Του Κ. Μανωλιουδάκη
Σαφώς και δεν μπορεί να ήταν μόνο η ψυχολογική ανάταση των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού που έφερε την εντυπωσιακή αγωνιστική αλλαγή της ομάδας στο 2-0 με τον ΠΑΟΚ. Υπάρχει και η καθαρά ποδοσφαιρική εξήγηση της μεταμόρφωσης: η αλλαγή θέσης του Σισοκό και η οπισθοχώρησή του στη μεσαία γραμμή, σε κάτι σαν 8άρι. Μια κίνηση που έδωσε πολύ περισσότερα οφέλη απ' όσα θα περίμενε και ο ίδιος ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, καθώς πρόσθεσε στο «τριφύλλι» οντότητα, απελευθερώνοντας τους υπόλοιπους παίκτες του άξονα και κατ' επέκταση ολόκληρη την ομάδα!
Η αλλαγή δεν έγινε τυχαία…
1. Ο Σισοκό διαθέτει τρία πολύ βασικά χαρακτηριστικά για τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης θέσης: Πρώτα πρώτα, άρτια τεχνική. Δύσκολα μπορείς να του πάρεις την μπάλα δίχως φάουλ, άρα μπορεί να την «κουβαλήσει» ακόμα και υπό πίεση.
Επειτα, «βλέπει» γήπεδο και μπορεί να παίξει με τη μία ή να «απλώσει» το παιχνίδι στην απέναντι πλευρά. Και τρίτον, έχει τα τρεξίματα για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις και στο διαρκές «πάνω-κάτω» ενός σύγχρονου 8αριού.
2. Η τακτική του προσήλωση βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο, παρά την… καταγωγή του και το νεαρό της ηλικίας του. Μην ξεχνάμε ότι δεν έχει κλείσει τα 21… Ακόμα και όταν αγωνιζόταν στις πτέρυγες, τον βλέπαμε να έχει επιστροφές και να δίνει βοήθειες στον πλάγιο αμυντικό της πλευράς του, ενώ και ως κεντρικός μέσος απέδειξε ότι δεν παρατάει τα αμυντικά του καθήκοντα, άρα μπορεί να κλέψει μπάλες και να πρεσάρει σωστά τον αντίπαλο μέσο.
3. Οταν αγωνίζεται πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή, είτε ως ακραίος επιθετικός είτε πίσω από τον στράικερ, μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα εξαιτίας της ταχύτητάς του και (κυρίως) της ικανότητάς του στο «ένας εναντίον ενός».
Εχει, όμως, ένα βασικό μειονέκτημα: δεν διαθέτει καλά τελειώματα. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο ισχύει και με τον Κουίνσι, με τη διαφορά ότι ο Γκανέζος (εκτός από σαφώς πιο εκρηκτικός παίκτης) έχει ξεκάθαρη αδυναμία στο τακτικό σκέλος και δη στο να κρατήσει τη θέση του, τον χώρο του και γενικά να μαρκάρει ή να επιστρέψει στη θέση που πρέπει.
4. Ο Σισοκό διαθέτει ένα σπάνιο χάρισμα που δεν υπάρχει στον σημερινό Παναθηναϊκό: την κάθετη πάσα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ έβγαλε με αυτόν τον τρόπο δύο φορές τετ α τετ τον Τοτσέ στο πρώτο ημίχρονο.
Ταυτόχρονα, με την ελευθερία κινήσεων που του δίνει ο Ρότσα μπορεί να βρεθεί και στα άκρα όταν οι «πράσινοι» βγαίνουν μπροστά μαζικά απέναντι σε οργανωμένη αντίπαλη άμυνα.
5. Με τον Σισοκό στον άξονα δίνεται η δυνατότητα να αξιοποιήσει ο Παναθηναϊκός τους καλούς ακραίους που διαθέτει για τα ελληνικά δεδομένα. Δύο από τους Κουίνσι, Χριστοδουλόπουλο και Μαυρία μπορούν πλέον να βρίσκονται στο ίδιο σχήμα με τον Σισοκό, προσδίδοντας στην ομάδα μεγαλύτερη ποιότητα, ενώ μέχρι πρότινος ήταν πιο δύσκολο να συνυπάρξουν, καθώς ο παίκτης από την Ακτή του Ελεφαντοστού υπολογιζόταν για τα άκρα, θέση όπου υπήρχε και ο Ζέκα…
6. Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού δεν είναι πια τόσο προβλέψιμο και μονοδιάστατο. Επί Φερέιρα ο τρόπος ανιμετώπισής του ήταν απλός: «ντουμπλαρίσματα» στα άκρα, είτε στον Σισοκό είτε στον Κουίνσι, και «τέλος».
Τώρα, οι «πράσινοι» μπορούν να απειλήσουν και από τον άξονα και να παίξουν κάθετα με τις προωθήσεις του Σισοκό ή να «φορτώσουν» απ' τα άκρα, έχοντας πλέον περισσότερους χώρους.
7. Η παρουσία του Σισοκό σε ρόλο «οργανωτή» λύνει τα πόδια στον Βίκτορ Βιτόλο. Ο Ισπανός ήταν αναγκασμένος να παίζει τον ρόλο του «κουβαλητή» της μπάλας και του παιχνιδιού της ομάδας, κάτι που δεν αποτελεί το δυνατό του σημείο.
Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να αντεπεξέλθει, να κάνει λάθη και να χάνει σε αυτοπεποίθηση στη διάρκεια του αγώνα, κάτι που τον επηρέαζε και στον ρόλο του κόφτη που ξέρει να παίζει καλά. Με τα νέα δεδομένα, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από το να κόβει.
8. Ενας ακόμη παίκτης που είχε βάλει στην πλάτη του παραπάνω αρμοδιότητες στο δημιουργικό μέρος του παιχνιδιού απ' όσες μπορούσε ήταν ο Ζέκα. Ο Πορτογάλος υποτίθεται ότι θα έπρεπε να παίρνει πρωτοβουλίες στην ανάπτυξη, αλλά δεν ήταν σε θέση να φορτωθεί τόσα πολλά επιπλέον καθήκοντα. Ηταν εμφανές ότι αυτό τον άγχωνε και τον οδηγούσε σε πολλά λάθη. Με τον Σισοκό να παίρνει το χρίσμα του «μπαλαντέρ», απολαύσαμε έναν άλλον Ζέκα, απελευθερωμένο, με λιγότερες αρμοδιότητες και «βάρη»…
