Στον Δημήτρη Φαναριώτη
Προειδοποιεί ότι κανένα συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι ασφαλές απέναντι στις απόπειρες διείσδυσης του Εθνικού Μετώπου και προσθέτει ότι πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα συνδικάτα έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να κατανοήσουν καλύτερα τον συνδικαλισμό και τους διαχωρισμούς του.
• Το συνδικαλιστικό σας κίνημα, Solidaire Unitaire Democratique (SUD), θεωρείται μια αξιόλογη και αξιόμαχη δύναμη στη Γαλλία. Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το CGT και ποιες οι βασικές διαφορές σας;
Εχουμε πολύ ισχυρές σχέσεις με το CGT επειδή γνωρίζουμε ότι είναι αναμφίβολα το συνδικάτο το οποίο και λόγω μόνο της καθαυτό της ιστορίας του παραμένει πολύ σημαντικό γιατί εκφράζει ακόμη με τρόπο πλειοψηφικό το δίκαιο του εργαζόμενου. Αλλά το συνδικάτο αυτό στη διάρκεια της ιστορίας του έχει προχωρήσει σε συμβιβασμούς με ορισμένα πολιτικά κόμματα, με αποτέλεσμα σήμερα, όταν δηλώνουμε συνδικαλιστές ανεξάρτητοι από τα πολιτικά κόμματα και αυτοδιαχειριζόμενοι, με απώτερο στόχο έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό, εκεί να παρατηρούμε ότι υπάρχει πρόβλημα…
Αλλά εάν μιλάμε για διαρκή και δυναμικό αγώνα, θέλω να επισημάνω ότι ούτε το CGT ούτε το SUD μπορούν να κινηθούν μόνα τους. Πρέπει να αγωνιστούμε μαζί και να «εκπαιδεύσουμε» και τα άλλα συνδικάτα στον αγώνα μας και έτσι το σύνολο των εργαζομένων να κατανοήσει τον συνδικαλισμό και τους διαχωρισμούς του.
Σας θυμίζω ότι το SUD έχει δημιουργηθεί εδώ και αρκετά χρόνια από πρώην συνδικαλιστές του CGT, οι οποίοι όμως δεν ήθελαν να υπακούουν στις εντολές των «γραφειοκρατών», όπως τους αποκάλεσαν.
Εάν θέλετε, βρήκαν σε μας την «εικόνα» του CGT που επιθυμούσαν και όχι αυτή που αντιπροσωπεύει σήμερα.
• Στην Ελλάδα οι νεοναζί -η Χρυσή Αυγή- προσπάθησαν να διεισδύσουν στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως για παράδειγμα στα ταξί και στους εργαζόμενους στη ναυτιλία. Στη Γαλλία ποια είναι η επιρροή του Εθνικού Μετώπου στον συνδικαλισμό;
Αρχίζει να αναπτύσσεται, και θέλω να επισημάνω ότι κανένα συνδικάτο δεν είναι ασφαλές. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές δείξαμε, βάσει των μελετών που κάναμε, ότι κανένα συνδικάτο, ούτε καν το CGT ούτε το SUD, δεν μπορεί να γλιτώσει από τους φασίστες του Εθνικού Μετώπου και, βάσει της έρευνας που κάναμε, ακόμη κι εμείς, που είμαστε ένα αριστερό συνδικάτο, έχουμε ένα ποσοστό εργαζομένων, κάτι λιγότερο από 10%, που δηλώνουν τη συμπάθειά τους προς το Εθνικό Μέτωπο.
Το ίδιο ισχύει και για το CGT, όπως και για το FSU, το συνδικάτο των εργαζομένων στην εκπαίδευση, τρία συνδικάτα με μαχητική αντιφασιστική δράση. Μάλιστα, αυτά τα τρία συνδικάτα δημιουργήσαμε μια κοινή συλλογική πρωτοβουλία εδώ και δύο χρόνια με στόχο με την κοινή μας συνεργασία να αναπτύξουμε επιχειρήματα ώστε να σταματήσουμε αυτήν ακριβώς τη διείσδυση του Εθνικού Μετώπου και των ρατσιστικών ιδεών που πρεσβεύει. Ευτυχώς, είμαστε μακριά από άλλα συνδικάτα όπου το 20-25% των μελών τους είναι συμπαθούντες του Εθνικού Μετώπου.
