Της Ματούλας Κουστένη

Η Αρλέτα είναι από τα πρόσωπα που όσο τους μιλάς τόσο περισσότερα ερωτήματα σου δημιουργούνται παρά σου λύνονται. Εχει μια υπέροχη ηρεμία, που μοιάζει σαν να σε εξετάζει. Συγχρόνως καταλαβαίνεις πως κάτω από την επιφάνεια κρύβεται μια αληθινή μουσικός, που εμφανίζεται λίγο αλλά ποτέ όσο θέλει, που δεν αντέχει την υπερέκθεση, αλλά αγαπά την παρέα, που κουράζεται εύκολα και δεν ενδιαφέρεται για τις υπερβάσεις, που κρατά αποστάσεις, αλλά πάντα βρίσκει τελικά τρόπους επικοινωνίας με το κοινό, που την ακολουθεί εδώ και πέντε δεκαετίες.

Απόψε το βράδυ, αυτή η χαρισματική γυναίκα που ξεκίνησε σπουδάζοντας στην Καλών Τεχνών αλλά μετά «ζωγράφισε» στο τραγούδι, ξεκινά εμφανίσεις στο Half Note (θα είναι εκεί ώς τη Δευτέρα) με τον Λάκη Παπαδόπουλο. Το πρόγραμμα έχει τίτλο «Η ώρα των τρελών». «Η Αρλέτα, όποτε και όταν αποφασίσει να εμφανιστεί, μου έρχεται ντυμένη πότε χριστουγεννιάτικο δέντρο πότε ξωτικό, αμαζόνα, χορεύτρια. Ξεκάλτσωτη, αλλοπαρμένη, δυστυχοευτυχισμένη, αθλήτρια. Θα τη χαρώ κι εγώ μαζί σας, στο Half Note. Για μένα, η Αρλέτα είναι πάντα κεντημένη», λέει ο Λάκης Παπαδόπουλος για τη συνοδοιπόρο του. Ολα τα υπόλοιπα που ακολουθούν μας τα εξομολογήθηκε εκείνη.

*«Τέσσερα βράδια θα παίξουμε. Παράταση δεν αντέχω. Κουράζομαι εύκολα, δυσκολεύομαι στη μετακίνηση. Οπως λέει και ο Σκρίμιν Τζέι Χόκινς, “αν ο παράδεισος έχει σκαλιά, εγώ δεν θα πάω”. Αλλωστε δεν με ενδιαφέρουν όσοι παριστάνουν τους άγιους. Είμαι με εκείνους που αγαπούν τους κολασμένους. Γενικώς είμαι τζαζ, όχι μόνο στη μουσική».

*«Δεν μου αρέσει να γυρίζω στο παρελθόν. Ο χρόνος για μένα είναι ένα πράγμα ενιαίο. Ο,τι βλακείες έκανα τις πλήρωσα κι ό,τι εξυπνάδες προέκυψαν τις χρεώθηκα. Δεν μετράω καλές και κακές στιγμές. Μετράω πια μόνο τι αντέχω και τι όχι».

*«Κλείνω πενήντα χρόνια στο τραγούδι, και μόνο τα τελευταία 15 φτιάχνω σχέδια για τα νυχτερινά μου προγράμματα, τα οποία ποτέ δεν τηρώ. Τα τραγούδια μου έχουν μια απλή γραφή και άρα ζητάω από τους μουσικούς να τα παίζουν τέλεια, να είναι πάντα πολύ καλά προετοιμασμένοι. Είναι η μόνη τρελή απαίτηση που έχω· αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν, ας πάνε σε άλλους πιο σοβαρούς καλλιτέχνες».

*«Με τον Λάκη Παπαδόπουλο γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια. Με ξέρει και τον ξέρω καλά. Στο Half Note θα πούμε από δικά μας κομμάτια μέχρι γαλλικά και παραδοσιακά. Θέλω στις παραστάσεις μου ο κόσμος να χαίρεται, αλλά και να κλαίει. Από έξι ετών το κάνω αυτό. Θυμάμαι είχα καταλάβει ποιο κομμάτι αγαπούσε η μητέρα μου και της το τραγουδούσα για να τη συγκινώ, να κλαίει και μετά να μου κάνει όλα τα χατίρια».

