Του Γιώργου Σταματόπουλου
Διαφορετικά υποδέχεται και αποδέχεται τη ζωή όποιος ζει σε αστικό περιβάλλον απ’ αυτόν που ζει κοντά στη φύση ή μέσα της. Στο πέρασμα του χρόνου ο πρώτος νιώθει ανώτερος από τον δεύτερο. Μέγα λάθος. Συντελούν σ’ αυτό η ψευδαίσθηση ότι στον αστικό χώρο παράγεται πολιτισμός και ότι εντός αυτού γίνεται η πολιτική, το υπέροχο τούτο συνυπαρξιακό φαινόμενο. Ολα συμβαίνουν στον αστικό χώρο και μάλιστα σε αυτόν της πρωτεύουσας. Μάλιστα. Σ’ αυτόν τον χώρο ανθούν: η ανεργία, η πείνα, οι άστεγοι, οι εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες, η φτηνή εκπόρνευση σωμάτων, η εξαρτημένη δημοσιογραφία, η εξωνημένη διανόηση, η χαζοχαρούμενη λογοτεχνία, η αυτιστική ποίηση, ο βδελυρός εναγκαλισμός πολιτικών-επιχειρηματιών, η εξάπλωση μυστικών υπηρεσιών και πολιτών-χαφιέδων, το αντάρτικο πόλης, οι θλιβερές εκθέσεις ζωγραφικής, οι πολύβουες, πανάκριβες συναυλίες, τα άδεια θέατρα, η γκουρμέ κουζίνα, η δυτικοπληξία, η ψυχασθένεια, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις· επίσης: οι πολιτικές -καλέ- ομάδες επιρροής ως, τάχα μου, κοινωνία των πολιτών. Ακόμη: τρομοκρατημένοι πρόσφυγες, βασανισμένα κορμιά, αλαφιασμένες ψυχές, πυρπολημένα μυαλά, αλλοπαρμένα, αλλόκοτα, δηλητηριασμένα από το κενό, που είναι ένα καινό κενό, πρωτόγνωρο (;) για όσους δεν έχουμε ακούσματα κατοχικά ή εμφυλιοπολεμικά.
Τι χώρος, ο αστικός! Δικός μας, άπας. Σ’ αυτόν μέσα σέρνουμε τα βήματά μας, προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιο το ταλαιπωρημένο σαρκίο, που καθημερινά βομβαρδίζεται από την ευτέλεια της συμπόρευσης. Μακριά από τη μουσική της γλώσσας, από τη γλώσσα της μουσικής· σώματα-τούβλα χωρίς χορό-έρωτα-ευθυμία· τι αντιαισθητικό φαινόμενο μαζί με το ανέκφραστο των προσώπων. Γελάμε ακούγοντας ανέκδοτα και όχι επειδή είμαστε σοβαροί. Τι ξεπεσμός, τι πλάνη! Τι ευρωπαϊσμός και τι αμερικανισμός. Τι αστισμός (αστεϊσμός), εννοείται… Εδώ ζούμε… ατερπέα χώρον, ένθα Φόνος τε Κότος τε και άλλων έθνεα Κηρών αιχμηραί τε Νόσοι και Σήψιες έργα τε ρευστά Ατης αν λειμώνα κατά σκότος ηλάσκουσιν (σ’ έναν άχαρο τόπο, όπου ο φόνος και το μίσος και άλλων θανάτων είδη, σκληρές πληγές και σήψεις και αβέβαιες πράξεις στον λειμώνα της Ατης μέσα στο σκοτάδι περιπλανώνται) όπως παρατηρούσε ο εξ Ακράγαντος Εμπεδοκλής. Ο ίδιος που έλεγε ότι όταν μεταβάλλονται οι συνήθειες των ανθρώπων μεταβάλλεται και η σκέψη τους (μεταβάλλοντας την έξιν μεταβάλλειν την φρόνησιν).
Εχει πολλά άλλα ο αστικός χώρος που δικαιώνουν τον άνθρωπο και την ανάγκη του να τον οικοδομήσει, το πολυπλόκαμο, πολύμορφο είναι του π.χ., το καθημερινό ξάφνιασμα όσων ζούμε σ’ αυτόν. Κι άλλα… κι άλλα. Δεν είναι όμως λόγος αυτός να λησμονηθεί ο φυσικός χώρος τον οποίο χαρίζουμε -γαλαντόμοι σε τούτο δω- στους ανοίκειους αγρότες. Απ’ αυτούς εξάλλου σώθηκαν οι αστοί κατά την Κατοχή· σήμερα συμβαίνει κάτι ανάλογο, ώστε πρέπει να υποστείλουμε την οίηση ημείς των άστεων.
Αγρότες: γδέρνονται και θωπεύονται από την ίδια τη φύση, χαίρονται να βλέπουν την ανθοφορία και την καρποφορία· βλαστημάνε τον παγετό και τους θηριώδεις ανέμους· απολαμβάνουν τις γεύσεις, συγκεντρώνονται και πίνουν κύκλια, εντάξει δεν πάνε στο θέατρο, αλλά σε πείσμα όλων εξακολουθούν να ζουν οιονεί αυτόνομα και ανεξάρτητα. Αξιοι οίκτου; Μήπως θαυμασμού;
