Μνήμη και λησμονιά
Γράφει, μεταξύ άλλων, η κ. Μαριάννα Κορωνίτου: «Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα τις προάλλες το οργισμένο άρθρο της κυρίας Αναστασίας Λαζαρίδου, διευθύντριας του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, κόρης του διακεκριμένου αρχαιολόγου Δημ. Λαζαρίδη και συνεπώνυμης του επίσης διακεκριμένου βυζαντινολόγου και προγενέστερου διευθυντή του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, Παύλου Λαζαρίδη. Πέρα από το πολιτικό σκέλος του άρθρου, το οποίο δεν θέλω να σχολιάσω, διακρίνει κανείς μια δυσαρέσκεια για ανεπαρκή αναγνώριση και προβολή του έργου του πατέρα της. Και φυσικά δεν θεωρώ διόλου αθέμιτο το να διεκδικεί κανείς τη θέση που αντιστοιχεί στο έργο του εκλιπόντος συγγενούς του. Πλην όμως, προτού να προβεί στην όποια διαμαρτυρία καλό θα ήταν να έχει αναζητήσει μήπως και ο/η ίδιος/α έχει λησμονήσει το έργο άλλων αξιόλογων επιστημόνων και μάλιστα στενά εμπλεκόμενων με τον δικό του/της επιστημονικό χώρο. Συγκεκριμένα, θα αναφερθώ στην περίπτωση του επίσης διακεκριμένου αρχαιολόγου και θείου μου Δημητρίου Ι. Πάλλα, τον οποίο, δυστυχώς, η ίδια δείχνει να έχει ξεχάσει.
Στον επίσημο δικτυακό τόπο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου το όνομα του Δ. Πάλλα αναφέρεται απλά και μόνο σαν ενός από τους εκπονητές της καταλογογράφησης της συλλογής χειρογράφων του Μουσείου. Πράγματι ο Δ. Πάλλας συνέταξε καταλόγους χειρογράφων του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών (το 1933 και το 1955). Αυτό, όμως, αποτελεί ένα μικρό μόνο τμήμα από το τεράστιο και πολύπλευρο έργο του, το οποίο περιλαμβάνει ανασκαφές (Σαλαμίνα, Κορινθία, Μεθώνη, Γλυκή Θεσπρωτίας κ.ά.), διεξοδική έρευνα σε ευρύ φάσμα πεδίων, η οποία απέδωσε πολυάριθμες μελέτες, ελληνικές και ξενόγλωσσες (αρκετές είχαν μείνει αδημοσίευτες μέχρι τον θάνατό του), ενεργή παρουσία σε διεθνή συνέδρια, διδασκαλία στα Πανεπιστήμια της Αθήνας και του Μονάχου, βιβλιοκρισία σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά, δημοσιεύσεις στον Τύπο κ.ά.
Για το συνολικό έργο του τιμήθηκε το 1985 με το βραβείο Gottfried von Herder του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Σαλαμίνα, με τον θάνατο του Δ. Πάλλα συμπατριώτες του τον κατέταξαν μεταξύ των “ιερών τεράτων”, όπως τους αποκαλούν, της Βυζαντινολογίας: Γ. Σωτηρίου και Α. Ορλάνδου με τους οποίους εξάλλου και συνεργάστηκε στενά. Ο Γ. Σωτηρίου υπήρξε ο δάσκαλός του από τον οποίο και εμπνεύστηκε και τον οποίο δεν έπαψε να μνημονεύει και να τιμά μέχρι το τέλος της ζωής του. Τον Α. Ορλάνδο διαδέχτηκε στην έδρα της Βυζαντινής Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας ενώ προγενέστερα είχαν συνεργαστεί και επιστημονικά.
Οι λόγοι που με ανάγκασαν να γράψω αυτό το άρθρο είναι:
● Φόρος τιμής στη μνήμη του θείου μου (ο στενότερος συγγενής μετά τους γονείς μου).
● Δυσαρέσκεια διότι ο καρποφόρος αγώνας ολόκληρης της ζωής ενός αφοσιωμένου επιστήμονα υποβαθμίζεται, μέχρι τελικά να εκμηδενιστεί.
● Λύπη για τη μη αναγνώριση της προσφοράς ενός Δασκάλου από επιγόνους του».
………………………………………….
