Η «Εφ.Συν.», με αφορμή την εμφανή μετάλλαξη του ρόλου του Πανεπιστημίου, κυρίως ως προς την (ιστορική) σχέση του με τις ευρύτερες κοινωνικές κατηγορίες, απευθύνει το ερώτημα:
• Συνιστά αντισυνταγματική συμπεριφορά και πολιτειακή ανωμαλία η είσοδος πολιτών (βουλευτών ή όχι) σε χώρο πανεπιστημιακό; Σηματοδοτεί την αλλαγή της φυσιογνωμίας των ελληνικού Πανεπιστημίου η προωθούμενη πρακτική; Υπάρχει κίνδυνος καταχρηστικής εφαρμογής της;
Μιχάλης Σταθόπουλος, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
«Θα πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην τήρηση της νομιμότητας και την αντιμετώπιση της αυθαίρετης βίας από τη μια μεριά και από την άλλη στη διατήρηση του πανεπιστημίου ως ενός χώρου ανοιχτού και μη αστυνομοκρατούμενου».
Γιώργος Παναγιωτάκης, τέως πρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών
«Στο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο δυστυχώς υπάρχουν ακόμα φαινόμενα παραβατικότητας που παίρνουν πολλές μορφές λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές. Το πρόβλημα της υπεράσπισης, της ασφάλειας των ανθρώπων και ιδίως των φοιτητών μέσα στο Πανεπιστήμιο, αλλά και της δημόσιας περιουσίας είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό. Η αντιμετώπιση όμως των φαινομένων αυτών πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή, με σεβασμό στην ακαδημαϊκότητα του χώρου, στην ιστορική φιλελεύθερη παράδοση που υπάρχει στα πανεπιστήμια, καθώς και στο ακαδημαϊκό άσυλο, όπως τουλάχιστον το εννοούμε εμείς οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι».
»Είναι πολύ εύκολο ένας υπερβολικός ζήλος από τη μεριά της πολιτείας ή ακόμα και των ακαδημαϊκών αρχών να ολισθήσει σε λάθος ή να παρεξηγηθεί και να παρανοηθεί. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να θεωρήσω ότι η είσοδος ενός Ελληνα πολίτη και δη ενός μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου μπορεί να θεωρηθεί εκτροπή. Δυστυχώς, την περίοδο αυτή υπάρχει ένταση εντός και εκτός Πανεπιστημίου, η οποία δυστυχώς τροφοδοτείται από λάθος επιλογές ή από παραλείψεις των αρμόδιων υπουργείων της κυβέρνησης. Ο κίνδυνος της παράδοσης του ελληνικού δημόσιου Πανεπιστημίου σε ιδιωτικά συμφέροντα είναι υπαρκτός και η προοπτική απώλειας του δημόσιου χαρακτήρα είναι πλέον ορατή».
Γιάννης Μυλόπουλος, τέως πρύτανης ΑΠΘ
«Ο στόχος του ανοιχτού Πανεπιστημίου φαίνεται να παραμένει ένα μακρινό όνειρο. Κάποτε το Πανεπιστήμιο το έκλειναν ομάδες φοιτητών, σήμερα το κλείνει προληπτικά ο πρύτανης. Το αδιέξοδο είναι φανερό. Η Παιδεία είναι ο κατεξοχήν χώρος του διαλόγου, της συνεννόησης και της καλλιέργειας κλίματος εμπιστοσύνης».
»Και οι πρυτάνεις πρέπει να θυμούνται ότι δεν διοικούν μεραρχίες, αλλά Πανεπιστήμια, δηλαδή χώρους παιδείας. Η δική μου τετραετής εμπειρία στην πρυτανεία του ΑΠΘ μου δείχνει ότι η συζήτηση, ο διάλογος και η καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης στην πανεπιστημιακή κοινότητα είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να παραμείνει το Πανεπιστήμιο ανοιχτό και τα συλλογικά πανεπιστημιακά όργανα να λειτουργούν αδιαλείπτως».
Κώστας Ζώρας, καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας και πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
«Πρώτη παρατήρηση. Το Πανεπιστήμιο είναι κοινωνικός χώρος. Δεν περιορίζεται σε αυτούς που εργάζονται ή σε αυτούς που φοιτούν στο Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο παράγει έρευνα και γνώση για την κοινωνία. Η ελεύθερη κυκλοφορία των ιδεών αφορά την κοινωνία και όχι μόνον το Πανεπιστήμιο. Αλλωστε ιστορικά το Πανεπιστήμιο υπήρξε πρόπλασμα ιδεών και απόψεων που κινητοποίησαν την κοινωνία. Εάν δεν υπήρχε η σύζευξη κοινωνίας και Πανεπιστημίου, δεν θα υπήρχαν εξελίξεις πολιτικές και επαναστατικές στην Ελλάδα και τον κόσμο. Θυμίζω ότι τη δεκαετία του ‘60 το Πανεπιστήμιο και το αίτημα για χρηματοδότηση της παιδείας ήταν αυτό που κινητοποίησε την κοινωνία, η οποία ζήτησε να μεταβληθεί η μετεμφυλιακή δημοκρατία σε ολοκληρωμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία».
»Οι κλειστές πόρτες στα Πανεπιστήμια ή στο Πανεπιστήμιο είναι συνέχεια της πολιτικής, όπως την εγκαινίασε ο νόμος Διαμαντοπούλου και τη συνέχισε ο νόμος Αρβανιτόπουλου που σκοπό έχει τον ευτελισμό της δημόσιας Παιδείας, του δημόσιου Πανεπιστημίου και την ανάδειξη του ιδιωτικού φορέα ως φορέα παιδείας πανεπιστημιακής. Η πόρτα του Πανεπιστημίου με λουκέτο, οι αλυσίδες στις πόρτες του Πανεπιστημίου είναι η συνέχεια στην πράξη των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου. Από τα Συμβούλια Διοίκησης των ιδρυμάτων περάσαμε στα λουκέτα. Και έχει και συνέχεια. Αυτό ήταν νομοτελειακή εξέλιξη. Και φαντάζομαι ότι θα εκπλήσσονται δυσάρεστα οι συνάδελφοι που δεν την περίμεναν».
