Του Βαγγέλη Κύρκου

Συναντήσαμε τον Γιώργο Ζαχαρόπουλο και τον Χρυσοβαλάντη (Ρένο) Ταμπακάκη –εκπαιδευτές στις Ιστορικές Ευρωπαϊκές Πολεμικές Τέχνες (Historical European Martial Arts)- στα γραφεία του Αθλητικού Συλλόγου «Κοριολανός» στην Ηλιούπολη, λίγο πάνω από το Metro Mall της Βουλιαγμένης. Μπήκαμε στον χώρο όπου κάνουν την εκπαίδευσή τους, πιάσαμε το σπαθί –που δεν ήταν ούτε τόσο ακονισμένο ούτε τόσο βαρύ όσο μας κάνουν οι ταινίες να νομίζουμε- και, δίχως καλά καλά να το συνειδητοποιήσουμε, βρεθήκαμε νοερά να ταξιδεύουμε… σε μια άλλη εποχή. Το μήνυμα που εκείνη ακριβώς την ώρα έφτασε στο κινητό μάς επανέφερε απότομα στο 2014…

«Αρχίσαμε να καταπιανόμαστε με το αντικείμενο το 2003» θα πει ο Ρένος. «Πιο πριν είχαμε κι οι δύο ασχοληθεί με την κλασική ξιφασκία και άλλα δυναμικά αθλήματα και συχνά-πυκνά συζητούσαμε πως, όπως στην Ανατολή υπάρχουν παραδοσιακές πολεμικές τέχνες όπως το kendo και το kenjutsu, θα υπάρχει αντιστοίχως και κάτι ευρωπαϊκό… Ψάχνοντας διαπιστώσαμε ότι πράγματι στην Ευρώπη και στην Αμερική υπήρχε –ως τέχνη και ως άθλημα- κάτι αντίστοιχο. Και κάπως έτσι οργανώσαμε το πρώτο μας σεμινάριο».

Οι δυο τους έχουν ιδρύσει την Ακαδημία Οπλομαχίας –με έδρα στην οδό Βριλησσού στο Πολύγωνο- και φιλοξενούνται στον 400 τετραγωνικών μέτρων πολυχώρο πολεμικών τεχνών «Κοριολανό» της Ηλιούπολης – meeting point για τους λίγους που μέχρι σήμερα γνωρίζουν και ασχολούνται με το αντικείμενο στην Ελλάδα.

Πόσο δύσκολο ήταν το ξεκίνημα; ρωτάμε. Πώς καταφέρατε να εξελίξετε την πρωτόλεια ιδέα σε ολοκληρωμένη αθλητική τέχνη; «Με πόνο και αίμα!» απαντά γελώντας ο Ρένος. «Δεν υπήρχε τεχνογνωσία στην Ελλάδα. Οπότε, είτε έπρεπε να κάνεις ταξίδια στο εξωτερικό είτε να φέρεις δασκάλους από εκεί. Επιπλέον, σημειώστε ότι αυτό που κάνουμε έχει μια ιδιαιτερότητα: πρόκειται για μια πολεμική τέχνη που έχει προκύψει μέσω έρευνας και ανακατασκευής από βιβλία οπλομάχων της εποχής, δεν υπήρξε μια γραμμή που ξεκίνησε από δασκάλους εκείνης της εποχής και άρχισε να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Κάποια στιγμή υπήρξε διακοπή, επειδή μπήκαν στη μέση τα μοντέρνα αθλήματα. Οπότε, έπρεπε να πάμε σε βιβλία τού τότε, να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι να τα μελετήσουν και να ανακατασκευάσουν τα όπλα. Αυτό είχε πολύ ψάξιμο και κόπο. Και ακόμη έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας…».

Ο Γιώργος από την πλευρά του συμπληρώνει πως «όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πυροβόλα όπλα και να γενικεύεται η χρήση τους, τα σπαθιά άρχισαν σταδιακά να χάνουν έδαφος – και κύρος. Στη Δύση είναι διαφορετικά τα πράγματα απ' ό,τι στην Ανατολή, όπου οι άνθρωποι σέβονται και τιμούν τις παραδόσεις περισσότερο… Τα βιβλία που εμείς μελετάμε είναι γνήσια της εποχής. Αναζητούμε πηγές από τη Γερμανία και τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ισπανία».

Μια πολεμική τέχνη με… ακαδημαϊκές πτυχές και αναζητήσεις – το διαπιστώνει εύκολα αυτό κανείς, ακόμα και αν απλώς ξεφυλλίσει το «Η ιπποτική τέχνη του ξίφους και η οπλομαχητική κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση», που μας χάρισαν.

