκμαν, που σκοπεύει να αποσπάσει πληροφορίες για την ισλαμική κοινότητα, χρησιμοποιώντας αν χρειάζεται και τον Ισα για τους σκοπούς του. Ο Χόφμαν γεμίζει την οθόνη δίχως να κάνει τίποτα. Το βλέμμα μας τον σκανάρει επίμονα, γνωρίζουμε ως θεατές πως είναι οι τελευταίες μας στιγμές μαζί του, όμως δεν βρίσκουμε εκεί τίποτα γνώριμο. Κανένα ερμηνευτικό τικ, καμία μανιέρα. Ο Γκίντερ είναι ακόμα ένας Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν που δεν έχουμε ξαναδεί. Υπάρχουν φορές που θεωρούμε δεδομένο το πόσο μεγάλος ήταν αυτός ο ηθοποιός – αυτή δεν είναι μία από αυτές.

Ο σκληρός, αινιγματικός Γκίντερ του, ένας κατάσκοπος δίχως διάθεση να διαπραγματευτεί έστω μια του λέξη, έχοντας σιωπηλή ορμή και μεθοδικότητα ως προς τον σκοπό του, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός ντόμινο πληροφοριών που διαδίδονται σαν ύπουλος ιός. Ο Αντον Κόρμπιν (του θαυμάσιου «Control») σκηνοθετεί τη μεταφορά ενός ακόμα κινηματογραφικά προσβάσιμου βιβλίου του Τζον ΛεΚαρέ, με τρόπο που κάνει στιγμή ύστατης αγωνιώδους εκτέλεσης την υπογραφή ενός ντοκουμέντου ή ένα χάδι σε κάποιο παράνομο φλερτ.

Η πολιτική διάσταση της Πολιτικής τίθεται σε ευθεία αντιπαραβολή με τις μικρές προσωπικές εμμονές των ηρώων που εμπλέκονται σε κάθε άρτιας σύλληψης σχέδιο, με τον Κόρμπιν να κορυφώνει την περίεργα καθηλωτική μη δράση του σε ένα εκπληκτικό τελευταίο 20λεπτο που υπογραμμίζει πως τελικά το δίλημμα θύτης ή θύμα μάς αφορά όλους.

…………………………………………….

Παίζοντας με τη φωτιά

σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου

Η Αννέτα Παπαθανασίου, ηθοποιός αλλά και δραστήρια σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ πια, πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ, ως προσκεκλημένη της σχολής, με σκοπό να διδάξει στους σπουδαστές την υποκριτική στην αρχαία ελληνική τραγωδία μ’ ένα ανέβασμα της «Αντιγόνης». Ξεκινώντας την παραμονή της στην αφγανική πρωτεύουσα, έρχεται κι η ίδια –και κατ’ επέκταση κι ο θεατής– αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα που μοιάζει με πολιτικό θρίλερ, αλλά είναι πέρα για πέρα, μοιραία, αληθινή. Οι γυναίκες ηθοποιοί στο Αφγανιστάν μόνο με την επαγγελματική τους επιλογή προκαλούν τη μοίρα τους, θεωρούνται εγκληματίες γιατί προσβάλλουν τους νόμους του Ισλάμ, αντιμετωπίζονται ως πόρνες, περιθωριοποιούνται, καταδιώκονται μυστικά και φανερά και συχνά δολοφονούνται. Οχι από κάποια μυστική ακραία θρησκευτική οργάνωση. Από τον ίδιο τους τον κύκλο, από τους γείτονες και τους συγγενείς τους, από εκπροσώπους του κράτους ή των Ταλιμπάν. Είναι γεγονός τυχαίο, αλλά η διδασκαλία της «Αντιγόνης», μιας ιστορίας για την τιμωρία της γυναίκας στην τέχνη, μοιάζει τραγικά ταιριαστή.

Η Αννέτα Παπαθανασίου έχει το πλεονέκτημα, εξαιρετικά ενδιαφέρον στην ταινία, ν’ ανακαλύπτει όσα καταγράφει μαζί με τον θεατή, καθώς ψάχνει για απαντήσεις περιπλανώμενη με αθωότητα και ειλικρινή έκπληξη στην Καμπούλ. Μιλά με γυναίκες ηθοποιούς, ακούει τρομακτικές αφηγήσεις συναδέλφων και φίλων γυναικών που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, αναζητώντας στη διάρκεια όλης της ταινίας την Τάχερα Χασέμι, μια νεαρή και βραβευμένη αποκάλυψη του θεάτρου που αγνοείται.

