Της Β. Παπαντωνοπούλου
Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Ιταλίας χαρακτηρίζει τον Μπαλοτέλι ως το τελευταίο «παιχνιδάκι» του Μπερλουσκόνι, καθώς πιστεύουν ότι θα τον βοηθήσει να κερδίσει τις αυριανές κρίσιμες εκλογές στην Ιταλία.
Ο «καβαλιέρε» δεν κάνει τίποτε για να αντικρούσει τις φήμες: Στις αρχές Ιανουαρίου, χαρακτήριζε τον παίκτη… «σάπιο μήλο που θα χαλάσει τα αποδυτήρια της ομάδας». Και στα τέλη του μήνα έδινε 23 εκατομμύρια ευρώ για να τον φέρει από την Αγγλία στο «Σαν Σίρο»!
Είχε μετρήσει, απ' όσο λένε, η άποψη του Λουίτζι Κρέσπι, του έμπιστου συμβούλου του σε θέματα σφυγμομετρήσεων. Από τη στιγμή που ο Σούπερ Μάριο μπορεί να φέρει 1-2% παραπάνω στις εκλογές, άξιζε τον κόπο. Πόσο μάλλον σε μια Ιταλία όπου το 35% των ψηφοφόρων παραμένει αναποφάσιστο λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες…
Ο Μπαλοτέλι, ο 22χρονος Ιταλός επιθετικός που τα media τον λένε τρελό επειδή ζει ακριβώς όπως θα ζούσε οποιοσδήποτε ζάμπλουτος συνομήλικός του, έγινε, λοιπόν, η πιο πρόσφατη μεταγραφή της Μίλαν.
Είναι καλός παίκτης; Αναμφισβήτητα. Και όχι μόνο. Μέχρι και το στάτους του εθνικού ήρωα απέκτησε το περασμένο καλοκαίρι όταν με δύο δικά του γκολ η «Σκουάντρα Ατζούρα» απέκλεισε τη Γερμανία στα ημιτελικά του Euro 2012.
Κάνει γκελ στους οπαδούς των «ροσονέρι»; Ασφαλώς, ειδικά από τότε που εμφανίστηκε με τη φανέλα τους σε τηλεοπτικό σόου, μολονότι εκείνο τον καιρό ήταν παίκτης της «μισητής» Ιντερ.
Αρα, έκλεισε!
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σίλβιο κατηγορείται πως προσπαθεί να ανεβάσει την πολιτική του δημοφιλία μέσω του ποδοσφαίρου. Κατ’ αρχάς, θεωρείται δεδομένο ότι η Μίλαν ήταν το όχημα που χρησιμοποίησε για να πρωτοαναμειχθεί στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας πριν από μια εικοσαετία. Βοηθήθηκε εκείνη την περίοδο και από τις εξαιρετικές οικονομικές συνθήκες: μόνο το 1987, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της χώρας αυξήθηκε κατά 18% και έξυπνοι, φιλόδοξοι επιχειρηματίες σαν τον «καβαλιέρε» είχαν τεράστια περιθώρια ελιγμών. Απέκτησε λοιπόν την –τότε χρεωμένη και παρηκμασμένη- Μίλαν το 1986 και μέσα σε 8 χρόνια, εφαρμόζοντας σύγχρονο μάνατζμεντ, την οδήγησε σε 4 πρωταθλήματα, τρία Τσάμπιονς Λιγκ, 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα και 3 Σούπερ Καπ.
Ειδικά ο ευρωπαϊκός τελικός του 1994 στην Αθήνα και το 4-0 επί της Μπαρτσελόνα μνημονεύεται μέχρι και σήμερα ως μία από τις εντυπωσιακότερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις σε βάρος μάλιστα του θεωρητικού φαβορί.
Το 1993 ο Μπερλουσκόνι ίδρυσε το δικό του πολιτικό κόμμα με καθαρά ποδοσφαιρικό όνομα: «Φόρτσα Ιτάλια». Κι ένα χρόνο αργότερα, όταν η Μίλαν μάγευε στο ΟΑΚΑ, ο Μπερλουσκόνι αναδεικνυόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός.
Μια ματιά στις ημερομηνίες της απόκτησης ή πώλησης των μεγάλων σταρ της Μίλαν πείθει ότι πάντα σχετίζονται με προεκλογικές εκστρατείες και εξελίσσονται σε ψηφοθηρικές απόπειρες. Αλλωστε, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της μεταγραφής Μπαλοτέλι και της πρόθεσης ψήφου των Ιταλών. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόκτησής του, η αύξηση στα ποσοστά του «Λαού της Ελευθερίας» του Μπερλουσκόνι ήταν εμφανής: από 40.000 μέχρι και 400.000 ψήφους ανά περιοχή.
