Της Νόρας Ράλλη
«Συνήθως στις παρουσιάσεις βιβλίων, ο αναγνώστης διαπιστώνει πως ο αγαπημένος του συγγραφέας δεν είναι τόσο καλός όσο τον φαντάζονταν. Ελπίζω να μην καταφέρω να πετύχω κάτι τέτοιο σήμερα!» ευχήθηκε ο Φίλιπ Κερ, κατά την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου «Άνθρωπος χωρίς ανάσα» (εκδόσεις Κέδρος), τη Δευτέρα το βράδυ στο Public. Πράγματι, δεν μας απογοήτευσε. Από κοντά είναι ακόμη πιο όμορφος. Είχε τον αέρα μπεστελερίστα, που ξέρει και την αξία και της γραφής και της εμφάνισής του. Ευγενικός και ευπροσήγορος, τόσο φιλικός ώστε να τον συμπαθήσεις, τόσο σοβαρός ώστε να διατηρεί το μυστήριο του συγγραφέα στον αναγνώστη.
«Δεν είμαι συνηθισμένος να μιλάω σε τόσο μεγάλο κοινό», εξομολογήθηκε ο Σκοτσέζος συγγραφέας, του οποίου τα έργα κατατάσσονται στα πιο επιτυχημένα νουάρ αστυνομικά μυθιστορήματα των τελευταίων ετών. «Ισως επειδή οι Αγγλοι έχουν σταματήσει να διαβάζουν. Συνήθως στις παρουσιάσεις μου είναι δυο-τρεις και ένας σκύλος –που είναι και ο μόνος που ήθελε στ' αλήθεια να είναι εκεί. Στις ΗΠΑ που ήμουν σε περιοδεία, ήταν μόνο παππούδες με μπαστούνια… Τι καλά που είστε τόσοι νέοι σήμερα», αστειεύτηκε.
Γενικά, η κουβέντα με τους δημοσιογράφους Μάκη Προβατά και Αντώνη Πανούτσο ξέφυγε πολύ γρήγορα από το βιβλίο και αναλώθηκε σε ευτράπελα ανέκδοτα από τη ζωή του και τις εμπειρίες του ως συγγραφέα, καθώς και σε περίεργες ιστορίες που του έχουν τύχει εξαιτίας των διάσημων αναγνωστών του: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως πριν από λίγο καιρό μου τηλεφώνησε ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ να μου εκφράσει τον θαυμασμό του και να μου προτείνει να κάνουμε μαζί μια εκπομπή… μαγειρικής! Ειδικά όταν είναι πασίγνωστο πως εμείς στη Σκοτία καταστρέφουμε τις καλύτερες πρώτες ύλες, απλά μαγειρεύοντάς τες!».
Παρόλα αυτά, ο Κερ επανήλθε στο θέμα και εξήγησε γιατί επέλεξε την εποχή του μεσοπολέμου και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως το σκηνικό για τις περιπέτειες του ήρωά του, ντετέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ, καθώς και την προσωπική μου ματιά πάνω στα γεγονότα εκείνης της εποχής: «Δεν είμαι ούτε Γερμανός, ούτε Εβραίος. Δεν έχω καν μείνει στο Βερολίνο. Ωστόσο, πιστεύω πως είναι παγίδα το να γράφεις για πράγματα που γνωρίζεις καλά. Δεν είναι τυχαίο πως την καλύτερη περιγραφή για το Βατερλό την έχουμε μέσα από τους “Αθλίους” του Βικτόρ Ουγκό».
Οσο για το ποιον από τους ηγέτες της χιτλερικής Γερμανίας θα ήθελε να έχει συναντήσει από κοντά: «Σίγουρα δεν θα ήταν ο Χίτλερ. Είχε άσχημη αναπνοή, ήταν χορτοφάγος, έκανε συχνά αέρια και δεν κάπνιζε. Ενα δείπνο μαζί του θα ήταν τραγικό! Τον Γκέμπελς θα 'θελα να γνωρίσω. Ευφυής, με διδακτορικό και εξαιρετικό χάρισμα στον λόγο. Δεν ήταν τυχαία υπουργός Προπαγάνδας. Σήμερα, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει μια επιτυχημένη καριέρα στη διαφήμιση. Εξάλλου, έγραφε και μυθιστορήματα και θα μπορούσαμε να έχουμε μια κουβέντα συγγραφέας προς συγγραφέα».
Στην έκπληξή μας για τον «ανθρώπινο» τρόπο που προσεγγίζει αυτές τις προσωπικότητες, απάντησε: «Πρέπει να τις αντιμετωπίζεις σαν ανθρώπους και όχι σαν τέρατα. Δεν ήταν το ίδιο “τέρας” ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β' του Βελγίου, που κατέσφαξε 11 εκατομμύρια στο Κονγκό ή οι Βρετανοί στην Ινδία ή οι Ισπανοί στην Αμερική; Ποια η διαφορά;»
Η διαφορά με τα δικά του βιβλία, πάντως, είναι πως κάθε ιστορικό γεγονός είναι αληθινό και ακριβές. Και μπορεί ο Κερ να μην παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά («δεν έχουμε κατέβει από τον Ολυμπο, ας το θυμόμαστε αυτό εμείς οι συγγραφείς») ή να μη θέλει να στείλει κάποιο βαθυστόχαστο μήνυμα («Με θεωρώ περισσότερο διασκεδαστή παρά σοφό. Αν έχω κάτι πραγματικά βαθύ να πω, θα το κρύψω ανάμεσα στις λέξεις»), αλλά τη δουλειά του την παίρνει πραγματικά στα σοβαρά: «Γράφω μυθιστορία ανάμεσα στις γραμμές της ιστορίας», παραδέχτηκε.
Info: Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος («Μοιραία Πράγα», «Η Τριλογία του Βερολίνου», «Ανθρωπος χωρίς ανάσα»), Ψυχογιός (τα παιδικά «Η βασιλική κόμπρα του Κατμαντού», «Το μπλε τζίνι της Βαβυλώνας» κ.ά.) και Ολκός («Το ψοφίμι»).
efsyn.gr
