Των Πέτρου Γκόγκου, Μιχαήλ-Αγγελου Κωνσταντόπουλου

Μια «γιορτή ανάρρωσης» ήταν το τριήμερο πανευρωπαϊκό συνέδριο των Ναρκομανών Ανωνύμων στην Αθήνα που ολοκληρώθηκε χθες. Η «Εφ.Συν.» βρέθηκε στο συνέδριο, έμαθε για την ιστορία των Ν.Α. στην Ελλάδα και άκουσε για τις προσπάθειες των μελών τους να μείνουν καθαρά.

Το καλωσόρισμα το πρωί της Παρασκευής ήταν κάπως αμήχανο, όπως η είσοδος ενός «νεοφερμένου» στους Ν.Α. Λιγότερος κόσμος, λιγότερη προθυμία για ομιλία και προσπάθεια από τα παλαιότερα μέλη να σπάσει ο πάγος. Οσο περνούσε η ώρα η προσέλευση αυξανόταν, όπως και οι ερωτήσεις ή οι απορίες για την ομάδα από φίλους και συγγενείς ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα ναρκωτικά, μέχρι και από μοναχούς. Εδώ, οι άνθρωποι δεν συστήνονται με τα ονοματεπώνυμά τους και τις επαγγελματικές τους κάρτες, αφού το σημαντικό δεν είναι η ιδιότητα κάποιου, αλλά η θέλησή του να ξεφύγει από τις ουσίες. «Είμαι ο… και είμαι ναρκομανής», παραδέχεται με δυσκολία ο νεοφερμένος. «Καλώς ήρθες!», λένε όλοι με μια φωνή, πρακτική που ακολουθήθηκε και στο συνέδριο.

Ο «παλιός» Νίκος μοιράζεται μαζί μας την ιστορία του, δείχνοντας την αμηχανία του μπροστά στο ακροατήριο, αφού το προηγούμενο ακροατήριο στο οποίο απευθύνθηκε ήταν αυτό ενός δικαστηρίου. Χρειάστηκαν 35 χρόνια για να βρεθεί σε μια συνάντηση των Ν.Α., που του άλλαξε τη ζωή. «Επινα από την εφηβεία. Ζούσα και δούλευα για να πίνω. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ, με αρρώστιες, φυλακή κτλ. Από λάθος έκαψα μέχρι και το σπίτι μου. Στους Ν.Α. βρήκα ανθρώπους που με στήριξαν πραγματικά και με γέμισαν με αισιοδοξία και πίστη στον εαυτό μου για να σταματήσω».

Ο αγώνας των Ν.Α. για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 μέσα από συνέδρια των Ανώνυμων Αλκοολικών στη Νότια Καλιφόρνια. Η φήμη αυτών των «εθελοντικών ομάδων αλληλοβοήθειας», όπως χαρακτηρίζονται από τα μέλη τους, ξεπέρασε τα σύνορα των ΗΠΑ, μεταφέροντας την εμπειρία τους σε άλλες γωνιές του πλανήτη. Σήμερα, οι συγκεντρώσεις τους αγγίζουν τις 63.000 την εβδομάδα σε 137 χώρες.

Στην Ελλάδα, η πρώτη συνάντηση έγινε το καλοκαίρι του 1987. Η μόνη προϋπόθεση για να γίνει κάποιος μέλος, είναι η επιθυμία του να σταματήσει τη χρήση, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την υποχρέωση να μεταδώσει την προσπάθεια για ζωή σε άλλους που υποφέρουν. «Είναι λες και ένας τυφλός προσπαθεί να καθοδηγήσει έναν άλλο τυφλό», σημειώνει ο Τομ, ένα από τα πρώτα μέλη της κοινότητας. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, έγιναν διάφορα workshops και ενημερωτικές συζητήσεις, ενώ κυριαρχούσε η επιθυμία των παρευρισκομένων να γιορτάσουν την ανάρρωσή τους.

Στο κλείσιμο, η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική αφού, όπως μας εξηγούν οι Ν.Α., το πνεύμα αλληλεγγύης και η μεταφορά ζωτικής ενέργειας μεταξύ των μελών τα κάνουν να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους, σε έναν δρόμο που κρύβει υποτροπές και άλλες δυσκολίες, αλλά και αδελφική στήριξη.

Μετρώντας όλοι μαζί και δυνατά τον πόσο καιρό είναι καθαροί, μετρώντας «ανάποδα» από δεκαετίες και χρόνια έως μήνες και μερικές ημέρες, ανανέωσαν το ραντεβού τους για το Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας το 2015, με την υπόσχεση να συνεχίσουν τον αγώνα τους, μεταδίδοντας τις αρχές τους σε όποιον ανεξαιρέτως ζητήσει τη βοήθειά τους.