Οχι στη διαγραφή των «ανενεργών» φοιτητών
Με αφορμή τη διαφαινόμενη διάθεση του κ. υπουργού Παιδείας να προωθήσει σχετική νομοθετική ρύθμιση, θέλω να καταστήσω σαφές ότι τάσσομαι ανεπιφύλακτα ευθύς εξ αρχής ενάντια στην οριστική διαγραφή των «ανενεργών» φοιτητών από τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια.
Καίτοι η πεποίθηση και η στάση μου αυτή δεν απορρέει μόνο από την προσωπική μου περίπτωση και διαδρομή στην περάτωση των σπουδών, θα ήθελα μολαταύτα ν’ αναφερθώ εν συντομία σε αυτήν.
Το 1964 έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις στην ΑΣΟΕΕ (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) καθώς και στη μέση Τηλεπικοινωνιακή Σχολή του ΟΤΕ (μονοετούς φοιτήσεως).
Επέτυχα και στις δύο και προτίμησα αρχικά τη Σχολή του ΟΤΕ για οικονομικούς λόγους, διότι μου έδιδε άμεσα εργασία.
Εν συνεχεία και ύστερα από λίγα χρόνια δίνω και πάλι εξετάσεις για την Ανωτέρα Τηλεπικοινωνιακή Σχολή του ΟΤΕ, επιτυγχάνω και παρακολουθώ τα μαθήματά της επί τέσσερα πλήρη εξάμηνα με διδάσκοντες καθηγητές Πανεπιστημιακούς.
Σημειωτέον ότι η Σχολή αυτή, που ήταν δομημένη κατά τα πρότυπα της Πανεπιστημιακής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης της Γαλλίας (σχολή στελεχών ανώτατης βαθμίδας), μου δίνει το έναυσμα να συνεχίσω τις σπουδές μου και στην ΑΣΟΕΕ, οπότε το 1974, ύστερα από δέκα χρόνια, κάνω επανεγγραφή και αποφοιτώ κανονικά στα 4 χρόνια ακριβώς. Πιστεύω ακράδαντα πως σαν και μένα υπάρχουν και άλλοι πολλοί.
Επειδή από την άλλη ακούμε, σχεδόν κάθε μέρα, να προωθείται και να προβάλλεται η αξία της διαρκούς εκπαίδευσης, φαντάζει οξύμωρο ο επιδιωκόμενος τώρα περιορισμός της.
Το υπουργείο Παιδείας δεν πρέπει να βλέπει την εκπαίδευση μόνο τεχνικά, σαν ένα τμήμα της κρατικής μηχανής που προσπαθεί να την προσαρμόσει νομοθετικά και διοικητικά στις πολλαπλές οικονομικοπολιτικές σκοπιμότητες, αλλά να δίνει σημασία στον παιδαγωγικό της ρόλο, αυτόν που θέλει κάθε λειτουργία της παιδείας (οδηγητική, διδακτική, εκπολιτιστική) αρμονικά συντονισμένη με το βαθύτερο νόημά της, τους άμεσους και τους πιο μακρινούς σκοπούς της, το εθνικό, κοινωνικό και εκπολιτιστικό πρόγραμμά της.
Οι φοιτητές, που έχουν καθυστερήσει στις σπουδές τους, δεν χρειάζεται να καρατομηθούν, γιατί, εκτός των άλλων, με το σημερινό ηλεκτρονικό σύστημα, όχι μόνο δεν κοστίζουν επιπλέον δαπάνες, αλλά ούτε και επιβαρύνουν με περίσσιο ανθρώπινο δυναμικό γραφειοκρατικά και δεν μπορεί για κανένα λόγο και σκοπιμότητα η πολιτεία να διαγράφει την επιτυχία τους και να τους στερεί το δικαίωμα ολοκληρώσεως των σπουδών τους, όποτε αυτοί θα θέλουν και μπορούν να συνεχίσουν, γιατί μην ξεχνάμε ότι η ζωή έχει σίγουρα διακυμάνσεις και απρόσμενους και απροσδιόριστους παράγοντες, που δεν συντελούν στην άμεση και ανεμπόδιστη ολοκλήρωση του εκπαιδευτικού κύκλου σπουδών εντός περιορισμένου χρόνου.
Θα ήταν σίγουρα λάθος και πιθανή υποκρισία κ. υπουργέ, να επικεντρωθούμε εξ ολοκλήρου στη σημασία και στην έννοια του εκπαιδευτικού κύκλου, την ίδια στιγμή που με άνεση αφήνουμε στο περιθώριο την πολύ πιο άξια λόγου έννοια της εργασίας, που ταλανίζει συθέμελα την ελληνική κοινωνία με τις στρατιές των εκατομμυρίων ανέργων.
Γιώργος Δημόπουλος, Πάτρα
………………………………………………………………………….
Ο λήθαργος των τραπεζών και οι ληστείες
Το ότι αυτή η χώρα κατάντησε να χρεοκοπήσει δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού πλην της διαφθοράς, αιτία είναι και η λούφα δεκάδων χιλιάδων αρμοδίων που βρίσκονται σε βαθύ ανατολίτικο λήθαργο.
Παίρνω αφορμή από την πρόσφατη ληστεία στην Εθνική του Διστόμου που συγκλόνισε το πανελλήνιο και επισημαίνω πως οι ληστείες θα συνεχίζονται όσο οι διευθυντές των καταστημάτων των τραπεζών δεν ζητούν την εγκατάσταση περιστρεφόμενων θυρών ασφαλείας παραβιάζοντας το καθήκον τους. Με άλλα λόγια, όχι μόνο έχουν ποινικές ευθύνες για τη σοβαρότατη αυτή παράλειψη, αλλά εκθέτουν σε κίνδυνο ζωής τους υπαλλήλους της τράπεζας, καθώς και τους ανυποψίαστους πελάτες.
Είναι περιττό να τονίσω ότι οι τράπεζες ξύπνησαν από τον λήθαργο μόλις πριν από 5 χρόνια και εγκατέστησαν τις πόρτες ασφαλείας, ενώ αυτό έπρεπε να είχε γίνει πριν από 50 χρόνια, όπως ισχύει στο εξωτερικό. Τα χρόνια αυτά έγιναν εκατοντάδες ληστείες με λεία δισ. ευρώ και το ποσοστό αυτών μειώθηκε εντυπωσιακά αμέσως μόλις μπήκαν οι πόρτες ασφαλείας.
Δυστυχώς, τα αυτονόητα στην Ελλάδα είναι πάντα το ζητούμενο, αφού το ροχαλητό των αρμοδίων είναι τόσο ηχηρό, ώστε η αφύπνισή τους γίνεται μόνο με ηλεκτροσόκ.
Να μην απορεί λοιπόν, κανείς γιατί αυτή η χώρα είναι σφηνωμένη στα βράχια.
Γιώργος Τρανταλίδης, δικηγόρος, Πειραιάς
