Της Στελλίνας Μαργαριτίδου
Ο Θωμάς Παναγιωτόπουλος, ο Σπύρος Γωνιοτάκης, ο Κριστιάνο Σενίνι και ο Αλέξανδρος Βέης αντικρίζουν, έπειτα από δύο ολόκληρα μερόνυχτα στον Ατλαντικό, στεριά. Το λουσμένο στο υγρό λυκόφως λιμάνι της Πόντα Ντελγάδα στις Αζόρες μοιάζει στα μάτια τους με το πιο όμορφο κομμάτι της Γης…
Μια ομάδα υποστηρικτών της προσπάθειάς τους, που έχει ξεκινήσει πριν από περίπου ένα μήνα, 3.500 χιλιόμετρα μακρύτερα από εδώ, μια παρέα φίλων τούς περιμένει στο λιμάνι «κουνώντας» χαμόγελα από μακριά. Τα πιο ωραία, τα πιο φωτεινά χαμόγελα της ζωής τους. Μέχρι τώρα.
«Ηταν κάτι σαν στοίχημα» γράφει στο ημερολόγιό του ο Θεσσαλονικιός οδοντίατρος Θωμάς Παναγιωτόπουλος, αρχηγός της ομάδας που αποτόλμησε το συναρπαστικό εγχείρημα. «Μια πρόκληση. Σαν να σου έχει πετάξει ο εαυτός σου το γάντι κι εσύ να σκύβεις να το σηκώσεις. Οσο δύσκολο όμως, όσο ακατόρθωτο κι αν μοιάζει ένα ταξίδι από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέχρι τις Αζόρες με ένα φουσκωτό 10 μέτρων, ούτε καν συγκρίνεται με τα δύο βράδια που περάσαμε στον Ατλαντικό Ωκεανό, σε ένα φουσκωτό που στροβιλίζονταν πάνω στα κύματα. Το χειρότερο ήταν ότι, εάν μέναμε χωρίς βενζίνη, θα παρασυρόμασταν ακυβέρνητοι από τα ρεύματα. Περίπτωση ανεφοδιασμού δεν υπήρχε. Και όσο τα κύματα ψήλωναν τόσο πιο πολύ βογκούσε η μηχανή και τόσο περισσότερη βενζίνη κατάπινε. Υπήρχαν στιγμές, πολλές στιγμές, που φοβηθήκαμε ότι θα μέναμε στη μέση του πουθενά. Εκείνες τις ατελείωτες ώρες που όλα γύρω μας ήταν σαν φτιαγμένα από γκρίζο νερό, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πόσο μικροί, πόσο ασήμαντοι είμαστε στην απεραντοσύνη και την παντοδυναμία της φύσης. Και τότε αισθάνθηκα ΣΟΚ και ΔΕΟΣ…»
Η κρίση, μας λέει, κάνει πολλούς ανθρώπους να παίρνουν (όχι μόνο τα βουνά, αλλά και) τις… θάλασσες. Εκεί, στ' ανοιχτά, μόνος με τον εαυτό σου, νιώθεις ότι τα προβλήματα μικραίνουν μαζί σου. «Ολο και περισσότεροι άνθρωποι φεύγουν ή μάλλον ξεφεύγουν μ' ένα σκάφος για να αισθανθούν ελεύθεροι. Να ξεφορτώσουν τις έγνοιες τους και να λάβουν το κανονικό τους μέγεθος. Μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας βλέπεις το πραγματικό σου μέγεθος. Νιώθεις τα όριά σου. Τότε καταλαβαίνεις ότι τα προβλήματά σου είναι μικρά. Πολύ μικρά. Σημασία έχει να συνεχίσεις να ζεις».
Με αυτόν πάνω-κάτω τον τρόπο συνέλαβαν και οι ίδιοι την ιδέα ενός ταξιδιού 3.500 ναυτικών μιλίων με ένα φουσκωτό δέκα μόλις μέτρων. Ενός ταξιδιού που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ πριν. Η ομάδα ονομάστηκε «ribadventure» (εκ του rib = φουσκωτό) κι έθεσε στόχο να φθάσει με το σκάφος της στο δυτικότερο σημείο της Ευρώπης στο σύμπλεγμα των νησιών των γυπών (Αζόρες) καταμεσής του Ατλαντικού Ωκεανού.
«Θέλαμε να μεταφέρουμε ένα μήνυμα σε όλη τη Μεσόγειο: ότι η θάλασσα μας ενώνει. Μια θάλασσα… προβλημάτων, αλλά και μια θάλασσα ομορφιάς και κοινού πολιτισμού. Ταυτόχρονα θέλαμε να δείξουμε στους άλλους μα και τους εαυτούς μας ότι… είμαστε εδώ και το παλεύουμε».
