ΕΠΙΠΛΕΟΝ

Ποιος θα το 'λεγε πως ένα μάθημα αστροφυσικής θα γινόταν χορευτική παράσταση. Κι όμως έγινε κι αυτό. Για τέσσερις βραδιές (21-24 Φεβρουαρίου) στο φιλόξενο θεατράκι του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης η χορευτική ομάδα «κι όμως κινείται» μετεωρίστηκε, στροβιλίστηκε, κρεμάστηκε από ψηλά, επί μιάμιση περίπου ώρα, αποτυπώνοντας κατά το δυνατόν τις περιγραφικές απεικονίσεις των επιστημονικών αφηγημάτων τού Δημήτρη Αποστολάκη σχετικά με το διάστημα. Το μουσικό σχήμα Χαΐνηδες συμμετείχε ενεργά επί σκηνής.

Το στέρεο, ευέλικτο και συμβολικό μοναδικό μετακινούμενο σκηνικό αντικείμενο, τρία κοντάρια ενωμένα χιαστί, χρησίμευσε σαν κύρια βάση, πάνω και γύρω από την οποία κινήθηκαν άλλοτε με τέλεια σύμπνοια σε καλά μελετημένους σχηματικούς όγκους και άλλοτε ανεξάρτητα οι έξι (3 αγόρια, 3 κορίτσια) αξιοθαύμαστοι χορευτές-ακροβάτες, ανάμεσά τους ο Ερμής Μαλκότσης και ο Bentancor Camilo, υπεύθυνος και για τη σκηνογραφία.

Μας ταξίδεψαν στα μυστήρια του σύμπαντος. Από τη μεγάλη έκρηξη στις χορδές, τα μποζόνια, τις μαύρες τρύπες. «Το σωματίδιο του Θεού», όπως ονομάστηκε το έργο, έμπνευση του Δ. Αποστολάκη, ο οποίος ως ερευνητής παρακολούθησε στη Γενεύη στο CERN τα πειράματα της 4/7/2012, μπορεί να μην μας έδωσε τις απαντήσεις που διαρκώς ο άνθρωπος αναζητά. Μας αποκάλυψε, όμως, μια πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα ερευνητική ματιά. Και βέβαια υπήρχε και το μερίδιο ενός θεάματος απρόσμενου και συναρπαστικού, καλοστημένου, σε σκηνοθεσία και χορογραφία των ίδιων των χορευτών, που τους αξίζει ένα «εύγε». Μόνο αρνητικό στοιχείο η μακρά κάπως διάρκεια της ομιλίας.

Μίρκα Ψαροπουλου