1888! Ενωσις Ελλήνων Δημοσιογράφων
Πρέπει να είναι η πρώτη προσπάθεια των Ελλήνων δημοσιογράφων να συνασπισθούν σε Σωματείο, με σκοπό την υπεράσπιση των «ηθικών και υλικών συμφερόντων του ελληνικού Τύπου».
Οι εκδότες της εποχής -και δεν ήσαν ολίγοι- ήσαν όλοι σχεδόν δημοσιογράφοι, η οποία ήταν και η προέχουσα αυτών ιδιότητα.
Αλλά ας παραθέσουμε τη σχετική «είδηση» από την οποίαν προκύπτουν οι εφημερίδες της εποχής, αλλά και οι εκδότες-δημοσιογράφοι, μικρός φόρος τιμής στη μνήμη τους.
Νέα Εφημερίς, 22.12.1888 – Ενωσις Ελλήνων Δημοσιογράφων. «Πρωτοβουλία του κ. Λ.Ζ. Στεφανόπολι, διευθυντού του Messager d’Athènes συνήλθον πρό τινων ημερών εν τη οικία αυτού εκ των διευθυντών των ενταύθα εφημερίδων και περιοδικών οι κ.κ. Θ. Αννινος, Ν. Παπαδόπουλος Υδραίος, Ι.Μ. Δαμβέργης, Χ. Μακρίδης, Γερ. Λυκιαρδόπουλος, Γ. Δροσίνης, Αρ. Ρούκης και Κ.Ι. Αγγελόπουλος, αντιπροσωπεύοντες τας εφημερίδας και περιοδικά «Αστυ», «Διάπλασιν των Παίδων», «Εβδομάδα», «Επιθεώρησιν», «Ερμήν», «Εστίαν», «Εφημερίδα» και «Παλιγγενεσίαν» και απεφάσισαν την ίδρυσιν σωματείου υπό την επωνυμίαν «Ενωσις των Ελλήνων δημοσιογράφων» και συνέταξαν προσωρινόν καταστατικόν, κατά τ’ οποίον «σκοπός του σωματείου είναι η προστασία των ηθικών και υλικών συμφερόντων του ελληνικού Τύπου». Το καταστατικόν τούτο ψηφισθέν ως σχέδιον και υπογεγραμμένον υπό των διευθυντών, απεστάλη προς τους διευθυντάς των εφημερίδων και περιοδικών «Ακροπόλεως», «Γαληνού», «Εφημερίδος των κυρίων», «Νέας Εφημερίδος», «Ρωμηού», «Στρατιωτικής προόδου», «Ραμπαγά», «Μηχανικής Επιθεωρήσεως», «Οικονομικής Επιθεωρήσεως», «Εφημερίδος της ελληνικής και γαλλικής νομολογίας», «Ελληνικής γεωργίας», «Φοίβου», «Νέου Κηρύγματος», «Λόγον» όπως δηλώσωσιν αν δέχονται να μετάσχωσι του σωματείου υπό τους όρους του καταστατικού, θα συνέλθωσιν δε αύριον τη 3 μ.μ. προς οριστικόν καταρτισμόν του Σωματείου».
Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος
Χρόνος
Θέμα ενδελεχούς ανάλυσης είναι ο χρόνος, για τον οποίο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι μια νοερώς εννοούμενη έννοια κίνησης, διαρκώς μεταβαλλόμενη, για της οποίας τη μέτρηση δίνουμε σε κάθε σημείο εναρκτήριας κίνησης μια αριθμητική τιμή συμβάσεως. Το αρχικό σημείο που λέγεται παρόν, κατά την εναρκτήρια κίνησή του, πηγαίνοντας προς τη νέα του θέση, μέλλον, αυτόματα γίνεται και αυτό παρόν και η προηγούμενη θέση που άφησε, λέγεται πλέον παρελθόν.
Δηλαδή, έχουμε παρόν, παρελθόν και μέλλον κ.ο.κ. Συνεπώς, είναι ένα συνεχές φαινόμενο το οποίο διατηρείται επ’ άπειρον και αποτελείται από σημεία διαιρετέα παρά από αδιαίρετα, γιατί το αδιαίρετο δεν μπορεί ούτε αμοιβαία επαφή να παρουσιάσει ούτε να είναι εχόμενο.