Ηθοποιός και η ίδια, γυναίκα ηθοποιός για την ακρίβεια, ό,τι σημασία κι αν (δεν) έχει αυτό στον δυτικό πολιτισμό, η Παπαθανασίου κυνηγά το θέμα της με τόλμη και σθένος, σκηνοθετώντας το φιλμ της σαν θρίλερ, με βάση μια ιστορία που σε προκαλεί να κλείσεις να μάτια και τ’ αυτιά. Μόνο που η ταινία δε σταματά ούτε όταν βρίσκεται μπροστά σε επικίνδυνες αλήθειες. Διατηρεί την ορμή και τη δύναμή της με τέτοια αυθεντικότητα που επιδρά αληθινά στον θεατή. Γιατί μπορεί κάποια πράγματα να είναι αυτονόητα, αλλά μια βιωματική καταγραφή τους τα καθιστά και επιτακτικά. Το «Παίζοντας με τη φωτιά» δεν είναι μια πολιτική ταινία που οφείλει κανείς να δει, καταχρηστικά, ως κοινωνική υποχρέωση. Είναι μια ολοζώντανη, γρήγορη, φλεγόμενη ταινία για ένα σύγχρονο έγκλημα διαρκείας.

…………………………………………….

The Lunchbox

σκηνοθεσία: Ριτές Μπάτρα

ηθοποιοί: Ιρφάν Καν, Νιμράτ Καούρ

Το λάθος τρένο μπορεί να σε οδηγήσει στον σωστό σταθμό. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της Ιλα και του Σατζάν ή τουλάχιστον στο φαγητό τους. Εκείνος είναι ένας εσωστρεφής χήρος, λογιστής, έτοιμος να συνταξιοδοτηθεί. Εκείνη είναι μια νεαρή πανέμορφη σύζυγος και μητέρα, που ωστόσο συνειδητοποιεί ότι ο γάμος της είναι δυστυχισμένος. Ζουν στο Μουμπάι, εκεί όπου, σε πείσμα κάθε νόρμας, χιλιάδες ντελιβεράδες κάθε μέρα, μ’ ένα εντελώς δικό τους σύστημα που έχει διερευνηθεί από το Χάρβαρντ και το Κέμπριτζ, διανέμουν ώς το μεσημέρι γεύματα που στέλνουν στους εργαζόμενους οι οικογένειές τους για να φάνε στη δουλειά. Μια τέτοια αποστολή, από την Ιλα στον άντρα της, παραστρατεί και καταλήγει στον Σατζάν. Κανείς από τους δυο τους δεν θα διορθώσει το λάθος, μια και στις πλούσιες γεύσεις του φαγητού και στην ιδιαίτερη φροντίδα της προετοιμασίας, στην ανυπομονησία για το καθημερινό «ραντεβού» και στα γράμματα που οι δυο τους θ’ αρχίσουν να ανταλλάσσουν μέσα στα κουτάκια με το φαγητό, θ’ ανακαλύψουν μια απρόσμενη σταθερότητα και μια ελπίδα για μια νέα αρχή, προτού ακόμα συναντηθούν πρόσωπο με πρόσωπο.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Ριτές Μπάτρα παρουσιάζει μια υπέροχη, διαφορετική ρομαντική ταινία, που εκτυλίσσεται στη σημερινή Ινδία, αλλά διατηρεί τα χαρακτηριστικά ενός ρετρό σινεμά και μιας παλιομοδίτικης, παραδοσιακής αίσθησης της εγγύτητας. Με σκηνοθεσία που θυμίζει ένα φιλικό παιχνίδι πινγκ πονγκ, καθώς οι σκηνές πηγαινοέρχονται από τον έναν ήρωα στον άλλο χωρίς σημείο συνάντησης, παρά την ανάγνωση των γραμμάτων τους, η ταινία χτίζει σταδιακά ένα γεμάτο πορτρέτο όχι μόνο της Ιλα και του Σατζάν, αλλά και της πολύβουης πόλης τους που τούς έχει απογοητεύσει, της διστακτικότητάς τους απέναντι στο μέλλον, της απώλειας, της τρυφερότητας, της διακριτικότητας.

Με μια ασυνήθιστη λεπτότητα, με χιούμορ και μυρωδάτα φαγητά, ο Ριτές Μπάτρα στήνει μια ρομαντική κομεντί αλλιώτικη απ’ τις άλλες, δίνοντάς μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε από την κλειδαρότρυπα κάτι πολύ ιδιωτικό, ένα χτυποκάρδι εκεί που δεν το περιμένεις, μια απροσδόκητη πίστη στις δεύτερες ευκαιρίες της ζωής.

…………………………………………….

Step Up: All In

σκηνοθεσία: Τρις Σι

ηθοποιοί: Ράιαν Γκούζμαν, Aλισον Στόουνερ, Ιζαμπέλα Μίλο, Μπράιαν Eβιγκαν, Aνταμ Σεβάνι, Στίβεν Μπος

Πέμπτη συνέχεια του «Step Up», των ταινιών αποθέωσης του street dancing, η οποία έχει ήδη σπάσει τα ταμεία στο εξωτερικό, χάρη στην πάντα εκπληκτική της ενέργεια και αδρεναλίνη και την καθησυχαστική βεβαιότητα ότι και πάλι θα κερδίσει ο καλύτερος!