Της Πέπης Ρηγοπούλου

Αντιμετωπίζοντας και εγώ, όπως και κάποια μάλλον παραπάνω από έξι εκατομμύρια Ελληνες –που παριστάνουν ότι πένονται ή έστω ζορίζονται- ένα άλφα οικονομικό θέμα, ενδιαφέρομαι να αναλάβω τη συγγραφή πονήματος αναθεώρησης, σιδερώματος ή, τέλος πάντων, λίφτινγκ της ιστορίας των ελληνογερμανικών σχέσεων. Το πόνημα δύναται να έχει και την μορφήν σχολικού εγχειριδίου, πράγμα που σε εμένα θα εξασφαλίσει μια συμπαθή αμοιβή που θα καταπιεί ο ΕΝΦΙΑ και στους ελληνόπαιδες και ελληνοπαιδούλες την απαλλαγή τους από πλεγματικές εμμονές σε μνήμες που δηλητηριάζουν τη σχέση, όχι των λαών που τους έχουμε βρασμένους, αλλά ημών των ευεργετουμένων, προς τους Γερμανούς ευεργέτες και σωτήρες μας.

Στο πόνημα αυτό θα αναλύσω την πολλαπλά πρωτοποριακή σημασία που επέδειξαν οι διμερείς σχέσεις μας. Θα ξεκινήσω από το θέμα της κινητικότητας. Τι άλλου παραδείγματος έχομεν χρείαν από την έξοχον κινητικότητα που με την ενθάρρυνσιν του κυρίου Μέρτεν επέδειξαν αυτοβούλως κατά την καταχρηστικώς καλουμένην Κατοχήν κάτι σαν εβδομήντα χιλιάδες Ελληνες Εβραίοι, Σαλονικιοί και άλλοι, που είχαν την ευκαιρία να επωφεληθούν από αθρόες υποτροφίες στο Αουσβιτς, το Μπούχενβαλντ και άλλα πολιτιστικά ιδρύματα, όπου, συν τοις άλλοις, έμαθαν επιπλέον ότι «Arbeit macht frei», ρήσιν της οποίας ανάγκην έχει και σήμερα ο συμπαθής, πλην όμως κομμάτι οκνηρός λαός μας;

OTTO DIX «ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΧΑΡΤΙΑ»

Δεν υπήρξε όμως η κινητικότητα το μόνον όφελος των διμερών μας σχέσεων. Ετι σημαντικοτέρα υπήρξεν και η αποκέντρωσις που επέτρεψε και σε αγροτικές περιοχές να γνωρίσουν βιωματικώς πώς -τουτέστιν στο τομάρι τους- τα αγαθά του πολιτισμού: Οπως το Λίνιτσε στην Τσεχία, έτσι τα Καλάβρυτα, η Βιάννος, το Δίστομο, το Μικρό Χωριό και πλείστα όσα άλλα ομολογουμένως οπισθοδρομικά μέρη εγνώρισαν τα πλεονεκτήματα της δωρεάν θέρμανσης με την αρωγήν της περίφημης «λευκής σκόνης» που μετέβαλλε εν ριπή οφθαλμού κακοκτισμένα κτίρια σε θερμαντικές πηγές υψηλών προδιαγραφών. Προφανώς οι -λίγοι δυστυχώς ακόμη- κάτοικοι τέτοιων χωριών και διάφοροι -επίσης λίγοι- που μέχρι χτες εκόπτοντο κραυγαλέα για τα κακώς αποκαλούμενα χιτλερικά εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού, σπεύδουν σήμερα να επανδρώσουν και να επιγυναικώσουν θεσμούς και να εγγράψουν αφιλοκερδώς τα ονόματά τους σε προγράμματα, σαν αυτό που ψάχνω και εγώ διακαώς, που στόχο θα έχουν να τελειώνουν οριστικά με μνήμες που χαλούν τη σούπα των σωστών διμερών σχέσεων.

Σε τέτοιες προσπάθειες δεν θα είχα παρά να πω εύγε. Με μία αμελητέα βεβαίως επιφύλαξιν. Υπάρχουν και οι περίεργοι εκείνοι Γερμανοί που επιμένουν να θεωρούν ότι η μνήμη των τραυμάτων, η καταγγελία των εγκλημάτων, η υποστήριξη του αιτήματος των αποζημιώσεων για τα όσα ο ελληνικός λαός υπέστη στην Κατοχή, είναι πρωταρχικά προς όφελος της δημοκρατίας και της πολιτικής ηθικής στην ίδια τη Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη, που σήμερα βλέπει μπροστά της, με πολλά και όχι ένα προσωπεία, το φάντασμα του ανα-γεννημένου νεο-ναζισμού που εννοείται δεν είναι διόλου γερμανικό προνόμιο. Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν δεν ήταν αυτός που σχολιάζοντας την ταινία του «Το αυγό του φιδιού» είχε πει πως ο ναζισμός μπορεί να αναδυθεί σε κάθε εποχή και χώρα; Ισως κάποιοι θα έπρεπε να ντραπούν αυτούς τους έξοχους Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους αδελφούς μας εν δημοκρατία και να συμμαζευτούν αναθεωρώντας τις αναθεωρητικές απόψεις τους.