Παράνομη υλοτομία
Ευφορία ψυχής, αλλά και θλίψη, από μια επίσκεψη στον πανέμορφο Χολομώντα της Χαλκιδικής, πανύψηλα δέντρα, σπάνια χλωρίδα, φρούτα του δάσους, μανιτάρια, λουλούδια του φθινοπώρου ανθισμένα! Η δασική διαδρομή ανάμεσα στον Πολύγυρο και τον Ταξιάρχη είναι μοναδική… Κι όμως το δάσος κινδυνεύει τόσο από τις ασύμβατες, ως προς την κλίμακα και τον τρόπο εξόρυξης της επιχειρούμενης γειτονικής μεταλλευτικής δραστηριότητας (σ.σ. από την «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές), μεθόδους όσο και από τους ασυνείδητους «επισκέπτες» του… Οι τελευταίοι φαίνεται πως φτάνουν σ’ αυτό όχι για να το χαρούν, αλλά για να το υποβαθμίσουν, να το ρυπάνουν με κάθε είδους σκουπίδια… ακόμα και πετώντας εκεί… μπαταρίες αυτοκινήτων! Βρήκαμε ανάμεσα στα δέντρα επτά από αυτές, με άδεια δοχεία λαδιών αυτοκινήτου! Και είναι γνωστό στους πολλούς ότι οι μπαταρίες περιέχουν μόλυβδο, με μεγάλη επικινδυνότητα και μη αναστρέψιμη ρύπανση, ιδιαίτερα σε τέτοιες συνθήκες… Το τραγικό είναι, κι αυτό επιβεβαιώνει την περίοδο απάθειας αλλά και «ασυλίας» που διανύει η χώρα μας, ότι στη μία από απ’ αυτές, τη μεγαλύτερη, υπήρχε σήμα ενημέρωσης για την επικινδυνότητά της ώστε να μην την απορρίπτουμε ούτε στους κάδους απορριμμάτων… Και σαν να μην έφτανε αυτό αντικρίσαμε λίγο παραπέρα, όχι μακριά από τις μπαταρίες, ένα φρεσκοκομμένο μεγάλο δέντρο, προφανώς ένα από τα πολλά «θύματα» της αυθαίρετης υλοτόμησης… Δίπλα του πεταμένα άδεια κουτιά μπίρας που πριν από λίγες ώρες είχαν καταναλώσει οι δράστες… κάνοντας μια ιδιότυπη επιμνημόσυνη δέηση σ’ ένα ακόμη δέντρο που θυσιάστηκε «υπέρ βωμών και εστιών»…
Ερώτηση: Ως πότε η πολιτεία θα αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον, που στο κάτω κάτω είναι κι ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της χώρας μας; Δεν θα πρέπει να συνυπολογίσουν οι συγκυβερνώντες και τις «παράπλευρες» απώλειες του δασικού μας πλούτου, πέρα από τις άλλες συνέπειες της αποτυχημένης πολιτικής τους στην υπερφορολόγηση του πετρελαίου θέρμανσης (ξεπάγιασμα των πολιτών, περαιτέρω αύξηση της ανεργίας σε συναφή επαγγέλματα κ.λπ.); Γιατί αν μη τι άλλο… η μείωση κατά 10 λεπτά το λίτρο της τιμής του πετρελαίου, που πομπωδώς εξήγγειλαν ως ελάφρυνση, αποτελεί κοροϊδία και κανέναν βεβαίως ως μέτρο δεν ανακουφίζει… Οι άνθρωποι θα ξεπαγιάζουν και τα δέντρα συνεχώς θα μειώνονται!
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
αρχιτέκτων, Πολύγυρος
…………………………………………………..
Σχόλια
Εκφράζω τη θλίψη μου για τη βαθιά νοσούσα δημόσια διοίκηση. Οπως κι εσείς διαπιστώνετε καθημερινά, αλλά και κάθε πολίτης που έρχεται σε συναλλαγές μαζί της.
Στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με τις αλλαγές που έχουν πραγματοποιήσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις και την περικοπή των δαπανών, συνεχώς πρέπει ο ασφαλισμένος να βάζει το χέρι στην τσέπη για να έχει στοιχειώδη περίθαλψη. Ασφαλισμένος είπατε; Πού, στην Ελλάδα; Ή στην Μπανανία;
Πού πηγαίνουν οι φόροι που πληρώνει ο βαριά φορολογούμενος Ελληνας πολίτης; Γιατί δεν είναι ανταποδοτικοί, αλλά πηγαίνουν σε τοκοχρεολύσια από ένα χρέος που τον χρέωσαν οι κυβερνήσεις χωρίς να ερωτηθεί; Επειδή ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια, σημαίνει ότι ο πολίτης συναινεί σε κάθε είδους κυβερνητική λαμογιά και σε άθλια οικονομική διαχείριση;
Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
