Του Πέτρου Μανταίου

Κατ’ αρχήν το βρίσκω οξύμωρο να αποφασίζει το κόψιμο ενός δέντρου φορέας που ονομάζεται Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου Πατρέων. Για την ώρα πάντως –τουλάχιστον μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου που διάβασα την είδηση στην «Εφ.Συν.»– το δέντρο βρισκόταν στη θέση που το φύτεψαν ή βλάστησε μόνο του πριν από εκατό χρόνια, χάρη στις αντιδράσεις κατοίκων, οι οποίες «μετέφεραν» το θέμα από την Επιτροπή Ποιότητας Ζωής στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Ο γηραιός ούτος πεύκος (να κάνουμε και λίγο τον Παπαδιαμάντη…) προϋπήρξε υπάρχοντος οικισμού των Ανω Πατρών ονόματι Αρόη. Αλλά όταν η Αρόη… εποικίστηκε, με τον τρόπο που εποικίστηκαν όλα τα προάστια πόλεων απανταχού της Ελλάδος, το έρημο πεύκο βρέθηκε καταμεσής της ασφάλτου. Αρα εκρίθη ανασφαλές έως επικίνδυνο. Δημοτικός σύμβουλος μάλιστα… φιλοσόφησε το πράγμα λέγοντας: μπορεί να είναι όμορφο, «αλλά είναι ένα πεύκο! Ανάμεσα σε άλλα δεκάδες χιλιάδες πεύκα της πόλης μας. Μερικά, αρκετά μάλιστα, είναι ομορφότερα από αυτό (…). Είναι το πεύκο “τοπόσημο” της Αρόης;» αναρωτήθηκε… στοχαστικά ο κύριος σύμβουλος.

Μιας και ο λόγος περί «τοπόσημου» (τι μπορεί και τι δεν μπορεί να θεωρηθεί «τοπόσημο»: σημείο που χαρακτηρίζει έναν τόπο∙ αν επιτρέπεται π.χ. να κόψεις τον μεγάλο πλάτανο πλατείας χωριού που λέγεται… Μεγάλος Πλάτανος) και μιας και η οικουμένη, την Κυριακή, κατακλύστηκε από πολυπληθείς συγκεντρώσεις (300.000 άνθρωποι στη Νέα Υόρκη!) για την προστασία του περιβάλλοντος εν όψει της χθεσινής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για το «φαινόμενο του θερμοκηπίου», αναφέρομαι, ενδεικτικά, σε δύο τοπόσημα –δέντρα και τα δύο– που εξαφανίστηκαν διά παντός:

1) Το Μεγάλο Πεύκο, στην ομώνυμη παραλία Μεγάρων. Το πρόφτασα ζωντανό. Τη θέση του πήρε ομώνυμο ξενοδοχείο! 2) Το τροπικό δέντρο της Αμερικής μπράζα, που έδωσε το όνομα στη… Βραζιλία. Δεν έμεινε ένα για τα μάτια! Ολα είναι… σχετικά. Να… φιλοσοφήσω κι εγώ.