Της Αλίκης Μάτση
Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ είναι προσωπική. Αφορά όμως και όλους τους μετανάστες, που προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την παραμονή τους σ’ αυτή τη χώρα, και τον εξευτελισμό που υφίστανται καθημερινά στο ανήκον στην Ευρωπαϊκή Ενωση «πολιτισμένο» μας κράτος. Πήγα λοιπόν η γυναίκα να πάρω την άδεια παραμονής του Αυστραλού συζύγου μου, την οποία είχαμε αιτηθεί στον Δήμο Αθηναίων τότε, τον Ιούλιο του 2013.
Σημαντική παρένθεση. Επειδή η προηγούμενη είχε λήξει, παρ’ ότι σοβαρά άρρωστος, δεν μπορούσε να με εξουσιοδοτήσει να κάνω εγώ τη διαδικασία. Για να μην ταλαιπωρηθούμε, είχα διαβάσει στο Ιντερνετ τα δικαιολογητικά που χρειάζονταν και τα είχα μαζί μου. Φευ, στο μεταξύ είχαν αλλάξει. Τον άφησα εκεί, έτρεχα από τη μια υπηρεσία του δήμου στην άλλη (διότι δεν συνδέονται ηλεκτρονικά μεταξύ τους…), στην αστυνομία, για φωτοτυπίες κ.λπ. Και τελικά τα καταφέραμε και καταθέσαμε την αίτηση.
Το χρονικό
Και φτάνουμε στο σήμερα. Η υπηρεσία έχει πλέον μεταφερθεί στο υπουργείο Εσωτερικών και εδρεύει Πέτρου Ράλλη και Σαλαμινίας. Η φωνή στον αυτόματο τηλεφωνητή σε πληροφορεί ότι λειτουργεί έως τις 2 μ.μ. Εφτασα στις 13.45. «Δεν υπάρχουν νούμερα, κυρία μου», με πληροφόρησε ο σεκιουριτάς που στεκόταν στην πόρτα. Που σημαίνει ότι μιλιούνια ανθρώπων πρέπει να πάνε εκεί στις 8 το πρωί, για να πάρουν τον «μαγικό» αριθμό προτεραιότητας που θα τους επιτρέψει να μπουν στο κτίριο μετά από ώρες αναμονής κάτω από τον ήλιο, τη βροχή ή το χιόνι. Υπάρχει ένα υποτυπώδες στέγαστρο και κάτι παγκάκια που μπορούν να φιλοξενήσουν -στην καλύτερη περίπτωση- το ένα τρίτο όσων περιμένουν.
Ο ίδιος άνθρωπος μου συνέστησε να επανέλθω την επομένη στις 8 το πρωί, αφού προηγουμένως έμπαινα στο σάιτ του υπουργείου για τους μετανάστες (pf.emigrands.ypes.gr/pf), προκειμένου να τσεκάρω αν είχε εγκριθεί το αίτημά μας. Το έκανα. Είχε εγκριθεί. Μόνο που δεν μπορούσα ούτε ηλεκτρονικά ούτε τηλεφωνικά να κλείσω ραντεβού, για να παραλάβω την κάρτα-ταυτότητα. Επανήλθα την επομένη το πρωί, περίμενα τρεις ώρες και έκλεισα το ραντεβού.
Την τρίτη συνεχόμενη μέρα που πήγα, περίμενα ακόμη μιάμιση ώρα και τελικά την πήρα στα χέρια μου. Εκεί διαπίστωσα ότι υπάρχει άλλη σειρά για τους δικηγόρους και άλλη για τους μετανάστες. Περιττό να σημειώσω ότι το μεγαλείο του Ελληνος καλά κρατεί: την προηγουμένη με είχε πλησιάσει δικηγόρος και μου είχε προτείνει έναντι 100 ευρώ να παραλάβει την ταυτότητα ατάκα κι επιτόπου!
Στην πορεία της περιπέτειας πληροφορήθηκα από τον Νίκο, μετανάστη δεύτερης γενιάς, ότι και η υποτυπώδης εφαρμογή στο Ιντερνετ οφείλεται στην οργάνωση Generation b, τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από μετανάστες. Στο ερώτημά μου, «αφού την κάνατε που την κάνατε, βρε παιδί μου, γιατί δεν έγινε ολοκληρωμένα;», η απάντησή του ήταν «και πάλι καλά να λες. Δεν ξέρεις σε ποια χώρα ζεις;».
Κοινώς, μην περιμένεις να μπορείς να κλείσεις ραντεβού ηλεκτρονικά, πολλώ δε μάλλον ουδέποτε θα έχεις τη δυνατότητα να τυπώνεις μόνος σου την κάρτα σου με την υποχρέωση να την πλαστικοποιήσεις. Περιττό επίσης να αναφέρω ότι για την παραλαβή από εμένα χρειαζόταν εξουσιοδότηση ή πληρεξούσιο, παρ’ ότι από τα χαρτιά μου αποδεικνύεται ότι είμαι η σύζυγος του κυρίου τάδε.
Κατά τα λοιπά, η χώρα έχει πρωτογενές πλεόνασμα και ο πρωθυπουργός θα μας βάλει ασύρματα δίκτυα (wi fi) στις ρούγες. Να το κάνουμε τι ακριβώς; Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ!