Για περίπου οκτώ χρόνια οι δυο τους μετέφεραν τα σπαθιά, τις γνώσεις και τα όνειρά τους από χώρο σε χώρο –λίγο σαν νομάδες ή, αν προτιμάτε, σαν περιπλανώμενοι ιππότες. Πριν από δύο χρόνια άνοιξαν τη δική τους σχολή στο Πολύγωνο και λίγο μετά ξεκίνησαν να συνεργάζονται με τον πολυχώρο στην Ηλιούπολη.

Υπάρχει όμως χώρος και χρόνος –αλλά και χρήμα και κέφι- για Αρθούρους και Λάνσελοτ, εν μέσω κρίσης; «Επειδή πρόκειται για ένα εξειδικευμένο αντικείμενο» απαντούν, «όποιος του αρέσει… θα έρθει. Υπάρχει ανταπόκριση. Κυρίως ασχολούνται άνθρωποι που τους ενδιαφέρουν η ιστορία ή τα ξίφη. Αλλά και κάποιοι που τους αρέσουν οι σχετικές ταινίες και τα βιβλία, άλλοι που παίζουν πολλά παιχνίδια RPG ή αγαπούν την επική metal μουσική».

Υπάρχει κάτι το ρομαντικό στην τέχνη που εξασκούν, σκεφτόμαστε με… ηχητική υπόκρουση την κλαγγή από τα σπαθιά που διασταυρώνονται. Κι όσο παράξενο και αν ακούγεται, η επιθετικότητα που ενίοτε μοιάζει να υποβόσκει σε χώρους άλλων πολεμικών τεχνών εδώ μοιάζει να λείπει. «Δεν σημαίνει ότι όποιος ασχολείται με πολεμικές τέχνες θα είναι… τραμπούκος» υποστηρίζει ο Γιώργος. «Ούτε οι πολεμικές τέχνες καθεαυτές είναι κάτι κακό. Υπάρχουν παρ’ όλα αυτά καλοί και κακοί δάσκαλοι. Οχι μόνο στον τρόπο που διδάσκουν την τέχνη τους, αλλά και σε αυτό που περνούν στους μαθητές τους. Αν πάλι έχεις πρόβλημα… εδώ», λέει δείχνοντας με το δάχτυλο το κεφάλι του, «αργά ή γρήγορα –συνήθως γρήγορα- θα το βγάλεις. Οπότε καταλήγει να είναι θέμα ανθρώπου».

Η πλειονότητα των εκπαιδευόμενων είναι άνδρες – ακούγεται μάλλον αυτονόητο. Ανάμεσά τους, μία μόνο γυναίκα, η οποία, παρ’ όλα αυτά, συμμετέχει με αρκετή, απ’ ό,τι μας λένε, δυναμική και αυτοπεποίθηση. «Το αρχαιότερο από τα εγχειρίδια που μελετάμε –γραμμένο γύρω στο 1290- και το οποίο αφορά τη μονομαχία ένας προς έναν μιλά όχι μόνο για άνδρες, μα και για γυναίκες μαχητές» σχολιάζουν οι δύο εκπαιδευτές. «Τα όπλα δεν είναι θέμα δύναμης. Πρωτίστως χρειάζονται τεχνική, μυαλό, αντίληψη και θέληση».

Τα ξίφη που χρησιμοποιούνται στα πρώτα μαθήματα αναγεννησιακής οπλομαχίας είναι πλαστικά. Λίγο αργότερα –ανάλογα με την πρόοδο κάθε εκπαιδευόμενου- αντικαθίστανται με μεταλλικά. «Παίρνουμε όλα τα μέτρα ώστε να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος τραυματισμού» μας καθησυχάζουν. «Οσο μάλιστα αυξάνει το επίπεδο και περνάμε σε άλλου τύπου ξίφη, αυξάνουν και τα προστατευτικά. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει κάποιος είναι μώλωπες. Ποτέ δεν είχαμε κανέναν σοβαρό τραυματισμό. Και στο εξωτερικό ισχύει το ίδιο. Παίρνονται όλες οι προφυλάξεις, προκειμένου να υπάρχουν μεν η απαραίτητη ένταση και δυναμική, αλλά και να μην υπάρχουν τραυματισμοί».

Εχοντας ολοκληρώσει τη συζήτηση-ταξίδι στον χρόνο, βγήκαμε από τον «Κοριολανό», μα δυστυχώς δεν είδαμε κανένα άλογο να μας περιμένει. Περπατήσαμε προς το μετρό…