Του Γιάννη Μπασκάκη Φωτογραφίες: Μάριος Βαλασόπουλος
«Με κορόιδευαν οι συμμαθητές μου στο Δημοτικό. Μετά όμως στο Γυμνάσιο ωρίμασαν και κατάλαβαν ότι δεν ήταν κακό να είμαι υιοθετημένος. Τότε είχα κόμπλεξ. Τώρα νιώθω περήφανος για μένα, για το ίδρυμα και για τη γιαγιά μου». Ο Γιάννης Δεληδάκης, 21 ετών, βραβεύτηκε χθες ανάμεσα σε άλλα παιδιά που βρίσκονται σε ανάδοχες οικογένειες. Το «Αναρρωτήριο Πεντέλης», παράρτημα του ΚΠΠΑ «Η Μητέρα», διοργάνωσε τελετή βράβευσης των προστατευόμενων παιδιών που έχουν εισαχθεί ή ολοκληρώσει τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση την τελευταία πενταετία.
«Εχασα τη μητέρα μου σε δυστύχημα όταν ήμουν 2 χρόνων και ο πατέρας μου κρίθηκε ακατάλληλος να με συντηρήσει, αλλά εγώ ήμουν απ' τους τυχερούς, γιατί ανάδοχός μου ήταν η γιαγιά μου», εξομολογείται ο Γιάννης στην «Εφ.Συν.». Μεγάλωσε με τη σύνταξη του παππού που ήταν ναυτικός και με την οικονομική στήριξη του ιδρύματος. Σήμερα σπουδάζει στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Θέλει να γίνει πλοίαρχος, όπως ο παππούς του.
Πολλά αιτήματα, λίγες υιοθεσίες
Αλλα παιδιά μοιράστηκαν την ίδια μοίρα με τον Γιάννη, αλλά δεν έχουν την ίδια τύχη. Την τελευταία πενταετία, τα αιτήματα για υιοθεσία στο Αναρρωτήριο Πεντέλης ήταν περίπου 100, αλλά οι υιοθεσίες που πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο δεν ξεπερνούν τις 16. Οι 23 υιοθεσίες που έλαβαν χώρα το 2012 σίγουρα εμπνέουν αισιοδοξία. Παραμένει όμως μικρός ο αριθμός τους σε σχέση με τα 70 αιτήματα, που κι αυτά μειώνονται λόγω κρίσης. «Υπάρχουν νομικά προβλήματα. Οι φυσικοί γονείς δεν υπογράφουν την υιοθεσία και συνεχίζουν να τα διεκδικούν. Αν π.χ. μια μάνα βρίσκεται στη φυλακή με ποινή 10 ετών, τότε και το παιδί θα καταδικαστεί 10 χρόνια σε ένα ίδρυμα. Και αυτό είναι κακό για τον ψυχισμό του. Εστω και μια ώρα εκτός ιδρύματος είναι καταλυτική», τονίζει στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Πίγκος, υποδιοικητής του ΚΠΠΑ «Η Μητέρα».
Από τα 40 παιδιά που φιλοξενούνται σήμερα στο Αναρρωτήριο, μόνο τα πέντε είναι νομικά ελεύθερα για να υιοθετηθούν. Επιπλέον, το προσωπικό είναι μειωμένο και ο χρόνος μέχρι να πραγματοποιηθεί η υιοθεσία, αν και έχει μειωθεί από τα πέντε χρόνια στα δύο, παραμένει μακρύς. «Εχουμε μόνο μία κοινωνική λειτουργό για τις υιοθεσίες. Αν είχαμε τρεις, οι υιοθεσίες θα διπλασιάζονταν. Οσον αφορά την εισαγγελική αρχή, τρέχει γρήγορα, αλλά θα μπορούσε και πιο γρήγορα και πιο αυστηρά», επισημαίνει ο κ. Πίγκος.
Εφόσον η υιοθεσία είναι μια μακρόσυρτη διαδικασία, η (προσωρινή) λύση είναι η αναδοχή. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται 120 παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες. Την επιμέλειά τους διατηρεί το ίδρυμα, το οποίο και τα ενισχύει οικονομικά. Χαρακτηριστική περίπτωση ένα μωρό, οροθετικό, με μητέρα στη φυλακή. Πλέον και με ανάδοχη μητέρα. «Πάει καταπληκτικά. Η ασθένεια φαίνεται να εξαλείφεται. Αν δεν υπήρχε η αναδοχή, θα ήταν χαμένο», καταλήγει ο κ. Πίγκος.
