Του Κ. Κάραλη
Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς Αθλητισμού πάνε κι έρχονται, αλλά τα λόγια που βγαίνουν από τα διάφορα «υπεύθυνα» στόματα είναι ίδια και απαράλλαχτα στους… αιώνες των αιώνων και φυσικά παραμένουν… λόγια.
Ουσιαστική κίνηση από τα μεγάλα κεφάλια για την καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα δεν έγινε ποτέ. Ανθρωποι έπεσαν θύματα της άρρωστης οπαδικής συμπεριφοράς, ζωές χάθηκαν για μια ομάδα και η μόνη πρωτοβουλία ήταν η… αναβολή της αγωνιστικής δράσης για να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου Κώστα Κατσούλη.
Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια κρατάει η κολόνια των υποσχέσεων, των δεσμεύσεων και των μεγάλων «θα…» για την εξάλειψη της βίας στον αθλητισμό. Από το 1980, όταν ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, ο ΠΣΑΠ, ξεκίνησε δειλά την «εκστρατεία κατά της βίας». Μια συγκέντρωση-σύσκεψη στην οποία παραβρέθηκαν σημαντικά πρόσωπα της εποχής, όπως ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Λεωνίδας Σεϊτανίδης. Συζητήθηκε το φαινόμενο, οι τρόποι αντιμετώπισης και… αυτό ήταν. Υστερα από τόσα χρόνια, τίποτα δεν έχει διαφοροποιηθεί. Ηταν η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για να ληφθούν δραστικά μέτρα, να πάνε οι χούλιγκαν από εκεί που ήρθαν και να μη χρειαστεί να θρηνήσουμε θύματα τα επόμενα χρόνια.
Σειρά πήρε έναν χρόνο αργότερα η ημερίδα της Επιτροπής Καλλιέργειας Αθλητικού Πνεύματος (ΕΚΑΠ), η εθελοντική οργάνωση που ιδρύθηκε με μοναδικό στόχο την καταπολέμηση του φαινομένου.
Στην επιτροπή, με πρόεδρο τον Σεϊτανίδη, μετείχαν οι Θανάσης Μαρκόπουλος (ΕΠΑΕ), Νίκος Μάλλιαρης (ΠΣΑΠ), Γιάννης Παπαδάτος (προπονητών), Φάνης Γεωργίου (διαιτητών), Παύλος Γερακάρης (ΠΣΑΤ), Βασίλης Βυτινάρος (ΤΕΦΑΑ), Δημήτρης Γούναρης (φιλάθλων ΠΑΟ), Κούλης Τσίχλας (φιλάθλων Πανιωνίου), Γιώργος Μανούσος (φιλάθλων Ολυμπιακού), Δημήτρης Αρβανίτης (φιλάθλων ΑΕΚ), Χρήστος Στούκας (φιλάθλων Προοδευτικής) και ο αθλητικός ψυχολόγος Τάσος Σταλίκας ως γενικός γραμματέας της οργάνωσης.
Συντάχθηκε τότε ένα υπόμνημα με ιδέες και προτάσεις για την αντιμετώπιση της βίας, το οποίο έστειλαν στον γγΑ Κίμωνα Κουλούρη και στον υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Κατσιφάρα. Το αποτέλεσμα; Το έγραψαν και οι δύο στα παλιά τους παπούτσια!
Την επόμενη χρονιά το ελληνικό ποδόσφαιρο θρηνούσε το πρώτο του θύμα. Σε συμπλοκή μεταξύ οπαδών του Αρη και του ΠΑΟΚ, έξω από το Χαριλάου, ο Αρης Δημητριάδης δέχτηκε μαχαιριές και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Το ‘85 ο Κουλούρης έκανε έκκληση στην ΕΠΟ και την ΕΠΑΕ για «να πολεμήσουμε τη βία στα γήπεδα». Ανταπόκριση καμία.
Ακολούθησαν δηλώσεις επί δηλώσεων τα επόμενα χρόνια μέχρι που φτάσαμε στον θάνατο του Χαράλαμπου Μπλιώνα στο Αλκαζάρ το 1986, από φονική φωτοβολίδα που τον βρήκε στο λαιμό. Και η λίστα μεγάλωνε όσο περνούσαν τα χρόνια, με τους αρμόδιους να κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας τον… από μηχανής θεό.
Ο Παναγιώτου το 1991, ο Φιλόπουλος το 2007… Ειδικά μετά τον θάνατο του Φιλόπουλου σπουδαίοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, όπως ο Κούδας, ο Σαργκάνης, ο Σαραβάκος, ο Παπαϊωάννου, ζήτησαν συνάντηση από τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για την εξυγίανση και την αντιμετώπιση των βιαιοτήτων. Μια από τα ίδια…
Το 2011 ο Μάλλιαρης και ο Σεϊτανίδης συγκέντρωσαν εκ νέου την επιτροπή του ΕΚΑΠ και έστειλαν αίτημα στους Πιλάβιο (πρόεδρος ΕΠΟ), Μαρινάκη (πρόεδρος Σούπερ Λίγκας), Καλογιάννη (πρόεδρος Football League), Γιαννακόπουλο (ΠΣΑΠ), Γερακάρη (ΠΣΑΤ), Λογαρά (ΟΠΠΕ), Γεωργιάδη (ΤΕΦΑΑ), Παντελόπουλο (ΟΣΥΦΕ), Πανούση (ΔΕΑΒ) και Φωτόπουλο (ΠΟΑΣΥ), ώστε να οριστεί συνάντηση για να συζητηθούν εκ νέου οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να εξαφανιστεί ο χουλιγκανισμός. Οι μόνοι που ανταποκρίθηκαν ήταν οι δύο τελευταίοι. Οι υπόλοιποι απλά αδιαφόρησαν…
Λίγους μήνες αργότερα δολοφονήθηκε ο Γιάννης Ρουσάκης σε «ραντεβού» οπαδών στην Κρήτη.
Η ιστορία πάει λέγοντας μέχρι σήμερα, όπου χρειάστηκε να χάσει τη ζωή του ακόμα ένας άνθρωπος…
