Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Αναλύοντας κανείς τα έργα και τις ημέρες του προπονητή Γιώργου Μπαρτζώκα, στη διετία που έμεινε στον πάγκο του Ολυμπιακού, αισθάνεται ότι μπορεί να μιλήσει για έναν άνθρωπο με δύο πρόσωπα. Τον Μπαρτζώκα της Ευρώπης και τον Μπαρτζώκα της Ελλάδας.

Το δίπολο αποτυπώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στα αποτελέσματα. Ο 49χρονος τεχνικός θα περάσει στην ιστορία ως εκείνος που κατάφερε να γίνει πρώτος στην πόλη και δεύτερος στο χωριό.

Ο τρόπος που οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» -προπονητικά, πνευματικά και ψυχολογικά- στην επιβλητική «back2back» κατάκτηση της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο, σε συνδυασμό με την κατάκτηση του Διηπειρωτικού της περσινής σεζόν και την ανάδειξή του ως κορυφαίου προπονητή της Ευρώπης το 2013, δεν τον έκαναν απλά τον πρώτο Ελληνα προπονητή στην Ιστορία που γυαλίζει δυο τέτοια παράσημα, αλλά κι ένα όνομα που μετράει διεθνώς.

Επιπλέον, οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι επί Μπαρτζώκα, ο οποίος σαφώς νιώθει πιο άνετα σε διεθνές περιβάλλον, ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη είχε πάρει το «κολάι» και πέτυχε περισσότερες εκτός έδρας νίκες από όσες συνήθιζε τα προηγούμενα χρόνια.

Υπάρχει κι ο Μπαρτζώκας της Ελλάδας… Εκείνος που, με το ίδιο υλικό, δεν κέρδισε κανέναν από τους πέντε τίτλους που διεκδίκησε με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, είτε στον πάγκο του καθόταν ο Πεδουλάκης είτε ο Αλβέρτης είτε, εσχάτως, ο Ιβάνοβιτς. Για όσους ξέρουν τη νοοτροπία που επικρατεί, ειδικά στη λογική των φανατικών της εξέδρας, αυτό καταντάει ασυγχώρητο.

Είναι αλήθεια ότι, σε σχέση με τους μεγάλους διεθνείς αγώνες, η συμπεριφορά στον πάγκο και οι δηλώσεις του πριν και μετά τους αγώνες, λες και προέρχονταν από διαφορετικό άνθρωπο. Οι φίλοι του τού καταλογίζουν ως μεγαλύτερο λάθος το γεγονός ότι δεν έμεινε στο αυστηρά προπονητικό κομμάτι της δουλειάς του. Ενεπλάκη συναισθηματικά και ταυτίστηκε με τον ιδεολογικό αγώνα που έχουν κηρύξει οι αδελφοί Αγγελόπουλοι κατά του προέδρου του Παναθηναϊκού Δημήτρη Γιαννακόπουλου και κατά του προέδρου της ΕΟΚ, Γιώργου Βασιλακόπουλου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες, του μετέφεραν πως είχε γίνει «persona non grata» για τους αξιωματούχους της Ομοσπονδίας και ειδικά για τον πρόεδρο, που μιλούσε γι’ αυτόν υποτιμητικά όταν μάθαινε ότι έκανε κάποια δήλωση που δεν του άρεσε.

Από την άλλη, οι ίδιοι οι φίλοι του αντιλαμβάνονται ότι του ήταν αδύνατον να μην αντιδράσει, από τη στιγμή που είχε απέναντί του συμπεριφορές που ο ίδιος χαρακτήριζε από «καθεστωτικές» έως «φασιστικές».

«Δεν θέλω να κάνω δημόσιες σχέσεις», τους απαντούσε. Ενδεχομένως να ήταν και οι γονιδιακές επιρροές από τον πατέρα του, Ανδρέα, ο οποίος φυλακίστηκε και εξορίστηκε για τις ιδέες του επί δικτατορίας.

Υπό αυτό το πρίσμα, πολλές φορές τοποθετήθηκε δημόσια για πράγματα τα οποία δεν είχαν τολμήσει να αγγίξουν κάποιοι προκάτοχοί του, με μισθούς τριπλάσιους και τετραπλάσιους. Αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αναγνώριζαν το «ήθος και τις αρχές του», για τα οποία αναφέρθηκαν στη δήλωση του αποχαιρετισμού. Τον εκτιμούσαν, συνέχισαν να τον εμπιστεύονται, αλλά με βαριά καρδιά έκαναν αποδεκτή την παραίτηση που τους υπέβαλε το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής.

Εξίσου μεγάλο μερίδιο για τον σοκαριστικό αποκλεισμό απέδωσαν και στους παίκτες, αλλά εκείνη τη στιγμή ο κόσμος «διψούσε για αίμα» και κάποιος έπρεπε να θυσιαστεί. Επίσης δεν πέρασε απαρατήρητο ότι ο Μπαρτζώκας δεν θέλησε να καθίσει πάνω στο συμβόλαιό του για να μη χάσει την αποζημίωση, αλλά παραιτήθηκε χωρίς να αναφέρει το παραμικρό για το οικονομικό. Και θυμήθηκαν ότι μετά τη στέψη του 2013, εν τέλει είπε «όχι» στο ένα εκατομμύριο ευρώ που έταζε ότι θα του έβαζε το ίδιο βράδυ στο λογαριασμό του η Φενέρ για να φύγει από τον Πειραιά.

Ξαφνικά, λοιπόν, παρουσιάστηκε ως ένας ακόμη ηττοπαθής που προσπαθούσε να καλύψει τις αποτυχίες, αναζητώντας «άλλοθι» στην παρασκηνιακή κυριαρχία του Παναθηναϊκού, ενώ έδειξε να είναι μια καλλιεργημένη προσωπικότητα που γεύτηκε τη χαρά του Λονδίνου με μια φράση της ποιήτριας Κικής Δημουλά, «Η μοίρα μου είναι ο χαρακτήρας μου», και ανακοίνωσε την παραίτησή του με μια φράση του Μαχάτμα Γκάντι: «Είναι κάποιες στιγμές που στη ζωή σου οφείλεις να γίνεσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει».

Κατηγορήθηκε επίσης ότι… δεν αλλάζει «καλημέρα» με τον σούπερ σταρ της ομάδας Βασίλη Σπανούλη, με τον οποίο όντως είχε ένα επεισόδιο, επειδή τον άφησε στον πάγκο μετά τον τέταρτο αγώνα πλέι οφ με την Εφες πριν από το Λονδίνο, αλλά έκτοτε οι σχέσεις τους είχαν τακτοποιηθεί και ξεκαθαριστεί. Ούτως ή άλλως, έλεγε και ξαναέλεγε ότι δεν τον εξέφραζε η άποψη ότι πρέπει τους παίκτες να τους πιάνεις από τον λαιμό, να τους καρπαζώνεις ή να τους κάνεις ρεζίλι, για να σε φοβούνται.