Π. Δαμάσκος, Π.Χ. Κούτρας, Μ. Κατσουνάκη
Ο Μαχάτμα Γκάντι κορύφωσε τον μη βίαιο αγώνα του με την περίφημη Salt March (Μάρτιος του 1930), μια κίνηση αντίστασης στη φορολογική πολιτική και τα μονοπώλια των Βρετανών, που έδωσε ώθηση στην ανεξαρτησία της Ινδίας. Διεθνής Ημέρα Μη Βίας χθες. Γιορτάζεται από το 2007 με απόφαση του ΟΗΕ στις 2 Οκτωβρίου, στα γενέθλια του Γκάντι. «Ποιο μπορεί να είναι το δικό μας αλάτι σήμερα;», ρώτησε η αρθρογράφος της «Καθημερινής» Μαρία Κατσουνάκη τους τέσσερις ομιλητές μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης, που συντόνιζε χθες το μεσημέρι στον «Ιανό», με θέμα, φυσικά, τη βία και τους ποικίλους τρόπους που εκφράζεται γύρω μας.
«Η ανθρώπινη καλοσύνη», απάντησε ο Πάνος Χ. Κούτρας, ο σκηνοθέτης του «Xenia». «H γνώση», η νεαρή Αλβανή Λορέτα Αμπιντίνι της οργάνωσης «Generation 2.0 for Rights, Equality and Diversity». «Δράση, εμπλοκή και όχι απάθεια», ήταν η άποψη του Παναγιώτη Δαμάσκου της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας. «Ο διαρκής διαλογισμός και η συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε μόνοι μας», απάντησε η Μαριανέλα Κλώκα του διεθνούς οργανισμού «Κόσμος χωρίς πολέμους και βία».
Η συζήτηση έγινε με αφορμή την έξοδο του «Xenia» στις αίθουσες και δεν ήταν τυχαία ούτε η επιλογή του θέματος ούτε η σύνθεση του πάνελ. Γκέι και μετανάστες είναι οι δύο κατηγορίες συμπολιτών μας που γίνονται συχνότερα θύματα βίας. Γκέι και μετανάστες είναι και οι υπέροχοι ήρωες της ταινίας του Π. Χ. Κούτρα. Γκέι και ο ίδιος. Το bullying στα παιδικά του χρόνια, στο Δημοτικό, λόγω της ιδιαιτερότητάς του το έχει ζήσει.
«Μιλούσα διαφορετικά από τα άλλα παιδιά», διηγήθηκε. «Με τριγύριζαν και με κορόιδευαν: “Κούτρα, Κούτρα, έλα, μίλα, μίλα”. Μέχρι να οπλιστώ μέσα μου, να χαράξω τη στρατηγική μου και να μπορώ να επιτεθώ δεν έβγαινα στο προαύλιο. Δεν θυμάμαι και να με υπερασπίστηκαν ποτέ οι δάσκαλοί μου». Αργότερα, ζώντας πολλά χρόνια στο εξωτερικό, ένιωσε τον ρατσισμό και την ψυχολογική και λεκτική βία απέναντι στον ξένο, στον μετανάστη, «κι ας ήμουν εμιγκρές πολυτελείας σε σχέση με τους σημερινούς Αφρικανούς, Αλβανούς, Πολωνούς…».
Η Λορέτα Αμπιντίνι, που ήρθε 5 χρόνων από την Αλβανία στην Ελλάδα, έχει αφοσιωθεί σήμερα στη μη κυβερνητική οργάνωση Generation 2.0. Στόχος της η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τα μεγάλα προβλήματα των παιδιών των μεταναστών, κυρίως η μη απόκτηση ιθαγένειας. «Εγώ, αντίθετα, είχα μια καταπληκτική δασκάλα, που μετά το μάθημα καθόταν δυο ώρες παραπάνω για να με βοηθήσει στη γλώσσα», είπε. «Αλλά είμαι παντού ξένη: Ελληνίδα στην Αλβανία, Αλβανή στην Ελλάδα. Και δεν υπάρχει χειρότερη ψυχολογική βία από το να μην έχεις τη βεβαιότητα ότι θα ζήσεις στη χώρα που μεγάλωσες. Ισότιμος πολίτης δύσκολα γίνεσαι».
Πολύ πιο ζοφερή ήταν η ομιλία του κοινωνιολόγου Παναγιώτη Δαμάσκου, της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας. Μέσα από μια έρευνα, που μόλις ολοκληρώθηκε, παρουσίασε τα αμείλικτα νούμερα που έχουν να κάνουν με τις επιθέσεις βίας στη χώρα μας (ψυχολογική, σωματική, ακόμα και άρνηση ιατρικών υπηρεσιών!) σε άτομα ομοερωτικού προσανατολισμού, καθόλου αμελητέο ποσοστό στο σύνολο των περιπτώσεων ρατσιστικής βίας.
«Η βία είναι το καταφύγιο των δειλών», υπενθύμισε η Μαριανέλα Κλώκα. Και ο Πάνος Χ. Κούτρας έδωσε μια μικρή νότα αισιοδοξίας. «Τουλάχιστον, τα τελευταία 4-5 χρόνια, με το που άρχισε η κρίση, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ουσιαστικά πάνω σε σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας μας που πριν κανένας δεν ήθελε να μιλήσει γι’ αυτά».
Β. Γεωργακοπούλου
