Μετά την «Οδύσσεια», οι φυτείες του αμερικάνικου νότου
Μια νεαρή, μαύρη γυναίκα με λουλουδάτο φόρεμα παραμερίζει μια πολύχρωμη κουρτίνα και βγαίνει στη σκηνή. «Είμαι η Κλεμεντάιν Χάντερ» λέει με δυνατή φωνή. Ο χώρος είναι γεμάτος νοσταλγικές εικόνες από τη ζωή στις φυτείες του αμερικανικού νότου και λουλούδια, κυρίως ζίνιες. Τραγούδια φολκ, ροκαμπίλι και γκόσπελ ακούγονται…
Είναι η νέα όπερα δωματίου, που ο Μπομπ Γουίλσον ανέβασε στο Πανεπιστήμιο του Μοντκλέρ με τίτλο «Ζinnias: Τhe Life of Clementine Hunter». Bασίζεται στη ζωή της περιθωριακής Αφροαμερικανίδας καλλιτέχνιδος, Κλεμεντάιν Χάντερ, που γεννήθηκε το 1887 και πέθανε το 1988 στη Λουιζιάνα. Από παιδί δούλευε στις βαμβακοφυτείες, ενώ άρχισε να ζωγραφίζει στα 50 της. Ηταν αυτοδίδακτη.
Το λιμπρέτο και τη μουσική έχουν γράψει η Μπερνίς Τζόνσον Ρίγκον και η κόρη της Τόσι, ενώ η ιστορία βασίζεται στο βιβλίο της Ζακλίν Γουντσον «Ζinnias». Συμπτωματικά, ο πρωτοποριακός Αμερικανός σκηνοθέτης είχε γνωρίσει την Κλεμεντάιν, όταν ήταν μικρός.
«Ηταν η πρώτη καλλιτέχνις που συνάντησα στη ζωή μου», αποκάλυψε στους «New York Times». «Οταν ήμουν 12 ετών, πήγα στη Λουιζιάνα για καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένειά μου. Στη φυτεία Μέλροουζ συνάντησα μια Αφροαμερικανίδα που ζωγράφιζε. Ηδη είχα μια ιδέα για το τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, και με ενδιέφερε η ζωγραφική. Αλλά μεγάλωσα σε μια κοινότητα του Τέξας, όπου δεν υπήρχαν μουσεία, γκαλερί. Ηταν μια πολύ συντηρητική κοινωνία Βαπτιστών του Νότου. Θεωρούσαν ντροπή που ο Λίνκολν δολοφονήθηκε σε θέατρο γιατί οι θεατρικοί χώροι ήταν κακόφημοι».
Ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε από την ευφυΐα της Κλεμεντάιν. «Είχε μια εσωτερική δύναμη, φαινόταν απ' τον τρόπο που σε κοιτούσε. Αγόρασα έναν μικρό πίνακά της για 25 δολάρια. Απεικόνιζε ανθρώπους που έπλεναν ρούχα. Οταν ήμουν στο γυμνάσιο ξαναπήγα στη φυτεία και αγόρασα κι άλλους πίνακές της. Γνώρισα κι έναν άντρα ο οποίος ήταν σαν μάνατζέρ της, αρχίσαμε να αλληλογραφούμε και μου αφηγήθηκε την ιστορία της».
Το έργο φωτίζει την πραγματική ζωή της Κλεμεντάιν, που άρχιζε μετά τα μεσάνυχτα, οπότε αφοσιωνόταν στα τελάρα της μέχρι τις έξι το πρωί. «Και, όπως πίστευε, ζωγράφιζε ό,τι της έλεγε ο Θεός». Υψηλής αισθητικής, η νέα παραγωγή παραπέμπει σε παλαιότερες δουλειές του Γουίλσον, τότε που πειραματιζόταν με τις βιογραφίες του Φρόιντ, του Στάλιν, του Εντισον αλλά και του Αϊνστάιν – στη θρυλική όπερα «»O Aϊνστάιν στην παραλία». Παράλληλα, τον επανένωσε με τη Σέριλ Σάτον -στον ρόλο ενός «σιωπηλού αγγέλου»- η οποία πρωταγωνιστούσε και στην προβοκατόρικη «όπερα της σιωπής» του 1970, «Το βλέμμα του κωφού», που είδαμε και στην Ελλάδα. Ο Γουίλσον συνεχίζει να ανακατεύεται με διαφορετικά είδη: Ετοιμάζει «Μάκμπεθ» του Βέρντι και «Πίτερ Παν» με το γυναικείο ντουέτο CocoRosie από το Μπρούκλιν.
INFO: Η «Οδύσσεια» του Γουίλσον στο Εθνικό Θέατρο συνεχίζεται μέχρι 16 Μαρτίου.
Επιμ.: Π. Σπίνου
