Του Γιάννη Ντεντόπουλου
Με τη δύναμη της φανέλας, το πάθος και την ψυχή του, ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε όλα τα εις βάρος του δεδομένα και άρπαξε μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού μια τεράστια νίκη και πρόκριση στον ημιτελικό του Κυπέλλου.

Ηταν ένα σερί 9-1 στο τελευταίο δίλεπτο, που ολοκληρώθηκε με ένα κάρφωμα του Μπατίστα 4 δέκατα πριν από το τέλος, με το οποίο επικράτησε 77-76 και άφησε άγαλμα τον αγχωμένο Ολυμπιακό, ο οποίος πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό και δεν κατάλαβε πώς έχασε!

Η νίκη αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ιβάνοβιτς αναγκάστηκε να παίξει με αναπληρωματικό σέντερ τον 19χρονο Διαμαντάκο, ο οποίος έκανε ονειρεμένο ντεμπούτο. Και εννοείται ότι οι «πράσινοι» ουσιαστικά έχουν ήδη ακουμπήσει τα χέρια τους στο τρόπαιο, αφού δύσκολα μπορεί να βρεθεί αντίπαλος να τους κόψει τον δρόμο προς την κατάκτησή του. Θα είναι το 16ο στην ιστορία τους.

Το αποτέλεσμα, πέρα από την έκσταση της στιγμής, δίνει ένα μεγάλο credit, αυτοπεποίθηση, ηρεμία και χρόνο στους «πράσινους», που προσπαθούν να φτιάξουν μια νέα ομάδα. Την ίδια στιγμή βυθίζει τον Ολυμπιακό σε μια πρόωρη κρίση που μπορεί να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις. Ειδικά ο τρόπος που έχασε μπορεί να ερμηνευτεί και ως κόμπλεξ. Και το θέμα είναι πώς θα αντιδράσουν οι Αγγελόπουλοι, ειδικά υπό το βάρος της δυσαρέσκειας και της γκρίνιας των οπαδών. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα ο πρώτος που κινδυνεύει είναι ο προπονητής, όσα ανόητα λάθη κι αν έκαναν έμπειροι παίκτες στις κρίσιμες επιθέσεις.

Πάντως, για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι σ' αυτά τα ειδικά παιχνίδια δεν μετράνε ούτε οι συνθήκες (κεκλεισμένων των θυρών) ούτε και τα προβλήματα με τα οποία μια ομάδα πηγαίνει να παίξει. Περισσότερο παίζουν ρόλο η πίστη, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα, όπως αυτή εκφράστηκε στο πρόσωπο του μεγάλου πράσινου αρχηγού, Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο «3D», άφαντος στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, έκανε αυτό ακριβώς που έπρεπε στις τελευταίες καθοριστικές φάσεις. Με δικό του τρίποντο στα 16 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, οι «πράσινοι» ισοφάρισαν σε 75-75 και με δική του ασίστ, σέρβιρε στον Μπατίστα το κάρφωμα της νίκης 4 δέκατα πριν ακουστεί η κόρνα της γραμματείας.

Ο Παναθηναϊκός νίκησε για δύο βασικούς λόγους.

Ο ένας είναι ότι δεν είχε καμία πίεση και τίποτα να χάσει. Χωρίς Γκιστ, Μαυροκεφαλίδη, Νέλσον και με τόσα προβλήματα που είχε στην προετοιμασία, βρήκε το τέλειο άλλοθι που του επέτρεψε να παίξει με ηρεμία. Ειδικά όταν ο Ολυμπιακός ξέφυγε με 12 πόντους, οι περιφερειακοί του Παππάς και Μπλουμς άρχισαν να σουτάρουν και να βάζουν «σκοτωμένα» τρίποντα μετά από ατομικές προσπάθειες και κράτησαν όρθια την ομάδα τους.

Ο δεύτερος ήταν ότι πήγε το παιχνίδι όσο αργά τον βόλευε. Προφύλαξε τους βασικούς του παίκτες από τη φθορά των φάουλ και κατάφερε με νύχια και με δόντια να φτάσει σε απόσταση αναπνοής στο κρίσιμο φινάλε.

Ο Ολυμπιακός έδειχνε λες και έπαιζε έχοντας απέναντί του τον κακό του δαίμονα που πάντα φοβάται να νικήσει. Υπήρχε μια αδιόρατη αμφιβολία σε όλες του τις κινήσεις, που τον έκανε νευρικό και δεν του επέτρεψε να τελειώσει το ματς όταν έτρεξε ένα σερί 17-0, που του έδωσε αέρα 12 πόντων και την εικόνα ότι εύκολα ή δύσκολα θα τα καταφέρει. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι οι καλύτεροι παίκτες του ήταν δύο ξένοι: ο Λοτζέσκι και ο Λαφαγιέτ. Αντίθετα, οι Ελληνες χάθηκαν στο τέλος. Ο Μπαρτζώκας έδωσε τις κρίσιμες επιθέσεις στον (τραυματία) Πρίντεζη, που αποδείχθηκε ανέτοιμος να τις σηκώσει. Ο Σλούκας εκτός των άλλων έχασε την κρίσιμη βολή στα 6 δευτερόλεπτα που έδωσε στον Παναθηναϊκό το δικαίωμα να πάρει το ματς με δίποντο. Ο Μάντζαρης είχε αργές αντιδράσεις και ο Σπανούλης, παρά το ξέσπασμά του στην τρίτη περίοδο, όταν έπρεπε ήταν «απών».