Δεν σας κρύβω πάντως ότι τα αποτελέσματα της έρευνας ξάφνιασαν ακόμη κι εμάς, οι οποίοι ως αριστερό και μαχητικό συνδικάτο νομίζαμε ότι είμαστε στο απυρόβλητο.
Θέλω, ωστόσο, να επισημάνω ότι μια περισσότερο σαφή εικόνα θα έχουμε στις επόμενες εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας των συνδικάτων.
• Ποιος είναι ο ρόλος που διαδραμάτισε ο Μάης του ‘68 στον συνδικαλισμό;
Νομίζω ότι ο Μάης του ’68 επέτρεψε την αναγέννηση των πολιτικών αλλά και των συνδικαλιστικών πρακτικών. Το 1968 τα δύο μεγάλα συνδικάτα ήταν το CGT και το CFDT. To CGT με τις παραδοσιακές πρακτικές του. Το CFDT προσπαθούσε να κάνει άνοιγμα και επιχείρησε να εφαρμόσει τις συνδικαλιστικές πρακτικές αυτοδιαχείρισης, ωστόσο δέκα χρόνια μετά τον Μάη εκτίμησε ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την εφαρμογή ενός συνδικαλισμού πολύ πιο κλασικού, δηλαδή στη λογική της διαπραγμάτευσης και ούτω καθ’ εξής.
Ετσι, από το 1988, στη διάρκεια σκληρών απεργιών, όπως αυτή στα Ταχυδρομεία ή στα ιατρικά επαγγέλματα, το συνδικάτο «γέννησε» ακτιβιστές οι οποίοι παραμένουν υπέρ της αυτοδιαχείρισης. Ακτιβιστές που πιστεύουν ότι οι «γραφειοκράτες» συνδικαλιστές δεν μπορούν να είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για τους απεργούς καθώς και ότι πρόκειται για μια συλλογική απόφαση την οποία στηρίζουν φυσικά τα συνδικάτα τους. Κλήθηκαν δηλαδή να αποφασίσουν εάν στην πραγματικότητα στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ικανοποίησαν αρκετά από τα αιτήματά τους ή όχι και εάν πρέπει ή όχι να σταματήσουν την απεργία.
• Η ισχύς και η εξουσία του σύγχρονου καπιταλισμού έδωσαν τεράστιες δυνατότητες στο κεφάλαιο να υπερβεί τα εθνικά σύνορα. Ποιοι είναι οι λόγοι που οι εργατικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να συγχρονιστούν και να βρουν τον βηματισμό τους για να αντιμετωπίσουν το κεφάλαιο;
Θα έλεγα ότι οι εργατικές δυνάμεις γενικά, λόγω της τάσης που έχουν να συνοδεύονται από τα σοσιαλιστικά και δημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, είτε σε πολιτικό είτε σε οικονομικό επίπεδο είτε σε συνδικαλιστικό με τη συνομοσπονδία, έχουν ροπή στον συμβιβασμό. Αντίθετα, εμείς το SUD και άλλα μικρότερα συνδικάτα στην Ευρώπη που έχουν παραπλήσιες με τις δικές μας θέσεις έχουμε δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό δίκτυο, το οποίο μπορεί ακόμη να μην είναι τόσο ισχυρό, έχει όμως στόχο να ενισχύσει και να συντονίσει, στον βαθμό που είναι εφικτό, το αντίπαλο δέος στον οικονομικό καπιταλισμό, όχι μόνον όσον αφορά την ευρωπαϊκή κοινωνία αλλά και τις δυνάμεις εξουσίας της εργατικής δύναμης.
