Της Βένας Γεωργακοπούλου
-Οι υπουργοί Πολιτισμού λύνουν κρίσεις. Ο δικός μας τις δημιουργεί. Σκέφτομαι ποιος θεσμος τού έχει ξεφύγει και κάνω τον σταυρό μου. Τρεις ήδη δοκίμασαν τα δόντια του (ΕΚΕΒΙ, Ελληνικό Φεστιβάλ, ΚΘΒΕ), ο ένας εξέπνευσε, οι άλλοι δυο τη σκαπούλαραν στο παρά πέντε.
-Μα να είσαι καλλιτεχνικός διευθυντής κρατικής σκηνής, να σου παραιτεί ο υπουργός όλο σου το Δ.Σ. κι εσύ να σφυράς κλέφτικα; Καλή είναι η μοναξιά και η «ενός ανδρός αρχή», δε λέω. Αλλά ο Σωτήρης Χατζάκης το παράκανε. Να δω τώρα που ο Τζαβάρας ξεπαραίτησε το Δ.Σ., πώς θα συνυπάρξει ο διευθυντής μαζί του. Που δεν το υπερασπίστηκε απέναντι στην υπουργική αυθαιρεσία. Που δεν βρήκε έναν ευγενικό λόγο να του πει για τη συνεργασία τους.
-Πού πήγε στην περίπτωση του ΚΘΒΕ η μανία του Τζαβάρα με τους οικονομικούς απολογισμούς και τη λάσπη σε πρόσωπα και θεσμούς; Το ΕΚΕΒΙ την πάτησε και η ηγεσία του λοιδορήθηκε για πέντε ψωρο-βιβλιαράκια. Ο Λούκος διασυρόταν επί μήνες για την ακαταστασία του ταμείου του και έχει διαταχθεί και έλεγχος. Ο Χατζάκης; Στο απυρόβλητο και το προστατευμένο. Εκεί που το Δ.Σ. ετοιμαζόταν να κάνει τον τακτικό οικονομικό απολογισμό -όχι τίποτα έκτακτα και υπό πίεση πράγματα- ο αδέκαστος Τζαβάρας το παραίτησε. Αντί να το στρώσει στη δουλειά.
-Πρέπει πάντως να παραδεχθώ πως χρόνια είχαμε να δούμε υπουργό Πολιτισμού με τόσο ασυγκράτητο θυμικό. Εχει προτιμήσεις, έχει αντιπάθειες, πέφτει σε λάθη, τι έχει πάθει. Μπράβο, μπράβο. Πολύ ανθρώπινη νότα. Φτάνει να την άφηνε έξω από το γραφείο του.
-Τα έγραψε και χθες η Βασιλική Τζεβελέκου στις καλλιτεχνικές μας σελίδες. Τα είπε και ο επιμελητής της έκθεσης «HELL AS Pavillion», με σύγχρονη ελληνική τέχνη στο Palais de Tokyo, Γιώργος Τζιρτζιλάκης. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, όταν αρνείται να δανείσει δύο βυζαντινές εικόνες σε μεγάλο μουσείο μόνο και μόνο επειδή θα εξυψώνεται πρωτίστως η καλλιτεχνική και λιγότερο η θρησκευτική τους αξία, μετατρέπεται σε κάτι σαν Ιερά Σύνοδο. Το μόνο παρήγορο είναι ότι το Βυζαντινό Μουσείο είχε γνωμοδοτήσει θετικά για τον δανεισμό. Η ριζοσπαστική παράδοση του αείμνηστου Δημήτρη Κωνστάντιου κρατάει γερά.
-Πολύ με ανησύχησε ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Γιώργος Ζώης. Σε κείμενό του για τους ληστές του Βελβεντού έγραφε: «Τα παιδιά αυτά έχουν τα κότσια να κάνουν ό,τι εμείς κάνουμε υποθετικά. Ολοι οι υπόλοιποι εγκληματούμε καθημερινά και αθόρυβα. Βρίζουμε, χτυπάμε, σκοτώνουμε, ανατινάζουμε από μέσα μας». Δύο πράγματα τον παρακαλώ. Πρώτον, να με εξαιρέσει από το καθημερινό εσωστρεφές μακελειό, που περιγράφει. Και δεύτερον, να μη βρει ποτέ τα κότσια των παιδιών. Να συνεχίσει να κάνει σινεμά, πράγμα πολύ πιο χρήσιμο για την κοινωνία – και τον ίδιο.
ΥΓ. Αν αρχίσετε το βιβλίο της Μαργαρίτας Μαντά για τα γυρίσματα του «Βλέμματος του Οδυσσέα» («…το πρώτο πράγμα που 'κανε ο Θεός είναι το ταξίδι…», εκδόσεις Μεταίχμιο), θα το κλείσετε μετά από ώρες. Συναρπαστικό. Αντιγράφω ένα τραγουδάκι που λέει απηυδισμένος και παγωμένος ψηλά από τον γερανό του ο Γιώργος Αρβανίτης, ένα χιονισμένο ξημέρωμα στη Φλώρινα: «…ήταν πρωί Φλεβάρη κοντά στη ροδαυγή/ βγήκε να κάνει πλάνο στη χιονισμένη γη/ βλέπει τη Βολανάκη σπαρακτικά θρηνεί/ σπάσε καρδιά μου, εχάθη το πλάνο το μακρύ/ ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή».
