Του Φώτη Παπούλια
Με τον πολιτικό του μέντορα Λεωνίδα Κύρκο, τον οποίο και ακολούθησε στην ΕΑΡ, αλλά και μόνος του, ως επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ.
Ο Φώτης Κουβέλης επανεξελέγη πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ με ποσοστό 68,3%, χωρίς όμως το 3ο συνέδριο του κόμματος να έχει απαντήσει στο ερώτημα σε ποιο και κυρίως τι είδους κόμμα προεδρεύει ο πρόεδρος.
Η αποστροφή ενός συνέδρου, ότι «η εικόνα του κόμματος αδικεί τον Φώτη», ενδεχομένως να μην απέχει από την πραγματικότητα, αν η πολιτική ήταν η τέχνη των καλών προθέσεων, όμως το δυστύχημα για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ είναι ότι μάλλον άργησε να καταλάβει ότι στην πολιτική μετρά το αποτέλεσμα και όχι οι προθέσεις, ακόμη και όταν διαθέτεις τις καλύτερες από αυτές.
Τα πρώτα βήματα
Στον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας την περίοδο 1987-1989, όταν ήταν και πρόεδρος του, με τη στήριξη τότε και του ΠΑΣΟΚ
Ο Θεσσαλός πολιτικός γεννήθηκε στον Βόλο αλλά μεγάλωσε στα Τρίκαλα, λόγω των συχνών μεταθέσεων του πατέρα του, συναντήθηκε με την πολιτική μέσα από τις γραμμές της νεολαίας Λαμπράκη, ανδρώθηκε πολιτικά στον «Ρήγα Φεραίο» και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΚΚΕ εσ.
Ο χαμηλών τόνων «νεολαίος» εξελίχθηκε σε ένα «μάλλον επίμονο πολιτικό στέλεχος», πάντα πιστό στη «γραμμή της εκάστοτε ηγεσίας», είχε «αναγορεύσει την πολιτική ηπιότητα σε πολιτική αρετή», και σχεδόν πάντα «επιδίωκε να καλύπτει τα νώτα του, για να μη χρεώνεται τις κακές στιγμές».
Κάτι που μάλλον τον ακολουθεί μέχρι σήμερα. Η εμπλοκή του ονόματός του στην προεδρολογία, και ο «κακός χαμός» που ακολούθησε, χωρίς ο ίδιος να διαψεύδει τα σενάρια, αλλά επιμένοντας στο μότο «όλα στην ώρα τους» μάλλον του αποστέρησε εκείνο για το οποίο ο ίδιος και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, επέμεναν, δηλαδή ότι είναι «η Αριστερά της ευθύνης».
Οταν διασπάστηκε το ΚΚΕ εσ., βρέθηκε απέναντι από τον Γ. Μπανιά και ακολούθησε τον πολιτικό του μέντορα Λ. Κύρκο στην ΕΑΡ, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος. «Πίστευαν ότι αν άλλαζαν τον τίτλο θα τους ακολουθούσαν οι μάζες» σχολίαζαν τότε στελέχη του ΚΚΕ εσ-Α.Α. και οι πλέον καχύποπτοι έλεγαν ότι «ήταν το κόλπο του Λεωνίδα για να ανοίξει ο δρόμος της συνεργασίας με το ΚΚΕ». Εκ των υστέρων μάλλον δικαιώθηκαν, όπως και η επιλογή του Φ. Κουβέλη που επί γραμματείας του στην ΕΑΡ αποφασίστηκε η συμμετοχή στη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού.
Τη διετία 1987 – 1989 διετέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, εκλέχθηκε ως «αουτσάιντερ» βοηθούντος και του τότε ΠΑΣΟΚ και μετά ήρθε η «ώρα της Αριστεράς» στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, όπου διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης το βραχύβιο διάστημα (2/7 – 12/10/1989).
«Δεν χρωστάω σε κανέναν και τίποτα» είπε στο σινέ Κεραμεικός απευθυνόμενος στους συνέδρους του κόμματος και συμπλήρωσε:«Εάν τα χτυπήματα αφήναν στίγματα στο σώμα μου και σήκωνα το πουκάμισο θα ήταν διάστικτο το κορμί μου». Μόνο που ξεχνάει ότι «χρωστάει» να αποκαλύψει τι συνέβαινε στην τρικομματική κυβέρνηση, της οποίας η ΔΗΜΑΡ υπήρξε εταίρος, γιατί συμβιβάστηκε και γιατί δεν αποχώρησε νωρίτερα…
Αν η προβλεπτικότητα αποτελεί χάρισμα για έναν πολιτικό μάλλον ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν τη διαθέτει, αφού και σε λάθος χρόνο αποχώρησε από τον Συνασπισμό (5/6/2010) και σε λάθος χρόνο «μπήκε» στην κυβέρνηση και λάθος συνεργάτες επέλεξε. Από τους άλλοτε «κολλητούς του» άλλοι έφυγαν, άλλοι τον αμφισβήτησαν και ελάχιστοι του συμπαραστέκονται, η «μοίρα των αρχηγών» θα μπορούσε να πει κάποιος, όμως στην περίπτωση του Φ. Κουβέλη θα μπορούσε να είναι και η «αδυναμία του να διακρίνει τις φιλοδοξίες όσων ήταν γύρω του».
Περασμένα μεγαλεία
Στο πρώτο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, το «πανηγυρικό», ήταν ο απόλυτος άρχοντας, εκλεκτός του μιντιακού συστήματος ως ο «σώφρων αριστερός»· σήμερα συγκεντρώνει τα πυρά των πρώην φίλων του και λοιδορείται από εκείνους που του έφτιαχναν το φωτοστέφανο του «Ευρωπαίου αριστερού».
Το σύνδρομο της ήττας (για πρόεδρος του Συνασπισμού είχε ηττηθεί από τον Αλ. Τσίπρα και δεν είχε θέσει υποψηφιότητα, αν και άπαντες τον περίμεναν απέναντι στον Αλ. Αλαβάνο) ίσως να τον καταδιώκει και, όπως λέει παλιός του φίλος, «στην πολιτική όταν δεν αντέχεις τις ήττες, δεν αντέχεις και τις νίκες».
Ο Φ. Κουβέλης που ξέρει από μαγειρέματα, «μαγειρεύω παστίτσιο, γιουβαρλάκια, χταπόδι γιαχνί» (είχε αποκαλύψει παλαιότερα στον Στ. Θεοδωράκη), μάλλον στην πολιτική δεν μετρά σωστά τις δόσεις του μείγματος, με αποτέλεσμα ή το φαγητό να καίγεται ή η γεύση να είναι στυφή, κάτι που αποδείχθηκε και στο πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ.
Στην ποιητική του συλλογή «Τοπογραφικό σημείο» (εκδόσεις «Τύμφη», Αθήνα 1973) στο ποίημα «Πατρώα Γη» ο Φ. Κουβέλης έγραφε «Θα πληρώσουμε την απερισκεψία μας/και τις θέσεις που πήραμε σε αυτή τη σφαγή».
Ισως σήμερα θα μπορούσε να εκφράζει όχι μόνο τον Φ. Κουβέλη, αλλά και όλους όσοι γι΄ αλλού ξεκίνησαν και αλλού κατέληξαν.
