Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τα δύο κόμματα που κυβερνάνε τη χώρα έχουν φτάσει στο τέλος τους· από το ένα ατόπημα πίπτουν στο άλλο, τα λάθη τους τα πολιτικά πολλαπλασιάζονται, έχει χαθεί κάθε ένστικτο επιβίωσης. Εχουν εκφυλιστεί. Ποτέ δεν έτειναν ους στις κραυγές της κοινωνίας, αδιαφόρησαν για την ασφυξία της, της είπαν ψέματα χωρίς φειδώ, χωρίς αισχύνη. Ελειψε η σύνεση, ως προϊόν μακρόσυρτης παιδείας, από τα «στελέχη» και τους «ηγέτες». Ούτε καν ασχολήθηκαν με την ελληνική περιφέρεια και τον αγροτικό πληθυσμό, τον μικρό και λησμονημένο εννοείται αγροτικό πληθυσμό.
Επίσης: κυβέρνησαν απολυταρχικά, συναγελάστηκαν με τους νεοναζιστές, νομοθέτησαν εκτός Συντάγματος, επέτρεψαν στις δυνάμεις καταστολής να αλωνίζουν και να τρομοκρατούν τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Δεν έδωσαν βαρύτητα στην παιδεία και τον πολιτισμό, μόνο στα μακεδονικά λείψανα έστρεψαν το ενδιαφέρον τους, μπας και τους βγάλουν από τη δυσχερή θέση, να κρύψει την ανεπάρκειά τους δηλαδή κάνα βασιλικό σανδάλι, καμιά όμορφη, αρχαία κόρη. Η πασιφανής έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων συνδυάζεται με τη δουλόφρονη στάση τους (χαρακτηριστική των φιλελεύθερων απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς), συνθέτοντας έτσι ένα κράμα απογοήτευσης (και αηδίας για μερικούς), ένα παζλ υπαρξιακής ασημαντότητας. Κρίμα τους τίτλους των σπουδών τους.
Τι, λοιπόν, αφήνουν στη χώρα ως παρακαταθήκη για το μέλλον όσοι την κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια (τουλάχιστον); Ούτε μια λεωφόρος επιστήμης και τέχνης δεν έχει χαραχτεί, μόνο απορρίμματα και πηχτό σκοτάδι, κάποιος δήθεν ευρωπαϊσμός και ένας ασυγκράτητος αμερικανισμός (καταναλώνουμε άρα υπάρχουμε και λοιπά φαιδρά, δήθεν ιδεολογικά, ακραία φιλελεύθερα πάντοτε). Συν τοις άλλοις επανέφεραν στον χώρο της συμπεριφοράς έναν ξεχασμένο εν πολλοίς ραγιαδισμό, που εξαπλώνεται σαν ιός στην καθημερινή επαφή μας με την εξουσία και τη σκληρή πραγματικότητα. Επιπροσθέτως, μας έπεισαν να ξοδέψουμε περισσότερα απ' ό,τι είχαμε και μας οδήγησαν έτσι να παραστούμε στο ξόδι μας.
Εντυπωσιακό; Θα ήταν, εάν παραδεχόμασταν τον ευτελή ευδαιμονισμό που επιδιώξαμε χωρίς να σεβαστούμε τους παλιούς Ελληνες, την παλιά αγωνία για επιβίωση και χαρά ταυτοχρόνως. Χάσαμε τα εύθυμα και τα τολμηρά ένστικτά μας, το πάθος για δικαιοσύνη, ελευθερία, ανεξαρτησία. Ποιος ξέρει, ίσως να αξίζαμε τούτη την απώλεια…
Αλλά, πάλι, όχι. Μη φορτωνόμαστε με τέτοιου είδους κρίσιμες, εθνικές ευθύνες. Ούτε οι «ξεπουλημένοι» συνδικαλιστές μάς φταίνε, ούτε οι απαίδευτοι εκπαιδευτικοί, μήτε οι κοκορευόμενοι ψιττακοί της δημοσιογραφίας. Ολα αυτά δεν είναι η αιτία της κακοδαιμονίας ή κάποιας κυνικής και αδίστακτης μοίρας· περισσότερο μοιάζουν να είναι το αποτέλεσμα του εκφυλισμού της πολιτικής ζωής. Το τι γέννησε ή προκάλεσε τούτον τον εκφυλισμό ας ψάξει ο καθείς μόνος του να το βρει.
Η πραγματικότητα είναι που μας δικαιώνει και όχι τα ιδεώδη, τα επιθυμητά και άλλα ονειρικά κι ονειρεμένα. Φτώχυνε η πραγματικότητα, φτωχύναμε κι εμείς κι ας είμαστε εμείς οι ίδιοι οι γεννήτορές της. Δεν είμαστε απλοί θεατές στην κηδεία μας, χειροκροτάμε επί πλέον. Δεν είναι απλώς σύγχυση και αντιστροφή της πραγματικότητας· είναι διαστροφή, βιασμός του πνεύματος και του νοήματος. Και, βεβαίως, λίγοι μπορούν να πεθάνουν περήφανα σήμερα. Λιγόστεψαν πολλά: το φως, το θάρρος, η όρθια στάση των σωμάτων, το γέλιο, ο χορός· όλα, σχεδόν. Ετσι όμως, ημιμελείς, δεν κατορθώνουμε τίποτα σπουδαίο, δεν μπορούμε, πώς να το κάνουμε; Αλλά, για να δούμε. Ολα φαίνονται ότι είναι μαζί μας· από τη μια η αμφισβήτηση και η απόρριψη των συγκυβερνώντων κομμάτων και από την άλλη η προσδοκία να ανακαλύψουμε εαυτούς και την ίδια την πολιτική, που ονομάζεται Δημοκρατία.
