Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Στον δρόμο έξω από το σπίτι μου φυτρώνει ένα αιωνόβιο πεύκο. Ενα πυκνό κλαδί του έγερνε με χάρη πάνω απ’ το μπαλκόνι μου, χαρίζοντάς μου σκιά, δροσιά, προστασία από τη βροχή και τον θόρυβο. Εγερνε μόνο στο δικό μου μπαλκόνι, χωρίς καθόλου να ενοχλεί ή να απειλεί (πόσο μπορεί να ενοχλήσει και να απειλήσει ένα κλαδί πεύκου;) κανέναν άλλο, ούτε γείτονα ούτε περαστικό.
Μια άτυχη στιγμή που έλειπα από το σπίτι, το συνεργείο του Δήμου Αγίας Παρασκευής ήρθε κι έκοψε το κλαδί. Ακριβώς αυτό, το αγαθό, ακίνδυνο και πανέμορφο κλαδί, που με τα χρόνια είχα μάθει να θεωρώ δικό μου. Το κλαδί που το σούρουπο γέμιζε πουλιά. Το κλαδί που τώρα κουτσουρεμένο ματώνει, με το ρετσίνι του εδώ και δύο μέρες να στάζει στη γη.
Οταν γύρισα στο σπίτι το έγκλημα είχε συντελεστεί και οι υπάλληλοι του δήμου είχαν φύγει. Αφελώς έκρινα ότι έπρεπε να μάθω τι είχε συμβεί και με ποιο κριτήριο ο δήμος κόβει τα πεύκα. Τηλεφώνησα στο τμήμα περιβάλλοντος, όπου μια ευγενέστατη κυρία και στη συνέχεια ένας επίσης ευγενής κύριος με πληροφόρησαν ότι το δέντρο ανήκει στον δήμο, ότι το κλαδί ήταν επικίνδυνο, ότι υπήρχε καταγγελία, ότι δεν θυμούνται ποιος έκανε την καταγγελία. Το κλαδί, λέει, ακουμπούσε στα μπαλκόνια, θα κατέστρεφε αυτοκίνητα, θα έκανε ζημιά στο κτίριο και μετά θα ζητούσαμε αποζημίωση από τον δήμο. Και ότι, τέλος πάντων, κάποιος γείτονας είχε καταγγείλει ότι…
Αρχισα να τους εξηγώ ότι δεν ήταν έτσι όπως τα έλεγαν τα πράγματα, αλλά γρήγορα σταμάτησα. Εκλεισα το τηλέφωνο, καταλαβαίνοντας πόσο μάταιη ήταν η συζήτηση. Οσο κι αν φώναζα, όσο κι αν επιχειρηματολογούσα, το κλαδί μου είχε πια πεθάνει. Για να ξαναγίνει ένα τέτοιο κλαδί (αν δεχτούμε ότι ο δήμος θα αφήσει στη θέση του το πεύκο και δεν θα το εξοντώσει ολόκληρο με πρόσχημα μια άλλη «καταγγελία») θα περάσουν πενήντα χρόνια. Κι αν ξαναγίνει, όμως, δεν θα είναι το ίδιο, θα έχει άλλη κλίση, θα είναι σε άλλο ύψος, και το μόνο κοινό που θα έχει με το δικό μου κλαδί θα είναι ότι θα ζει κι εκείνο εκτεθειμένο στις δολοφονικές αρμοδιότητες δημοτικών υπαλλήλων.
Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο και το βλέμμα μου ακουμπάει στις απέναντι πολυκατοικίες, μετά την καταλυτική ενέργεια του δήμου που μου στέρησε το ευεργετικό πράσινο στα καλά καθούμενα, χωρίς καν να είμαι εδώ για να μπορέσω να το υπερασπιστώ.
Σκέφτομαι πόσο επικίνδυνη είναι η αυθαιρεσία όσων τυχαίνει να βρίσκονται σε μια θέση εξουσίας, έστω και μικρής, της εξουσίας να κόβουν κλαδιά, για παράδειγμα. Αυτοί που αποφάσισαν να κόψουν το κλαδί μου, θα μπορούσαν να με ενημερώσουν, στο κάτω κάτω, να ακούσουν τον αντίλογο. Να μου δείξουν έστω μια αιτιολογημένη απόφαση και να μη μου λένε ότι το δέντρο ανήκει στον δήμο, λες και άλλο είναι ο δήμος και άλλο εγώ. Αντί γι’ αυτό αποφάσισαν και διέταξαν να κοπεί το κλαδί, όπως αποφασίζουν και διατάζουν κάθε φορά κι από κάτι, ερήμην των πολιτών για τους οποίους υποτίθεται πως δουλεύουν και στους οποίους, άλλωστε, οφείλουν το ότι έχουν αποκτήσει τη συγκεκριμένη ο καθένας τους εξουσία. Καθισμένοι στην καρέκλα τους, σχεδιάζουν επί χάρτου, χωρίς γνώση της πραγματικότητας και χωρίς να νοιάζονται γι’ αυτήν. Χωρίς επίγνωση ότι η καρέκλα τους είναι προσωρινή. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η εξουσία που τους εκχωρήθηκε δεν είναι το δικαίωμα στην καρέκλα, αλλά δουλειά, υποχρεώσεις και καθήκοντα για τα οποία θα κριθούν. Οτι δηλαδή είναι υπόλογοι απέναντι στους πολίτες, για κάθε ενέργειά τους, ακόμα και για το κόψιμο ενός κλαδιού από πεύκο.
