Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Από τις αρχές Σεπτεμβρίου η Χαλκιδική ζει στον ρυθμό της μεγάλης συναυλίας που θα γίνει αύριο στην Ιερισσό. «Μεγάλη» από κάθε άποψη, αφού επτά από τους σημαντικότερους Ελληνες δημιουργούς θα συναντηθούν επί σκηνής για πρώτη φορά, αλλά και γιατί η προσέλευση αναμένεται να ξεπεράσει τους 35.000 θεατές που είχαν ανέβει πέρσι την άνοιξη, για να τραγουδήσουν «για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ». Υπάρχει όμως κάτι εξίσου ενδιαφέρον με το ίδιο το πολιτιστικό γεγονός: η προετοιμασία του.

Οι Χαλκιδικιώτες λειτουργούν συλλογικά κι όχι μόνο όταν κατεβαίνουν σε πορείες. Οργανωμένοι σε ομάδες προετοιμάζουν εδώ κι εβδομάδες τη μεγάλη γιορτή του Σαββάτου: φροντίζουν από την καθαριότητα του χώρου και το στήσιμο της σκηνής μέχρι τα πανό και… τον ανεφοδιασμό στα παρασκήνια. «Πέρσι οι καλλιτέχνες έπαθαν πλάκα. Εδώ δεν έχουμε κέτεριγνκ και καναπεδάκια», λέει ο Βασίλης. «Οι γυναίκες μας μαγείρεψαν παραδοσιακά πιάτα. Ημασταν μάλιστα τόσο οργανωμένοι, που είχαμε φτιάξει μενού ανάλογα με την ώρα: μεζέδες για το τσίπουρο, μεσημεριανό, βραδινό. Στο τέλος οι τραγουδιστές δεν ήθελαν να δοκιμάσουν άλλα πιάτα γιατί… φοβόντουσαν ότι δεν θα μπορούν να κινηθούν στη σκηνή».

Νυχθημερόν

Οι ομάδες δουλεύουν νυχθημερόν και οι χιλιάδες αλληλέγγυοι που θα ανέβουν στην Ιερισσό μαθαίνουν τα νέα από τα σόσιαλ μίντια. «Παρακολουθώ τον αγώνα τους, τους θαυμάζω και τους εκτιμώ πολύ», μας λέει ο Γιώργος από την Αθήνα που θα ανέβει για πρώτη φορά στη Χαλκιδική με τη φίλη του. «Πέρσι ήμουν φαντάρος και παρακολούθησα τη συναυλία από το ίντερνετ. Ζήλεψα τόσο πολύ που ορκίστηκα στον εαυτό μου πως όποτε κι αν ξαναγίνει θα πάω».

«Νιώθεις μια έκρηξη ενέργειας κάθε φορά», μας λέει η Νάσια. «Οι κάτοικοι που αγωνίζονται εκεί μας λένε ότι μας χρειάζονται. Το αντίθετο συμβαίνει: εμείς τους χρειαζόμαστε γιατί μας εμπνέουν με το παράδειγμά τους. Ο,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μου, κάθε φορά που ανεβαίνω στον Κάκκαβο, νιώθω χαρούμενη. Ακόμα κι όταν μας κυνηγάνε τα ΜΑΤ, κοιτάζω γύρω μου τους συντρόφους μου και δυναμώνω».

Πηγή έμπνευσης

Η ιδέα της συναυλίας συνελήφθη, όταν η αστυνομία έκανε αναρίθμητες προσαγωγές (απαγωγές) τον χειμώνα του 2013. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ακουστεί η φωνή μας μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας», έλεγαν τότε οι κάτοικοι που για πρώτη φορά ήρθαν αντιμέτωποι με το φαινόμενο «μιντιακός πόλεμος». «Τα μίντια είτε αποσιωπούσαν το θέμα μας εντελώς, είτε μας εμφάνιζαν σαν τρομοκράτες ή σαν μια χούφτα γραφικούς», θυμάται ο Γιώργος. «Ετσι κι εμείς καταλήξαμε πως πρέπει να οργανώσουμε μια συναυλία, να έρθουν χιλιάδες άνθρωποι και να γίνουν αυτοί οι αγγελιοφόροι μας. Κι ω του θαύματος! Αναγκάστηκαν να μας παίξουν ακόμα και τα κανάλια που μας λοιδορούσαν», γελάει ο Γιώργος.

Τώρα το κίνημα είναι πιο οργανωμένο παρά ποτέ. Η διοργάνωση αυτή τη φορά είχε λιγότερο άγχος και περισσότερο κέφι. «Το μόνο που λιγάκι μας αγχώνει είναι ο καιρός, αλλά στο τέλος θα είναι κι αυτός μαζί μας», λέει η Λόλα. «Φαντάσου ότι έχουμε δικό μας άνθρωπο που παρακολουθεί καθημερινά τα βαρομετρικά!» Οσοι τυχεροί βρεθείτε στη Χαλκιδική, αξίζει να μείνετε και την επόμενη μέρα για να δείτε πως και πάλι συλλογικά όλο το χωριό θα ξεστήσει τη σκηνή, θα τακτοποιήσει τον χώρο και θα ξεκινήσει τη συζήτηση για τις επόμενες δράσεις.