*«Δεν αλλάζω πράγματα στη ζωή μου – εκτός από τα θέματα αρχής που δεν διαπραγματεύομαι. Πολύ πρόσφατα άρχισα να χρησιμοποιώ το ίντερνετ, γιατί βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσω. Από την άλλη, δεν με απασχολούν καθόλου τα social media, διότι δεν με νοιάζει να μάθω την άποψη κανενός άσχετου που θα με βρει στο facebook και θα θελήσει να εκφραστεί. Μου φαίνονται παραφωνίες αυτές οι σχέσεις, κι εγώ με τα φάλτσα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Μου αρκούν οι φίλοι που έχω επιλέξει».

*«Είμαι η βασίλισσα της τεμπελιάς. Δεν βαριέμαι τα πάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπώ την εργασία. Μπορώ να κάνω επί ώρες πράγματα μόνο αν αισθανθώ ότι δεν δουλεύω».

*«Το πρώτο επάγγελμα που ονειρεύτηκα πως θα ακολουθήσω ήταν λούστρος. Είμαι παιδί της πόλης, και πάντοτε κινήθηκα στο τρίγωνο του θανάτου (Ομόνοια, Εξάρχεια, Κυψέλη). Θυμάμαι με πολλή αγάπη τις κυριακάτικες βόλτες με τον μπαμπά στους λουλουδάδες και τους λούστρους που υπήρχαν στην Ομόνοια. Εκείνος γυάλιζε τα παπούτσια του κι εγώ ξεσήκωνα ιδέες για το πώς να επαναλαμβάνω τη δουλειά στο σπίτι. Είχα το δικό μου κασελάκι. Εκανα εξάσκηση στις κάλτσες των δικών μου – τους είχα ξεπαστρέψει κάμποσα ζευγάρια. Συχνά ονειρεύομαι τη στιγμή που θα ξαναγοράσω τέτοιο κασελάκι».

*«Η μητέρα μου δεν με συγχώρεσε ποτέ που ασχολήθηκα με το τραγούδι. Με ονειρευόταν δικηγόρο ή αρχιτέκτονα. Ο μπαμπάς, αν και γιατρός, είχε υπέροχη φωνή – κανονικά έπρεπε να γίνει τραγουδιστής όπερας. Εκείνος μ’ έκανε να αγαπήσω τη μουσική. Οχι γιατί μου έβαζε να ακούσω, αλλά γιατί μου τραγουδούσε δημοτικά και οπερέτες. Το μόνο που μου έμεινε απωθημένο ήταν το πιάνο, που δεν έμαθα ποτέ».

*«Το μοναδικό μου κίνητρο πια είναι η αγάπη. Εχω ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου πως δεν θα ανοίγω νέες “ιστορίες” πέρα από τις απολύτως απαραίτητες. Οσο πιο λίγες ανάγκες δημιουργούμε τόσο μεγαλύτερες ελευθερίες έχουμε. Κι εγώ τα χρόνια που μου απομένουν θέλω να τα ζήσω ελεύθερη».

*«Η ζωγραφική είναι από τα πράγματα που δεν με εγκατέλειψαν ποτέ. Καβαλέτο δεν μπαίνει πια στο σπίτι, καθώς λόγω μεγέθους δεν αντέχω σωματικά να φτιάξω μεγάλα έργα. Αλλά η σχέση του χεριού με το χαρτί είναι κάτι που ξεπερνά τον πόνο».

*Info:Τριβωνιανού 17, Μετς. Παρ.-Σάββ.: 22.30, Κυρ.-Δευτ. 21.30. Τιμές: 15, 20, 25 ευρώ. Πληροφορίες 210-9213310.