Εύλογα, όμως, γεννάται η απορία: Το κενό που μεσολαβεί μεταξύ του πρώτου και δεύτερου σημείου σε τι χρονικό προσδιορισμό άραγε να το αποδώσουμε; Εκτός αν πρόκειται για φαινόμενο συνεχούς ακινησίας την οποία φανταστικώς θεωρούμε κίνηση ως μέγεθος μετρήσεως με τιμές συμβάσεως.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, μας είναι εντελώς αδύνατο να έχουμε γνώση για το τι ισχύει στην πραγματικότητα, για να παραμένει πάντα ανεξήγητο φαινόμενο. Αν τυχόν συνέβαινε να εξηγηθεί ποτέ, θα γινόταν επανάσταση στην ανθρώπινη γνώση, συντελώντας σε αλλαγές απρόβλεπτων εκπλήξεων σε όλα τα επίπεδα, σχετικά με την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Κωνσταντίνος Παπανδρέου, Φαραί Πατρών
Πλήρης ημερών
«Πλήρης ημερών» είπε τηλεπαρουσιάστρια ειδήσεων καναλιού, «υπερπλήρης ημερών» έγραψε εφημερίδα για τον πριν από λίγες ημέρες, σε ηλικία 108 ετών, θανόντα Εμμανουήλ Κριαρά. Φαίνεται πως βρίσκονται στην αυγή της ζωής τους ή κάτι παραπάνω ετών. Να ‘τανε τουλάχιστον 969 του Μαθουσάλα, 600 του Αβραάμ, 300 του Νώε, όπως λένε εκείνοι που έγραψαν την Παλαιά Διαθήκη. Οπως λένε ακόμη ότι μιλούσαν τα φίδια και άλλα πολλά.
Μέσα στην αιώνια ανυπαρξία, την πριν από τη γέννησή μας και μετά, ούτε χιλιοστό του δευτερολέπτου είναι η ζωή μας. Και όμως τη θεωρούμε μεγάλης διάρκειας. Εχουμε χρόνο να μεταμορφωνόμαστε σε ιοβόλα ή σαρκοβόρα όντα, για να ικανοποιούμε τα… ανθρώπινα, αλλά και τα… χριστιανικά μας αισθήματα. Οι αντιθέσεις πλούτου και φτώχειας, αγάπης και μίσους το μαρτυρούν. Οι ρυθμιστές της μοίρας των λαών, οι εκπρόσωποι των θεών που έπλασαν οι πρόγονοί τους ουδεμία συγκίνηση αισθάνονται, καθήμενοι επί του θρόνου τους.
Οταν πλησιάζει το γήρας και οι δυνάμεις μάς εγκαταλείπουν, όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να μας κατεβάζουν στον τάφο, γινόμαστε (;) άκακα αρνάκια, γινόμαστε τίμιοι, αφού δεν μπορούμε άλλο να ‘μαστε άτιμοι.
Φοβούμαστε τα καζάνια, που μέσα σ’ αυτά βράζει η πίσσα της κόλασης, καθώς λένε εκείνοι που… ξέρουν. Μετανοούμε, μεταλαβαίνουμε, κάνουμε και καμιά δωρεά, για να μνημονεύεται το όνομά μας, και είμαστε έτοιμοι για τα… Ηλύσια Πεδία.
Και όμως υπάρχει τρόπος να διέλθει κανείς τη ζωή του, έστω και με κάποιες δυσκολίες και εμπόδια. Υπάρχει η αγάπη (με όλες τις πολλές έννοιές της). Υπάρχει ο σεβασμός και η αναγνώριση του δικαιώματος της ζωής και αξιοπρέπειας. Υπάρχει η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια (όπως τα παλιά χρόνια), η δημιουργία. Αχαρη χωρίς χαρά είναι η ζωή. Οι μικροχαρές κάνουν ευχάριστο το διάβημά της. Οχι μόνο τα πλούτη και η ικανοποίηση κατώτερων ενστίκτων, που κάνουν τους άλλους να υποφέρουν.
Κώστας Γ. Σπυρόπουλος, συν/χος δάσκαλος, Καλούδι Αιτωλ/νίας
