Σπάνια οι σεναριογράφοι γίνονται τόσο διάσημοι. Τον Πολ Λάβερτι, βραβευμένο σε Κάνες και Βενετία, δεν τον καπέλωσε καν το όνομα του μόνιμου παρτενέρ του, του μεγάλου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς. Ισως γιατί, όπως μάθαμε το Σάββατο στο ουσιαστικό και διασκεδαστικό masterclass που έδωσε στο Γκέτε ο φιλοξενούμενος του 27ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (και του Νίνου Φενέκ Μικελίδη, φυσικά), οι δύο άντρες έχουν ξεκαθαρίσει απόλυτα τις αρμοδιότητές τους.

«Εγώ γράφω, ο Κεν σκηνοθετεί», εξήγησε χωρίς καθόλου τουπέ ο συμπαθέστατος Σκοτσέζος, που έχει γράψει τα περισσότερα σενάρια του επαναστάτη σκηνοθέτη. Ούτε ο ίδιος θυμάται πόσα είναι, «9 ή 11;», αναρωτήθηκε. Στην Αθήνα ήρθε, πάντως, για να παρουσιάσει δύο από τις ταινίες τους, την τελευταία, «Jimmy’s Hall», που βγαίνει στις αίθουσες στις 4 Δεκεμβρίου και το παλιό και υπέροχο «Το όνομά μου είναι Τζο» (1998).

«Jimmy’s Hall»

«Πόσοι γράφουν αυτή την εποχή σενάριο;», ρώτησε ο Λάβερτι, και πολλά χέρια σηκώθηκαν στην αίθουσα. Είχε πολλά tips να τους δώσει: συμβουλές, επισημάνσεις, ιστορίες. Και φυσικά δεν απέφυγε τις πολιτικές δηλώσεις. Αλλωστε, πριν δώσει το «μάθημά» του, είχε περάσει από το υπουργείο Οικονομικών για να συμπαρασταθεί στις απολυμένες καθαρίστριες. Τις ενέπλεξε και αυτές στο κινηματογραφικό του σύμπαν, ειδικά όταν τον ρώτησαν πώς εξηγείται το χιούμορ που διακρίνει τις ιστορίες του, ακόμα και όταν έχουν να κάνουν με ανεργία, εκμετάλλευση, μετανάστες κ.λπ.

«Μα η εργατική τάξη δεν είναι μίζερη», απάντησε. «Το είδα και στις δικές σας καθαρίστριες. Ελεγαν αστεία, έβριζαν, είχαν ζωή στα μάτια τους. Τις πιο αστείες ιστορίες τις έχω ακούσει κάνοντας την έρευνά μου για το «Μερίδιο των Αγγέλων», από νέους της Γλασκώβης, μικροπαραβάτες, που καθάριζαν για τιμωρία τους τοίχους από τα γκράφιτι».

* Περισσότερα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί σήμερα, Δευτέρα 27 Οκτωβρίου.

Βένα Γεωργακοπούλου
efsyn.gr