O Χίτλερ γάτα του Art Spiegelman
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και μετά τη λήξη του, τα αμερικανικά υπερηρωικά κόμικς, για να τονώσουν το φρόνημα και να καταγγείλουν τον ναζισμό, παρουσίασαν πολλούς υπερήρωες (Captain America, Wonder Woman, Superman κ.ά.) να ηγούνται των συμμαχικών στρατευμάτων και να κατατροπώνουν τις δυνάμεις του Αξονα αλλά και τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ προσωπικά. Με το πέρασμα των δεκαετιών, ωστόσο, και τις αλλαγές που ο χρόνος έφερε, ο Χίτλερ έπαψε να αποτελεί τον διαρκή ηττημένο σε ιστορίες με υπερηρωικά ανδραγαθήματα. Αρχισε όμως να παρωδείται σε χιουμοριστικά κόμικς, να λοιδορείται, να παίρνει μέρος σε φανταστικά σενάρια εναλλακτικών εκδοχών της Ιστορίας, να κάνει cameo εμφανίσεις, να ξεφτιλίζεται όσο λίγοι. Και όσο του αξίζει.
Στο Maus του Art Spiegelman, που εστιάζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Εβραίων, ο Χίτλερ δεν εμφανίζεται σε κανένα σημείο του δίτομου έργου. Υπαινικτικά, όμως, η φιγούρα του ως μοχθηρή γάτα βρίσκεται στα εξώφυλλα και των δύο τόμων, στη μέση του αγκυλωτού σταυρού με τα ποντίκια-Εβραίους ακριβώς από κάτω του. Στο συλλογικό έργο The Bush Junta, που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν από τις αμερικανικές εκλογές που οδήγησαν στη δεύτερη θητεία του Τζορτζ Μπους, ο Marcel Ruijters δημιουργεί την ιστορία Bush-Nazi Connection. Στόχος του να καταδείξει τη στενή σχέση μεταξύ επιχειρηματιών και ναζισμού (κάτι θυμίζει σχετικά με τους «ανώνυμους οικονομικούς υποστηρικτές» της Χρυσής Αυγής) παραθέτοντας τους χρηματοδότες του Χίτλερ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν οι εταιρείες Krupp, Bosch, Siemens, ITT, Ford, Dupont, General Electric κ.ά. Τη συνωμοσιολογικού τύπου σχέση των ναζί με τη CIA περιγράφει ο Brett Ewins στο The Big Book of Conspiracies, με τον Χίτλερ να βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Αντίθετα, στην προσωπική ζωή του φύρερ, στον εικαζόμενο σαδομαζοχισμό του, στην τραυματική σχέση του με τον πατέρα του και την ατυχή απόπειρά του για καλλιτεχνική καριέρα επικεντρώνεται ο James Romberger στο The Big Book of Weirdos, για να καταλήξει στο ότι ο Χίτλερ δεν ήταν τρελός, απλώς λίγο εκκεντρικός. Ενα φανταστικό ταξίδι στον χρόνο αφηγείται ο Jason στο I Killed Adolf Hitler, με τον πρωταγωνιστή του να γυρνά στο παρελθόν με μια χρονομηχανή για να σκοτώσει τον Χίτλερ πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποτυγχάνει όμως, και ο αιμοσταγής δικτάτορας κατορθώνει να μπει αυτός στη χρονομηχανή και να έρθει στο παρόν χωρίς να έχει μεσολαβήσει ο πόλεμος. Ο κόσμος, ωστόσο, δεν είναι ούτε κατά τι καλύτερος…
Τον φασισμό γελοιοποίησέ τον
Ο Αδόλφος το Ναζιστόσκυλο, του Walter Moers, έπειτα από δεκαετίες στην κρυψώνα του, επιστρέφει. Για να ξεφτιλιστεί πλήρως!
