Του Νίκου Σβέρκου
Οσοι έφτασαν στην αίθουσα 223 της Βουλής το μεσημέρι της Πέμπτης, για να παρακολουθήσουν την εναρκτήρια συνεδρίαση της Επιτροπής Σοφών του ΣΥΡΙΖΑ για τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και το Σύνταγμα, πιθανόν ξαφνιάστηκαν όταν είδαν στο πάνελ των εισηγητών τον Νίκο Κωνσταντόπουλο να τοποθετείται ως επικεφαλής της Επιτροπής μετά από πρόταση του Αλέξη Τσίπρα. Κάποιοι μίλησαν για μια «επιστροφή με πολιτικό νόημα» και άλλοι χαρακτήρισαν «λογική» την κίνηση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αφού «ο Νίκος δεν έφυγε ποτέ από το κόμμα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές».
Το 2004 η ανακοίνωση από τηλεοράσεως της αποχώρησής του από την ηγεσία του ΣΥΝ θεωρήθηκε αναμενόμενη. «Το κόμμα τότε το πήρε η αριστερή πλειοψηφία και οι ανανεωτικοί τραβούσαν συνεχώς το σκοινί» σχολιάζει σήμερα ηγετικό στέλεχος της Κουμουνδούρου, οπότε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος δεν μπορούσε να συνεχίσει να ηγείται όσο η βάση που τον υποστήριζε μίκραινε, οι συμβιβασμοί καταρρίπτονταν και το πρωτόλειο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν με αποκορύφωμα τις τότε ευρωεκλογές.
Μετά την αποχώρησή του το όνομα του «έπαιξε» σε διάφορες περιστάσεις δημιουργώντας ενίοτε αμηχανία στον ΣΥΝ που πραγματοποιούσε την «αριστερή στροφή του». Το σενάριο που τον ήθελε να προτείνεται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2005 από την κυβέρνηση Καραμανλή ανοίγει στον ΣΥΝ μια μεγάλη -ακόμα και ιδεολογική- συζήτηση, ενώ η επιλογή του ως προέδρου του Παναθηναϊκού δίνει τροφή για σχόλια και δημοσιεύματα για τις φιλίες του με επιχειρηματίες. Τον Μάιο του 2012 το όνομά του ακούστηκε και πάλι, αυτή τη φορά ως σκέψη του Ευάγγελου Βενιζέλου για πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος διέψευσε τότε όμως το σενάριο με τη φράση «δεν θέλω παιχνίδια με το όνομά μου».
«Σύντροφοί» του στο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν στον Νίκο Κωνσταντόπουλο τρία πράγματα. Πρώτον, ότι στις αρχές της περασμένης δεκαετίας «είδε» τον χώρο των κοινωνικών κινημάτων ως ένα πεδίο που ο ΣΥΝ έπρεπε να στρέψει την προσοχή του. Ορισμένοι γνώστες εκείνων των περιόδων λένε ότι επρόκειτο για μια παρακινδυνευμένη κίνηση, άλλοι υποστηρίζουν ότι «όσο το ΠΑΣΟΚ και το μεταρρυθμιστικό μπλοκ μιλούσαν για την Κεντροαριστερά, αυτός είδε το ανταγωνιστικό πεδίο». Αλλοι βεβαίως, που τοποθετούνταν τότε στους ανανεωτικούς, χαρακτηρίζουν αυτή την κίνηση την «αρχή του τέλους για την προεδρία του».
Μέχρι σήμερα ο Νίκος Κωνσταντόπουλος συνέχισε να ασκεί τη δικηγορία, αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων την υπεράσπιση της οικογένειας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και εσχάτως του Κώστα Βαξεβάνη. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι άφηνε ασχολίαστες τις εξελίξεις στην Αριστερά.
Στις πρώτες συνεντεύξεις που έδινε μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΝ παρέμενε συμβιβαστικός όσον αφορά το εσωκομματικό χάσμα, ενώ οι παρεμβάσεις του ήταν επικεντρωμένες στα ζητήματα της διαπλοκής. Αλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που το όνομά του συμπεριλήφθηκε σε καταγγελίες διαφόρων ειδών, οι οποίες όμως έμειναν αναπόδεικτες. Η τοποθέτησή του υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και κατά της ΔΗΜΑΡ έγινε ξεκάθαρη όταν οι ανανεωτικοί αποχώρησαν από το κόμμα που συνίδρυσαν. «Η τεχνική και η κουλτούρα των διασπάσεων δεν με εκφράζει» είχε δηλώσει στο «Βήμα» σχετικά με την αποχώρηση των ανανεωτικών και τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ, καθώς και ότι δεν χρειάζονται «προσωποκεντρικές διασπάσεις, αναδιάταξη γνωστών παραγοντισμών και ανακύκλωση του πολιτικαντισμού».
Στην ίδια συνέντευξη πάντως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ερωτώμενος για το αν θα επιστρέψει στην «ενεργό πολιτική δράση» δήλωσε χαρακτηριστικά: «Αισθάνομαι όπως και όταν πήραμε την απόφαση να στρατευθούμε κατά της δικτατορίας. Αλλες εποχές, αλλά και τώρα συνθήκες έκτακτης ανάγκης είναι». Πριν από τις εκλογές του Ιουνίου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπιόταν με τη Ν.Δ. για την πρώτη θέση, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος εμφανιζόταν ως το κατάλληλο πρόσωπο που θα αναλάμβανε την αντιπροεδρία μιας αριστερής κυβέρνησης με αρμοδιότητες τις θεσμικές αλλαγές και τη δημόσια διοίκηση. Με το ίδιο θέμα καταπιάνεται σήμερα ξανά ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ. Τυχαίο;
