Της Ματούλας Κουστένη

H πρώτη μεγάλη στιγμή της Αλέκας Κανελλίδου ήταν το τραγούδι «Ασε με να φύγω» με το οποίο διεκδίκησε μια διάκριση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1974. Τελικά αυτό το κομμάτι κατέληξε να είναι σήμερα όχι μόνο μια στιγμή που δεν λείπει ποτέ από τις εμφανίσεις της, αλλά κι αυτό που χαρακτηρίζει τον τρόπο που πάντα ερχόταν κι έφευγε από τη μουσική πραγματικότητα. Οσοι -πολλοί- την αγαπούν και εκτιμούν αυτή τη σπάνια στάση της, ξέρουν καλά πως αυτή η εξαίρετη τραγουδίστρια δεν υπέκυψε σε συμβιβασμούς. Αλλωστε διακριτική δεν σημαίνει αδιάφορη. Ερωτική δεν σημαίνει γλυκερή. Αποστασιοποιημένη δεν σημαίνει ηττημένη.

Αυτό το διάστημα πάντως είναι από τις σπάνιες στιγμές που όχι μόνο θέλει να επιστρέψει στο τραγούδι, αλλά επέλεξε και τρία ανοιχτά θέατρα (Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης, Θέατρο Δόρας Στράτου- Φιλοπάππου, Κηποθέατρο Παπάγου) στα οποία θα παρουσιάσει τις επόμενες μέρες τη μουσική παράσταση «Ταξίδι στ’ όνειρο». Μετά το περσινό εντυπωσιακό come back στο Half Note Jazz Club η Αλέκα Κανελλίδου ετοίμασε ένα μουσικό ταξίδι με τραγούδια-σταθμούς στην καριέρα της, με συνθέσεις που άφησαν εποχή αλλά και με κομμάτια που ίσως αδικήθηκαν.

Από τα νεανικά της χρόνια, που ξεκίνησε με τζαζ στάνταρντ την καριέρα της στα στενά της Πλάκας μέχρι τη στιγμή που «δανείζει» τη φωνή της για ντουμπλάρισμα στη Ζωή Λάσκαρη προκειμένου να ερμηνεύσει το «Crazy Girl» του Μίμη Πλέσσα στην κινηματογραφική επιτυχία «Οι θαλασσιές οι χάντρες», έχουν περάσει δεκαετίες γεμάτες επιτυχίες, μεγάλα τραγούδια και μια ετικέτα -αυτή της ερωτικής τραγουδίστριας- που την ακολουθεί αδιάκοπα. «Δεν με ενοχλεί καθόλου ο όρος ερωτική ερμηνεύτρια. Μόνο χαρά μού δημιουργεί να με ταυτίζουν με ένα συναίσθημα τόσο δυνατό. Ακόμα κι αν ο έρωτας δεν έχει πάντα την κατάληξη που επιθυμούμε» λέει η ίδια γελώντας.

Στο πρόσωπό της «πρωταγωνιστούν» δύο τρυφερά, μεγάλα και εκφραστικά μάτια. Αλλά όταν ξεκινά να μιλά, όλα ξεχνιούνται μπροστά στη γνώριμη χροιά της φωνής της. Μια φωνή που ποτέ δεν τη θυσίασε και δεν τη σπατάλησε σε αδιάκοπες εμφανίσεις, σε τραγούδια που δεν της έλεγαν τίποτα, σε ατελείωτες περιοδείες.

