Του Γιώργου Σταματόπουλου
Καλά θα ήταν εάν όλες αυτές οι εκδηλώσεις που γίνονται σήμερα σε Ελλάδα και Ευρώπη, στο συμπλήρωμα ενός χρόνου από τη δολοφονία του νεαρού Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτικο μαχαίρι, γίνονταν κάθε μέρα, σε κάθε γειτονιά, κάθε χωριό και πολιτεία. Εντάξει, δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, θα μπορούσε, όμως, ο παλμός, ο θυμός και η αγανάκτηση των πολλών να εσωτερικευθεί και να ερεθίζει κάθε μέρα την πολιτική μας σκέψη, την ευαισθησία και τους ιδεολογικούς μας προσανατολισμούς. Ποτέ πια ξανά φασισμός, αυτό.
Το είπε η ανθρωπότητα άπασα μετά τη φρίκη του ναζισμού· εκεί αυτός, εφτάψυχος, λες, όλο και εμφανίζεται, όλο και τρομοκρατεί με τις νεοναζιστικές του ορδές. Είναι η βακτηρία του καπιταλισμού· γι’ αυτό δεν πεθαίνει. Είναι η έσχατη λύση της εξουσίας που τον καθοδηγεί με άνεση και σιγουριά όταν πιέζεται από τις πάσχουσες κοινωνικές ομάδες. Είναι γνωστά, λίγο ώς πολύ, ετούτα.
Για να πάμε μια βόλτα στο Κερατσίνι, όπου δολοφονήθηκε ο εξαιρετικός μουσικός, ταγμένος στον αγώνα κατά του φασισμού, Παύλος Φύσσας. Ας διαβάσουμε το ρεπορτάζ: «Το Κερατσίνι είναι μια πόλη σε σύγχυση» ή «το Κερατσίνι είναι μια μαύρη περιοχή». Ακόμη: «Αντί να εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή, ανέβασε τα ποσοστά της, ακόμα και στο σχολείο του Παύλου» και, επίσης: «Δεν ψήφισαν διαφορετικά οι Κερατσινιώτες στις εκλογές, η δολοφονία δεν μέτρησε μέσα τους». Κάτι ακόμη: «Οι γονείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία κάνουν την πάπια, ακόμα και οι βαθιά προοδευτικοί». Τέλος: «Ο κόσμος ξεχνάει πολύ εύκολα, είμαι απογοητευμένος».
Λόγια του καθεμέρα, συντριπτικά στην αλήθεια τους, κοχλάζοντα εντός της. Δυστυχώς, κάπως έτσι εξελίσσεται η πραγματικότητα: μέσα στη λήθη και στον φόβο. Εύκολα ξεχνάμε όταν νιώθουμε ένοχοι, όταν φοβόμαστε να αντικρίσουμε το θηρίο στα μάτια, όταν τρεπόμαστε σε άτακτη φυγή· στην ουσία δραπετεύουμε από την ισχνή (ή μήπως ανύπαρκτη;) συνείδησή μας.
Γι’ αυτό φαντάζει εκ των ων ουκ άνευ η εσωτερίκευση ιδεών και γεγονότων, πνεύματος και ιστορίας, κι ας μην ψάχνουμε να κατανοήσουμε ποιο το εσωτερικό μας ή να το κονιορτοποιούμε λοιδορώντας το ως επίνοια μερικών μεταφυσικών. Μέσα μας είναι, το ξέρουμε, ας μην ποιούμεθα την νήσσαν κι εμείς. Ο,τι μας ταράσσει το αποπέμπουμε, το προσχώνουμε στη λήθη· το μεροκάματο, η ησυχία και η ασφάλεια, το βιοπορείν υπερτερούν της (παιδαγωγικής) μνήμης. Ευτυχώς που υπάρχουν οι συλλογικότητες οι οποίες βοηθούν να ξεριζώσουμε τον φόβο. Τότε η πραγματικότητα τρυπά το δέρμα της αναισθησίας, μάλλον γδέρνει την αναισθησία και τον εαυτισμό μας. Τις συλλογικότητες τρέμει ο φασισμός, το αντίπαλον δέος, όχι την Παιδεία ή τα πολιτικά κόμματα…
Αυτό το μπορούμε, το να είμαστε πολλοί κόντρα σε ναζιστικές ορδές και άλλες αστυνομικές ή δικαιικές δυνάμεις. Τις συλλoγικότητες φοβάται το κράτος και η εξουσία και όχι τις στρακαστρούκες της επανάστασης ή τους οργανικούς διανοούμενους. Ποτέ πια ξανά φασισμός. Αυτό.
