Του Σπύρου Τσάμη

ΕΡΑ

Ανθισμένο λουλούδι, ποτισμένο με χάρισμα αλλά και δάκρυ, ήταν κι ο 14χρονος Χουσάμ Ιμπραΐμ Αλ Ναχάρ, ένα από τα πρόσφατα θύματα στα ερείπια του Τζαμπαλίγια…

Ετσι ονομάζεται ο προσφυγικός καταυλισμός των Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη, εκεί που χάθηκαν 2.090 ζωές, καταμετρημένες από τις αρχές Ιουλίου ώς το πρώτο εικοσαήμερο του Σεπτεμβρίου. Και λέω καταμετρημένες γιατί, όπως υπαγορεύει η γνώση της σκληρής πραγματικότητας αλλά και η απλή λογική, οι νεκροί Παλαιστίνιοι, θύματα των ισραηλινών επελάσεων, πάντα είναι περισσότεροι από την επίσημη καταγραφή…

Με κριτήριο το γνωστό ποτάμι του αίματος στη Δυτική Οχθη -και όχι μόνον εκεί-, ηχεί χωρίς ουσιαστική σημασία το ποδοσφαιρικό όνειρο που έτρεφε ο Χουσάμ, όπως θα συνέβαινε σε εποχή ειρήνης. Αλλά η χαρακτηριστική παρουσία του και ο συμβολισμός της βρίσκονται στα χείλη των υπόλοιπων ως «παράδειγμα ονείρου και αγώνα», όπως ακούσαμε από το στόμα Γάλλου, μέλους της ομάδας ιατρικού προσωπικού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Γάζα, με επικεφαλής τον Μισέλ Μπεκ…

Οσα μάθαμε ραγίζουν την καρδιά… Από τότε που ήρθε στον κόσμο (για την ακρίβεια, στον δικό του αδυσώπητο κόσμο…) ο Χουσάμ, μέσα από την καθημερινή οσμή θανάτου, στάθηκε μπροστά σε τηλεόραση του καταυλισμού, είδε τον Ροναλντίνιο να παίζει μπάλα κι αυτό αρκούσε! Μόλις οκτώ ετών, γοητεύτηκε από το ταλέντο και το… μαλλί του Ροναλντίνιο (όπως κάθε παιδί που… σέβεται τον εαυτό του!) και ζήτησε να του φτιάξουν αρχικά αυτοσχέδια μπάλα από πανιά, πριν φτάσει λίγους μήνες μετά στα χέρια του μια κανονική μπάλα…

Από τότε, εν μέσω συναγερμών εν όψει ισραηλινών βομβαρδιστικών επιδρομών, έγινε μαγνήτης μικρών και μεγάλων! Κι αυτό γιατί η έμφυτη τεχνική του, είτε με το αυτοσχέδιο κατασκεύασμα που έμοιαζε με μπάλα είτε με την κανονική μπάλα, έστω και πάνω στη σκαμμένη από τα πολεμικά πυρά γη του καταυλισμού, έγινε αντικείμενο θαυμασμού. Αλλά, όπως υπαγορεύει η κοινή λογική, και αιτία μελαγχολίας… Οπως και για τόσα άλλα διαφορετικά φυσικά χαρίσματα μικρών Παλαιστίνιων που είναι αδύνατον να αναπτυχθούν στην πύρινη γη τους…

Εθνική Παλαιστίνης…

Σύμφωνα με τη διήγηση του ίδιου νοσηλευτή, τα τελευταία τρία χρόνια ο μικρός Χουσάμ «φρόντιζε να αφήνει μακρύ και να διπλώνει το μαλλί του ώστε να θυμίζει Ροναλντίνιο… Και χωρίς η χαρά, τα γέλια και τα πειράγματα των άλλων παιδιών ν’ ακούγονται συνεχώς και δυνατά, γιατί η απειλή στον καταυλισμό Τζαμπαλίγια ήταν συνεχής, όλοι τον θαύμαζαν και τον φώναζαν (πώς αλλιώς;) “Ροναλντίνιο”! Φαντάζομαι, καταλαβαίνετε ποια ευχή τού έδιναν…»