Η μεγαλύτερη διαφορά θα φανεί στη Λομβαρδία όπου βρίσκεται το Μιλάνο. Εκεί οι δύο υποψήφιοι συνασπισμοί, ο κεντροδεξιός «Λαός της Ελευθερίας», δηλαδή το επανιδρυθέν «Φόρτσα Ιτάλια» μαζί με τη «Λέγκα του Βορρά» και το «Κίνημα για τις Αυτονομίες», και το κεντροαριστερό «Δημοκρατικό Κόμμα» του Πιερ-Λουίτζι Μπερσάνι (η μετεξέλιξη του «Κόμματος της Ελιάς» που κατεβαίνει μαζί με το «Κόμμα Μόντι για την Ιταλία» του απερχόμενου υπηρεσιακού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι) βρίσκονται πάρα πολύ κοντά στις σφυγμομετρήσεις.
Η άφιξη του Μπαλοτέλι αναμένεται να φέρει στον Μπερλουσκόνι μέχρι και 50.000 ψήφους στη συγκεκριμένη περιοχή, όπου ψηφίζει η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της Μίλαν! Κάτι τέτοιο με τη σειρά του ίσως σημάνει τη νίκη για τον «καβαλιέρε» στις περιφερειακές εκλογές, αφού με την εφαρμογή του εκλογικού νόμου «Porcellum», αν ο συνασπισμός του Μπερλουσκόνι πάρει έστω και μία ψήφο παραπάνω από το Δημοκρατικό Κόμμα, τότε η πλειοψηφία στην επαρχία -ακόμα και με μία ψήφο διαφορά τονίζουμε- ισοδυναμεί με αρκετά περισσότερα μέλη στη νέα σύνθεση της ιταλικής Γερουσίας.
Η ερώτηση, όμως, έρχεται αβίαστα. Με τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ιταλία, άλλη μία από τις χώρες που πλήττονται από την οικονομική κρίση της ευρωζώνης, υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν με γνώμονα το ποδόσφαιρο;
Και όμως… Κατ’ αρχάς, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τη χώρα που είχε βάλει στη Βουλή της την Τσιτσιολίνα. Πέρα απ' αυτό όμως, στη συλλογιστική των νεαρών ψηφοφόρων, πρέπει να προσθέσουμε και την αγανάκτησή τους για την ανακύκλωση των ίδιων και ίδιων ονομάτων στο πολιτικό σκηνικό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη εμπειρία στην Ελλάδα, οι εκλογές εξελίσσονται σε πλατφόρμα είτε για την ανάδειξη νέων ανθρώπων και ρευμάτων (όχι απαραίτητα καλών, απλά καινούργιων) είτε για την αποστολή ηχηρών μηνυμάτων. Καθόλου περίεργο λοιπόν η ψήφος στον Μπερλουσκόνι να ερμηνεύεται… «εσείς κάντε ό,τι θέλετε, εμείς έχουμε το ποδόσφαιρο»… Το ποδόσφαιρο που κάνει τον κόσμο να ξεχνάει, το όπιο του λαού…
Οπως την περασμένη Τετάρτη. Η Ιταλία ξέχασε τα προβλήματά της, τις εκλογές και την γκρίζα της καθημερινότητα για 90 λεπτά. Οσο χρειάστηκε στη Μίλαν για να «μπλοκάρει» τη λειτουργία της Μπαρτσελόνα, να «σβήσει» τον Λιονέλ Μέσι (με τις οδηγίες που έδωσε ο ίδιος ο «καβαλιέρε» για το μαρκάρισμά του!) και να νικήσει με 2-0, κάνοντας πλέον δύσκολη την πρόκριση στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για τους «μπλαουγράνα». Θα αποτυπωθεί αυτή η ευφορία στις κάλπες; Κυριακή κοντή γιορτή…
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Who is who
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι συμπληρώνει τον επόμενο Σεπτέμβριο τα 77 χρόνια του. Αυτοδημιούργητος, έγραφε τις εργασίες των συμφοιτητών του στο πανεπιστήμιο για χαρτζιλίκι και ξεκίνησε την καριέρα του πουλώντας ηλεκτρικές σκούπες. Κατόπιν τραγουδούσε και έπαιζε μπάσο σε κρουαζιερόπλοια και νυχτερινά κέντρα.