Σουρεαλιστικό και «βρετανικά» κωμικό είναι το The New Adventures of Hitler των Grant Morrison – Steve Yeowell που διαδραματίζεται στο Λίβερπουλ του 1912, ενώ ακόμα πιο κωμική, τουλάχιστον ως προς την εμφάνιση του Χίτλερ, είναι η φανταστική περιπέτεια Le Fils D’ Hitler του Pieter De Poortere, καθώς αποδίδει τον φύρερ σαν playmobil. Ξεπερνούν όμως τη φαντασία τα Sant Claus vs the Nazis των Ben Dickson – Gavin Mitchell, όπου o Χίτλερ τα βάζει με τον Αγιο Βασίλη, και Santa Claus Captured by the Nazis του Fred Hembeck, με τον Χίτλερ να αιχμαλωτίζει τον Αγιο Βασίλη και να έρχεται αντιμέτωπος με τον Captain America και τον Nick Fury. Σε πιο σκοτεινούς τόνους μαύρου χιούμορ κινείται ο Ιζνογκούντ του Tabary στην ιστορία Ο Συνένοχος του Ιζνογκούντ. Ο μοχθηρός βεζίρης, συνεργαζόμενος με τον Σατανά, σε μια ύστατη προσπάθεια να σφετεριστεί την εξουσία, απελευθερώνει από την κόλαση τον Χίτλερ που παρέμενε εκεί ως εφεδρεία του Κάτω Κόσμου για να χρησιμοποιηθεί όποτε απαιτηθεί. Στις σκληρές διαπραγματεύσεις που ακολουθούν μεταξύ τους ο Αδόλφος πείθει τον βεζίρη να φυλακιστεί πριν γίνει χαλίφης ενώ ο ίδιος ο Χίτλερ γίνεται βεζίρης. Στην κόλαση συναντάμε τον Χίτλερ και στις περιπέτειες του Hellboy Junior του Bill Wray. «Μιλώντας» με γερμανική προφορά και «ζώντας» μέσα στη λάβα, τρώγοντας ανθρώπινα περιττώματα, πίνοντας ούρα καμήλας και περιμένοντας το καθημερινό γδάρσιμο, εκλιπαρεί το Hellboy να του δώσει λίγο από το σκουλήκι-μπάρμπεκιου που τρώει.
Συχνές, όμως, είναι και οι εμφανίσεις του Χίτλερ στα κινούμενα σχέδια του Matt Groening, τόσο στους Simpsons όσο και στο Futurama, πάντα με διάθεση εξευτελισμού και γελοιοποίησής του, αλλά και σε άλλα animation όπως στο South Park (ως μεταμφίεση του Eric!) και στο Family Guy. Τα πιο εμβληματικά animation με τον Χίτλερ ανήκουν όμως στα στούντιο του Walt Disney ήδη από τα χρόνια του πολέμου. Στο Der Fuehrer’s Face, ο Γερμανός βιομηχανικός εργάτης Ντόναλντ ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Χίτλερ, ευτυχώς για να μετανοήσει αργότερα, ενώ στο Education For Death ο Χίτλερ παρωδείται σαν αστείος ιππότης που επιχειρεί να σώσει την Ωραία Κοιμωμένη – Γερμανία από την Κακιά Μάγισσα – Δημοκρατία.
Ο γιος του Χίτλερ, του Pieter De Poortere
Τέλος, η πιο απολαυστική παρωδία ανήκει στον Walter Moers. Ο Αδόλφος το Ναζιστόσκυλο είναι ο Χίτλερ σε μια εναλλακτική εκδοχή της Ιστορίας, σύμφωνα με την οποία δεν πέθανε αλλά κρυβόταν στους υπονόμους για δεκαετίες. Οταν επιτέλους επιστρέφει, ξαναξεδιπλώνει το «ταλέντο» του οραματιζόμενος μια νέα πολεμική καριέρα. Καπνίζει κρακ, κάνει αχαλίνωτο σεξ με τον Γκέριγκ-πόρνη, μεταμορφώνεται σε Γκοτζίλα, ερωτεύεται ένα μενταγιόν και αποφεύγει την τελευταία στιγμή την ερωτική συνεύρεση με τη Μητέρα Τερέζα–ζόμπι. Παράνοια; Οχι περισσότερη από το ναζιστικό και νεοναζιστικό, ρατσιστικά ανορθολογικό και παρανοϊκό μίσος για τον άνθρωπο που απαιτεί σκληρή απάντηση αλλά και ανελέητη σάτιρα. Συμπληρώνοντας, λοιπόν, τους υπέροχους στίχους του Φώντα Λάδη «Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον» (και γελοιοποίησέ τον!).