«Την επιστροφή μου στη σκηνή την κατευθύνει πάντα η βαθιά μου επιθυμία για επικοινωνία με τον κόσμο. Τίποτε άλλο. Δεν είχα ποτέ δίψα για δόξα, εξ ου και δεν μου κοστίζει τίποτα να απέχω για μεγάλα διαστήματα. Δεν με ενδιαφέρουν οι υπερβολές, δεν υπέκυψα ποτέ σε αυτές. Μου αρέσει η φύση και η επαφή μου με αυτήν, η ήσυχη ζωή, τα ταξίδια στο εξωτερικό, ο ρόλος της γιαγιάς, τα χαρτάκια που ψιλοπαίζω με τους φίλους τα βράδια, η θάλασσα που μπορώ να έχω σε απόσταση αναπνοής καθώς τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να ζω στη Ραφήνα. Δεν άφησα το τραγούδι και την καριέρα να επισκιάσουν την υπόλοιπη ζωή μου. Ενδεχομένως να τα αδίκησα σε σχέση με τις άλλες μου προτεραιότητες, αλλά δεν το μετανιώνω. Η προσωπική μου ζωή και το παιδί μου είχαν πάντοτε τον πρώτο λόγο».

Τα δικά της παιδικά χρόνια τα πέρασε στην Πλάκα. «Εκεί γεννήθηκα. Στους δρόμους κάτω από την Ακρόπολη μεγάλωσα, έπαιζα, χανόμουν για να μάθω μουσική. Είμαι παιδί του κέντρου, της καρδιάς της πόλης. Απλώς σήμερα αυτή η πόλη δεν μπορεί να με κρατήσει κοντά της. Δεν θέλω να την επισκέπτομαι και πολύ συχνά».

Η οικογένειά της ήταν ένα ιδανικό καλλιτεχνικό περιβάλλον. «Ο μπαμπάς έπαιζε βιολί, η μητέρα μου τραγουδούσε. Δεν μου άρεσαν πολύ τα ελληνικά, η τζαζ ήταν πάντοτε η μεγάλη μου αδυναμία. Μικρό παιδάκι ήμουνα, τι νομίζετε; Δεν πολυκαταλάβαινα. Απλώς καθώς στο σπίτι ακούγαμε σχεδόν πάντοτε ξένη μουσική, από νωρίς στράφηκα στην τζαζ. Ημουν δεν ήμουν 17 χρόνων, μαθήτρια ακόμα του Γυμνασίου, όταν άρχισα να ψάχνομαι». Ο πρώτος της δίσκος, ένα μικρό 45άρι, περιλάμβανε δύο τραγούδια του Γιάννη Σπάρτακου, στενού φίλου του μπαμπά της και λάτρη επίσης της τζαζ μουσικής.

«Αλλα χρόνια τότε. Πιο δύσκολα από τα σημερινά, αλλά διαφορετικά. Με άλλες αξίες και αληθινά. Δεν υπήρχαν τόσα πράγματα να σε παραμυθιάζουν ότι ζεις σε μια ουτοπική ευμάρεια ή έχεις εικονικούς φίλους. Τη μουσική τη ζούσες περισσότερο. Οπως άλλωστε και την ίδια τη ζωή. Αλλά εγώ δεν μπορώ να έχω παράπονο. Οι άνθρωποι με τους οποίους επέλεξα να συμπορευτώ είναι κοντά, πάντοτε κοντά μου».

Ηταν άνθρωποι από το μουσικό στερέωμα ή όχι; «Οι κολλητοί μου φίλοι δεν έχουν σχέση με τον χώρο της μουσικής. Είναι φιλίες που δοκιμάστηκαν και κράτησαν μακριά από τα φώτα του τραγουδιού. Επειτα έφυγε κι η Νινή Ζαχά, με την οποία αισθανόμουν ότι με συνδέουν πράγματα, ότι έχω καλλιτεχνική και ανθρώπινη συγγένεια, πέρα από την κουμπαριά μας».

* Info: Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου: Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης. Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου: Θέατρο Δόρας Στράτου, Φιλοπάππου. Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου: Κηποθέατρο Παπάγου. Ωρα έναρξης: 21.00. Τιμές: 15 €, 10 € Φοιτητικό -Ανέργων. Προπώληση-Πληροφορίες: 11876 – 210 9213310. Ενορχηστρώσεις-μουσική επιμέλεια-διεύθυνση του συνόλου: Θόδωρος Κοτεπάνος.