Στα 120 ντεσιμπέλ αρχίζουν τα αυτιά να πονάνε
Κάθε καλοκαίρι, σε πολλές περιοχές στην πατρίδα μας, ιδιαιτέρα τις νυχτερινές ώρες, έχουμε το μεγάλο πρόβλημα της ηχορύπανσης. O λόγος είναι ότι ο ρυθμός της καθημερινής ζωής μάς αναγκάζει να ζούμε περισσότερο τις νυχτερινές ώρες στον ελεύθερο χώρο. Μια σχετική ηχορύπανση είναι λοιπόν αδύνατο να την αποφύγουμε. Υπάρχει, όμως, και μία άλλη ηχορύπανση την οποία μπορούμε να αποφύγουμε. Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη. Παραδείγματος χάριν, η δυνατή μουσική των ντίσκο, το μαρσάρισμα των οχημάτων και πολύ περισσότερο οι αγωνιστικές μηχανές και τα μηχανάκια με κομμένες τις εξατμίσεις ή χωρίς εξατμίσεις. Αυτό που κάνουν ορισμένοι νεαροί, να κυκλοφορούν μέσα στις πόλεις, με στόχο σαδιστικό κατά το μεσονύχτιo και να σφυρίζουν σαν τα γιαπωνέζικα καμικάζι όπως κάποτε στο Περλ-Χάρμπορ.
Η ηχορύπανση αρχίζει τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο και υπάρχει σε καθημερινή βάση. Οι σχετικοί απαγορευτικοί κανονισμοί και οι διατάξεις δυστυχώς ποτέ δεν εφαρμόζονται. Στην Ελλάδα, πολλές φορές, εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την ηχορύπανση γιατί έτσι μας αρέσει, μέσω αυτής δείχνουμε ότι είμαστε ζωντανοί και έχουμε ταμπεραμέντο, δεν λογαριάζουμε ότι θα έρθει μία ημέρα που δεν θα μπορούμε να καταλαβαίνουμε τον συνομιλητή μας, θα χρειαζόμαστε, όχι βέβαια «χωνάκι» αλλά ακουστικά μπαταρίας πίσω από το αυτί.
Ο καθηγητής ωτορινολαρυγγολογίας, δρ Βίκτορ Μπουκόφσκι, στην πανεπιστημιακή κλινική της Νυρεμβέργης σε μία συνέντευξη που έδωσε στον ημερήσιο Τύπο ανέφερε τα εξής:
Οσο πιο δυνατός είναι ο θόρυβος τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για κάποια βλάβη των ακουστικών οργάνων στον άνθρωπο. Οταν κάποιος, ένεκα επαγγέλματος, εκτίθεται κάθε μέρα οχτώ ώρες σε θόρυβο 85 ντεσιμπέλ, θα πρέπει να υπολογίζει ότι ύστερα από ορισμένα χρόνια θα αποκτήσει βαρηκοΐα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί όταν ο θόρυβος είναι μόνο για δευτερόλεπτα και έχει την ένταση των 140 ντεσιμπέλ. Εχει διαπιστωθεί ότι ένα στα τέσσερα άτομα από 19 έως 25 χρόνων έχει σήμερα προβλήματα με την ακοή του. Οταν κάποιος, στα νεανικά του χρόνια, έχει μια ελαφρά βαρηκοΐα, αυτή μεγαλώνει με την αύξηση της ηλικίας. Ηδη το ήμισυ των 65άρηδων δεν έχουν καθαρή ακοή. Εκτός των άλλων, ο καθηγητής Μπουκόφσκι ανέφερε ότι για τις βαριές ζημιές στην ακοή δεν υπάρχει θεραπεία, το μόνο που υπάρχει είναι να χρησιμοποιεί ακουστικά όργανα. Οταν, μετά από μια έκρηξη, η ακοή σταματήσει, μπορεί αυτή να επανέλθει με θεραπεία κορτιζόνης ή με χορήγηση ορού. Τα κατ’ επανάληψη κύματα του θορύβου δημιουργούν στα κύτταρα των οργάνων της ακοής ανεπανόρθωτες ζημιές. Τα όργανα της ακοής, «τα τύμπανα» αποτελούνται από περίπου 15.000 κύτταρα. Σε μία ζημιά μπορούν τα κύτταρα να ξαναδημιουργηθούν, δεν επαναδημιουργούνται όμως αν ο θόρυβος είναι διαρκείας, τότε οι ζημιές παραμένουν μόνιμα.
Να πάρουμε σαν παράδειγμα ένα χωράφι σπαρμένο με στάρι. Οταν φυσάει άνεμος, τα στάχυα γέρνουν και επανέρχονται στην προτέρα θέση τους, όταν σταματήσει να φυσάει. Σε μία, όμως, καταιγίδα, παραμένουν μονίμως κυρτά. Σε μία έκρηξη των 180 ντεσιμπέλ για ελάχιστα δευτερόλεπτα η ακοή χάνεται, αμέσως όμως μετά επανέρχεται.
