Του Πέτρου Μανταίου

Πικρή η αλήθεια. Το δίκαιο του ισχυροτέρου ανέκαθεν υπερτερεί του δικαίου του αδυνάτου (που ποιος αδύνατος το ’χασε και το βρήκε). Στις μέρες μας δε, από το Φέργκιουσον του Μιζούρι μέχρι την Ουκρανία, από τη λωρίδα της Γάζας μέχρι τη Λιβύη και από τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας μέχρι τα πετρελαιοφόρα… αμπελοχώραφα του Ιράκ, το δίκαιο του ισχυροτέρου ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Στα αρκετά χρόνια ζωής μου, ουδέποτε θυμάμαι το δίκαιο του ισχυροτέρου κραταιότερο και το δίκαιο του αδυνάτου ασθενέστερο.

Μεγαλωμένος σε αριστερό σπίτι (δεν λέω κομμουνιστικό για να μην… θίξω τον Κουτσούμπα), γαλουχημένος με έναν αριστερό-οικουμενικό ανθρωπισμό, από τα νεανικά μου χρόνια, από τις τελευταίες τάξεις τού, τότε, Γυμνασίου (αρρένων, για να τη σπάσω στον Νικολόπουλο!) ένιωθα για το δίκαιο του ισχυροτέρου βαθυτάτη απέχθεια. Οταν μάλιστα διάβασα το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» (του Ρουσό, όχι του… ΠΑΣΟΚ) η απέχθεια παγιώθηκε. Τόσο που πίστεψα ότι με την παγίωση… εξαλείφθηκε αυτομάτως και το δίκαιο του ισχυροτέρου.

Μετά… σκούριασε το σφυροδρέπανο, όπως είπε ο φίλος μου ο Γιάννης, και άρχισα να υποψιάζομαι ότι… κοιμόμουν στα πούπουλα. Στην αφύπνιση με βοήθησαν… γάτες. Τάιζα τέσσερις-πέντε φέτος στο Πήλιο. Οι δύο, γνώριμες από παλαιότερα. Τη μία, χρώματος γκρι, φέτος οι εγγονοί μου τη βάφτισαν Χριστίνα, στη μνήμη της γιαγιάς τους και γυναίκας μου, που σκοτώθηκε σε αυτοκίνητο τον περασμένο Σεπτέμβριο. Την άλλη, πολύχρωμη, πρόπερσι, η φίλη μας Κατερίνα, που έχει σπουδάσει και Ιστορία της Τέχνης εν Παρισίοις, τη βάφτισε Ρενουάρ και παρέμεινε Ρενουάρ, παρότι μετέπειτα απεδείχθη θηλυκιά (συζητάμε και το… αντιρατσιστικό)!

Συμπερασματικά, αν στην αυλή μου δεν εφάρμοζα το δίκαιο του ισχυροτέρου, μάλιστα στην αυστηρή του μορφή, και άφηνα να αλωνίζουν τις πιο δυνατές γάτες, που ήταν οι παρείσακτες, η Χριστίνα και η… Ρενουάρ θα έμπαιναν σε… μνημόνιο.