Δεν τον αφήσαμε να μας την πει. Τη μαντέψαμε… Ούτως ή άλλως, δεν συνιστά και γρίφο όταν γνωρίζεις τον πόνο και το ευνόητο όνειρο κάθε Παλαιστίνιου, να ζήσει στη δική του πατρίδα. «Το όνειρό του ήταν να γίνει ο ίδιος αρχηγός της μελλοντικής εθνικής ομάδας της Παλαιστίνης όταν απελευθερωθεί η πατρίδα;» ρωτήσαμε…

«Κάπως έτσι! “Σας θέλω όλους στο γήπεδο της ελεύθερης Παλαιστίνης”, τους έλεγε ο Χουσάμ με υψωμένα τα χέρια, λες και τους καλούσε κοντά του, λες και ήθελε να τους υποχρεώσει να πιστέψουν ότι η ελεύθερη Παλαιστίνη με τη δική της ομάδα είναι κάτι που θα συμβεί», ήταν η απάντηση που ακούσαμε.

Οπως, επίσης, δεν ήταν δύσκολο να συμπεράνουμε ότι τα λόγια του μικρού προκαλούσαν πολεμικές ιαχές από τους άντρες κάθε ηλικίας και συχνότερα δάκρυα και προσευχές από τις μητέρες.

Καλύτερος φίλος του Χουσάμ ήταν ο 15χρονος Μοχάμεντ Αϊμαν Ασούρ… Εκλαψε πολύ όταν χάθηκε ο φίλος του. Λες και θέλησε να τον… συναντήσει γρήγορα, σκοτώθηκε κι εκείνος μια βδομάδα μετά, από σφοδρό βομβαρδισμό. Του προκάλεσε μοιραίες κακώσεις και κατάγματα στον θώρακα και στο κεφάλι…

Η επικοινωνία με τη ματωμένη γη μάς βεβαίωσε ότι η τωρινή ισραηλινή επίθεση είναι η πιο σκληρή των τελευταίων τουλάχιστον δύο δεκαετιών. Πολλοί ηλικιωμένοι ή απλώς ενήλικοι Παλαιστίνιοι μάθαμε πως λένε συχνά στους νοσηλευτές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, αλλά και μεταξύ τους, ότι «δεν έχουμε δει κάτι παρόμοιο», αναφερόμενοι στη σφοδρότητα και τη συχνότητα των βομβαρδισμών του φετινού καλοκαιριού και φθινοπώρου! Εκκίνηση του ενδιαφέροντος της «Εφ.Συν.» ήταν ο αδικοχαμένος «Ροναλντίνιο» των παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά αναπόφευκτα έφερε ενώπιόν μας περισσότερα στοιχεία της ανθρώπινης τραγωδίας που βρίσκεται σε εξέλιξη… Πολλά παιδιά είναι ανάγκη να περάσουν καθημερινά σημεία ελέγχου προς το σχολείο, που στεγάζεται βέβαια σε παραπήγματα. Κι όμως, αυτά τα υποτυπώδη σχολεία, «στρατιώτες ή έποικοι, τα έχουν καθημερινούς συγκεκριμένους στόχους γιατί ξέρουν πως ο θάνατος παιδιών είναι φορέας σίγουρου – μεγάλου πόνου στην οικογένεια», ακούσαμε από τον ίδιο Γάλλο νοσηλευτή που μας ζήτησε να μη δημοσιεύσουμε το όνομά του…

Γιατί; Ας διδαχτούμε ήθος από την εξήγηση που έδωσε:

«Εδώ βρίσκομαι σε αποστολή αγάπης και δεν υπάρχει καιρός για συνεντεύξεις! Σας μίλησα για να σας κατατοπίσω και μόνο γι’ αυτό»…