Η επιχειρηματική του δεινότητα όμως τον έφερε εκεί που είναι σήμερα: είναι ο δημιουργός και ο άρχοντας της Fininvest, της εταιρείας holding στην οποία ανήκει η Mediaset (αυτοκρατορία των media που ελέγχει τα τρία μεγαλύτερα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια της Ιταλίας), του ανήκουν ο εκδοτικός οίκος Mondadori, η εφημερίδα Il Giornale, η Μίλαν και δεκάδες μικρότερες εταιρείες. Η προσωπική του περιουσία εκτιμάται στα 7,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το οικονομικό περιοδικό «Forbes», και παραμένει ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ιταλία.
Οταν εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τον πρωθυπουργικό θώκο τον Νοέμβριο του 2011, με τις αγορές να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητά του να διοικεί την Ιταλία, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα ξανάβγαινε μπροστά. Το πρόσωπό του ήταν τραβηγμένο από τα λίφτινγκ, το κρανίο του ταλαιπωρημένο από την εμφύτευση μαλλιών και τις βαφές, η δημόσια εικόνα του χτυπημένη από τις κατηγορίες για διαφθορά, φοροδιαφυγή και ακόλαστη ζωή με πληρωμένο σεξ και πάρτι οργίων, τα επονομαζόμενα «μπούνγκα μπούνγκα», με πρωταγωνίστριες νεαρές, ενίοτε και ανήλικες, κοπέλες…
Ομως, αν κάτι πάντα χαρακτήριζε τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι η επιμονή του να μην το βάζει κάτω, η αντισυμβατική ρητορική του, η «αυτός είμαι και όποιος θέλει» νοοτροπία του.
Οι αυριανές εκλογές είναι σημαντικές γι’ αυτόν, καθώς κάνει την τελευταία, αλλά και πιο δύσκολη προσπάθεια να ανακάμψει στην πολιτική σκηνή. Ομως είναι ακόμα πιο σημαντικές για το μέλλον της Μίλαν. Γιατί, σε περίπτωση που χάσει, όλα δείχνουν ότι μέσα στην επόμενη χρονιά θα πρέπει να πουλήσει και τους «ροσονέρι»…
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Πολιτική και Μίλαν: Για πάντα μαζί
1993: Ο Μπερλουσκόνι ιδρύει το πολιτικό κόμμα «Φόρτσα Ιτάλια».
1994: Η Μίλαν αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο Μπερλουσκόνι κερδίζει το… εθνικό πρωτάθλημα. Αναδεικνύεται πρωθυπουργός, κάνοντας συνασπισμό με την Εθνική Συμμαχία και τη Λέγκα του Βορρά.
1996: Χάνει στις εθνικές εκλογές από τον Ρομάνο Πρόντι.
2001: Επιστρέφει στην εξουσία ως αρχηγός συνασπισμού με τους παλιούς συμμάχους του. Σαν δώρο στον εαυτό του, όταν κερδίζει τις εκλογές, ο Μπερλουσκόνι φέρνει στη Μίλαν τους Ρουί Κόστα και Πίπο Ινζάγκι.
2002: Η Μίλαν αποκτά τον Ριβάλντο και τον Αλεσάντρο Νέστα λίγες ώρες πριν από τις δημοτικές εκλογές. Ο πρωθυπουργός βγαίνει ενισχυμένος.
2006: Φεύγει ο Αντρίι Σεβτσένκο. Ο Μπερλουσκόνι χάνει στις εθνικές εκλογές, ξανά από τον Ρομάνο Πρόντι, εισπράττοντας και μέρος της πίκρας των Μιλανέζων για την απώλεια του μεγάλου Ουκρανού σκόρερ.
2008: Το όνομα του Ροναλντίνιο ακούγεται περισσότερο και από αυτά των υποψηφίων στις εκλογές. Ο «καβαλιέρε» κερδίζει στις εθνικές εκλογές και αναδεικνύεται για τρίτη φορά πρωθυπουργός.
2009: Φεύγει ο Κακά για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Περίπου 5.000 λευκά ψηφοδέλτια στις δημοτικές εκλογές στη Λομβαρδία βρίσκονται να έχουν πάνω γραμμένη μία λέξη: το όνομα του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή.
2010: Ο σύμβουλος σφυγμομετρήσεων του Μπερλουσκόνι τού επισημαίνει ότι λόγω των κακών αποτελεσμάτων της Μίλαν ίσως χαθεί ένα ποσοστό 20-25% μεταξύ των ψηφοφόρων του «Λαού της Ελευθερίας», που παράλληλα είναι οπαδοί της ομάδας. Μέσα σε 48 ώρες αποκτώνται οι Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και Ρομπίνιο.
2013: Σχεδόν έναν μήνα πριν από τις εθνικές εκλογές, η Μίλαν ανακοινώνει την απόκτηση του Μάριο Μπαλοτέλι.