Στα 120 ντεσιμπέλ αρχίζουν τα αυτιά να πονάνε.
Οι καθημερινοί θόρυβοι μιας πόλης δημιουργούν προβλήματα στα κύτταρα της ακοής, όπως επίσης, δημιουργούν αϋπνίες και ψυχολογικά προβλήματα. Αυτά όλα οδηγούν στην ασθένεια τής tinnitus, ένα συνεχές σφύριγμα στο αυτί. Σε περίπτωση που κάποιος έχει εργασία με πολύ θόρυβο, καλά θα κάνει να χρησιμοποιεί ωτοασπίδες. Οταν πρόκειται για κονσέρτα ή μουσική δυνατή, να μην κάθεται πλησίον στα ηχεία (μεγάφωνα).
Σπύρος Γκάρος, Ξυλόκαστρο
…………………………………………
Διακοπές στη Σαμοθράκη
Σχετικά με το άρθρο σας http://archive.efsyn.gr/?p=224947, θα ήθελα ως κάτοικος κι επαγγελματίας της Σαμοθράκης να σας απαντήσω. Κανείς δεν στερεί το δικαίωμα του κάθε πολίτη να κάνει τις διακοπές του, είτε πλούσιου είτε φτωχού. Η Σαμοθράκη διαθέτει ξενοδοχεία κι ενοικιαζόμενα δωμάτια για κάθε πορτοφόλι· και για εκείνους που δεν έχουν ούτε για το πιο φτηνό δωμάτιο, υπάρχουν δύο δημοτικά κάμπινγκ, το οργανωμένο και το ελεύθερο. Το παράνομο δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα στο νησί, εκτός από τον κίνδυνο πυρκαγιάς.
Μάλιστα η ευρύτερη περιοχή που εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν επιλέξει όσοι κάνουν παράνομο κάμπινγκ, χωρίς ριζική αντιμετώπιση, δυστυχώς, είναι η περιοχή με τις φυσικές ομορφιές. Περιοχή που επισκέπτεται σχεδόν όποιος έρχεται στο νησί και που δεν είναι υποχρεωμένος να βλέπει άλλους όπως τους γέννησε η μάνα τους, άλλους να είναι σε πράξη αναπαραγωγής, άλλους να κάνουν τη φυσιολογική τους ανάγκη.
Ή θα ήταν καλύτερα να αφήσουμε ανενόχλητους τους παράνομους κατασκηνωτές και να βάζουμε πρόστιμο σε αυτούς που διαταράσσουν την ησυχία και πάνε να θαυμάσουν το φυσικό κάλλος της περιοχής;
Ειρηναίος Παπαντίδης irineossamothraki.blogspot.gr
Απάντηση:
Στην τελευταία παράγραφο του ρεπορτάζ γράφαμε: «Η μόνη λύση (απέναντι στην ποινικοποίηση του ελεύθερου κάμπινγκ) είναι η πρόληψη με στοιχειώδη μέτρα συλλογικής αυτοδιαχείρισης του χώρου και πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον. Το να μετατραπεί μια παραλία (ή στην περίπτωση της Σαμοθράκης οι βάθρες του ποταμού) σε υπαίθρια τουαλέτα ή κλαμπ, δεν είναι η καλύτερη υπερασπιστική γραμμή της ελεύθερης κατασκήνωσης απέναντι σε κακόπιστους και μη». Τα περί «παράνομων κατασκηνωτών» τσουβαλιάζουν τους ελεύθερους κατασκηνωτές που σέβονται το περιβάλλον και τους γύρω τους -και δεν είναι λίγοι- με όσους πράγματι ασχημονούν και ρυπαίνουν. Η ρύπανση, η προσβολή των ηθών και η πραγματική παρανομία δεν είναι… προνόμιο των σκηνιτών. Αντίθετα, συχνά ανθεί στο αμπέλι του «all inclusive» τουρισμού με το «βραχιολάκι». Η Σαμοθράκη όντως δίνει εναλλακτικές λύσεις οικονομικών διακοπών, καθώς έχει δύο δημοτικά κάμπινγκ. Ακόμα και έτσι, όμως, τα εισπρακτικά σαφάρι κατά των ελεύθερων κατασκηνωτών τιμωρούν δικαίους και αδίκους, καθώς επιβάλλουν δυσθεώρητα πρόστιμα -που μετακυλίονται στην εφορία- σε ανθρώπους που κατά τεκμήριο δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για κατάλυμα.
Α.ΤΖ.