Το ταξίδι ξεκινά
Οι τέσσερις τους συνέλαβαν πρώτη φορά την ιδέα πριν από έναν περίπου χρόνο και –μια και τα πάντα ξεκινούν από το σκαρί- εμπιστεύθηκαν την κατασκευή του σκάφους στον Πέτρο Καπλέρη και την Top line, μια ελληνική εταιρεία με τεράστια εμπειρία στην κατασκευή αγωνιστικών σκαφών. Η πρωτοποριακή μέθοδος Infusion που η εταιρεία εφαρμόζει βοηθά στον καλύτερο διαποτισμό των υαλοϋφασμάτων με ρητίνη σε κενό αέρος. Περισσότερες ίνες και λιγότερη ρητίνη σημαίνει στην πράξη λιγότερο βάρος και μεγαλύτερη ταχύτητα με μικρή ιπποδύναμη, άρα οικονομία στα καύσιμα – στοιχείο αυτονόητα εξαιρετικά σημαντικό για ποντοπόρα ταξίδια όπως αυτό ώς τις Αζόρες.
Την οργάνωση της ελληνικής αποστολής με το… κωδικό όνομα «Azores» ανέλαβε η εταιρεία Navarino Telekom, που υποστήριξε τη δορυφορική επικοινωνία εν πλω –την ώρα που η ribadventure ταξίδευε προς Αζόρες, στο διαδίκτυο ταξίδευαν εικόνες της αποστολής- ενώ την προβολή ανέλαβε η διοργάνωση «Θεσσαλονίκη: Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014». Πρόκειται για μια από τις περιπτώσεις που οι χορηγοί δεν είναι απλά «κάποιοι που βάζουν τα λεφτά», μα αληθινοί υποστηρικτές της μεγάλης προσπάθειας.
«Ηταν συγκινητικό για μας να βλέπουμε σε κάθε λιμάνι το team των ανθρώπων που μας υποστήριξαν. Μετά από τόσα χρόνια στη θάλασσα, είμαστε συνεργάτες. Οι πρώτες κουβέντες που ανταλλάσσαμε ήταν πάντα για το ταξίδι, για τη συμπεριφορά του σκάφους, για τον καιρό. Και μετά κοιτούσαμε γύρω μας τους ανθρώπους που μας έβλεπαν πρώτη φορά. Που μας κοιτούσαν χαμογελαστά γιατί μοιράζονταν μαζί μας την περιπέτεια και την απόσταση του ταξιδιού. Γεύσεις, μυρωδιές, άρωμα από Μεσόγειο. Παντού ίδιο και διαφορετικό. “Είναι ωραίο να ταξιδεύεις σαν τον Οδυσσέα και να επιστρέφεις μετά στο δικό σου λιμάνι”, μου είπε σε κάποια στάση μας ένας νεαρός. Κι εγώ του απάντησα: “Ολοι έχουμε έναν Οδυσσέα μέσα μας”», θυμάται ο Θωμάς Παναγιωτόπουλος.
Ο αποχαιρετισμός έγινε την Τετάρτη 23 Ιουλίου στην ξύλινη προβλήτα του «Φεγγαριού», απέναντι από το ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς», στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης, αγαπημένο προορισμό πολλών από τους κατοίκους της πόλης – ιδιαίτερα εκείνων που ούτε φέτος έκαναν διακοπές. Κατά τρόπο ειρωνικό, το ταξίδι ώς τις Αζόρες –με ενδιάμεσους σταθμούς στη Νάπολη, τη Μασσαλία, τη Βαρκελώνη και τη Λισαβόνα- ξεκινούσε την ώρα πάνω-κάτω που το «Cape Ray» γέμιζε τον βυθό της θάλασσας με υπολείμματα χημικών…
Τα συναισθήματα εκείνο το ζεστό πρωινό έμοιαζαν ανάμεικτα στην ξύλινη προβλήτα: χαρά και αγωνία για το ταξίδι γι' αυτούς που έφευγαν. Μια μικρή ή μεγαλύτερη δόση ζήλιας για όσα δεν μπορούν να κάνουν όσοι μένουν πίσω… Και παντού ένα γύρω φουσκωτά σκάφη.
«Μια αφορμή θέλουμε για να ξεφύγουμε», καταπώς λέει και ο Θεόδωρος Καρτσιώτης, πρόεδρος του Μακεδονικού Ομίλου Φουσκωτών Θαλάσσης, που μεταξύ άλλων οργανώνει αποστολές γιατρών ώς τον Αη Στράτη και άλλα νησιά της άγονης γραμμής.
