Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΣΤΗ ΝΑΠΟΛΙ

 

Χρέη προς την ιταλική εφορία έφεραν τον Μαραντόνα στη Νάπολι, αλλά… κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους! Η… «καρδιά τους έκλαψε και πάλι γι' αυτόν»! Οπως τότε…

 

Του Σπύρου Τσάμη

 

«Ω, μητέρα, μητέρα, μητέρα, κλαίω γιατί η καρδιά μου είδε τον Μαραντόνα και η ζωή μου άλλαξε»!

 

Είναι η ελεύθερη μετάφραση του συνθήματος που τραγουδούσε στα χρόνια του ’80 το πλήθος στο γήπεδο της Νάπολι… Κι ακούστηκε πάλι στους δρόμους της πόλης γιατί ο Ντιέγκο βρέθηκε αυτή την βδομάδα εκεί όπου έχει αποδοχή και αγάπη… πολιούχου της πόλης!

 

Η ιταλική εφορία αξιώνει από τον μοναδικό Μαραντόνα 37 εκατομμύρια ευρώ, χρέος από την εποχή της σαγήνης που ασκούσε με την μπάλα στα πόδια. Πήγε στον ιταλικό Νότο για να διευθετήσει το ίδιο χρέος. Αναπόφευκτα προκλήθηκε λαϊκή έκρηξη. Τόσο γιατί κατοικεί στην καρδιά των Ναπολιτάνων σαν ο δικός τους φύλαρχος, όπως ακριβώς θεωρείται για το σύνολο των Αργεντινών!

 

Καθισμένος την Τρίτη σε καρέκλα ξενοδοχείου με κοστούμι και γραβάτα, κόλλησε γι' αρκετή ώρα μια μπάλα στο κεφάλι του κι εκείνη έμοιαζε μέλος του σώματός του! Οπως τότε που τα πλήθη παραληρούσαν απ' τις καλλιτεχνικές εμπνεύσεις του στη σκιά του Βεζούβιου…

 

Τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι υπερβολή να χαρακτηριστούν «αμήχανα» στη διάρκεια της εβδομάδας. Με άλλα λόγια, δεν ήξεραν πιο από τα περιστατικά με πρωταγωνιστή τον Ντιέγκο ν' αναδείξουν! Κάθε βήμα του «έβγαζε» θέμα για την πρώτη σελίδα…

 

Ούτως ή άλλως και την εποχή που σήκωνε στους ώμους του τη Νάπολι, το ίδιο πρόβλημα είχαν! Πρόβλημα; Σχήμα λόγου είναι η λέξη… Κι αυτό γιατί και τότε, ναι μεν συχνά δεν ήξεραν ποια από τις δηλώσεις του, τα γκολ-έργα τέχνης ή τις εξωγηπεδικές ανομίες του να προβάλουν. Οπως επανέλαβε όμως την Τετάρτη ο εκ των αρχισυντακτών της «Γκαζέτα ντελο σπορ», «ο Ντιέγκο ήταν και παραμένει η χαρά των ρεπόρτερ με τα θέματα που προσφέρει η παρουσία του». Ο καλός φίλος και άλλοτε συμπαίκτης τού «πίμπε ντ' όρο» στη Νάπολι, ο Τσίρο Φεράρα, σχολίασε μία μέρα αργότερα σε τοπικό φύλο της πόλης: «Ο Ντιέγκο ναι μεν ήταν η χαρά του ρεπόρτερ, αλλά και η θλίψη κάθε αμυντικού. Ακόμη και οι συμπαίκτες του, αμυντικοί της Νάπολι, με όσα παθαίναμε απ' αυτόν στα οικογενειακά διπλά της προπόνησης, ευγνωμονούσαμε τον Θεό γιατί τον είχαμε συμπαίκτη και όχι αντίπαλο στα επίσημα παιχνίδια…».

 

Και πώς, αλήθεια, να επιλέξουν οι Ιταλοί δημοσιογράφοι με ευκολία την πλέον σημαντική στιγμή από το πέρασμά του; Τα πλήθη, βλέπετε, ηλεκτρίστηκαν!

 

Τη Δευτέρα η άφιξή του στο αεροδρόμιο μαγνήτισε δεκάδες Ναπολιτάνους. Οι δεκάδες έγιναν εκατοντάδες τις υπόλοιπες ημέρες. Οπως παραπονέθηκε 55χρονος οπαδός μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, «δεν ξέραμε ότι θα έρθει στην πόλη μας και γι' αυτό δεν πήγαμε στο αεροδρόμιο με τις γυναίκες και τα παιδιά μας να τον καλωσορίσουμε». Και αυτολογοκρίθηκε: «Στην πόλη μας είπα; Στην «πόλη μας και πόλη του» έπρεπε να πω! Αυτή είναι η Νάπολι!».

 

Την Τρίτη, δεκάδες οπαδοί-κάτοικοι της πόλης, κάθε ηλικίας, από νωρίς το πρωί και εκατοντάδες άλλοι το μεσημέρι τον καλούσαν με το ίδιο γνωστό σύνθημα να βγει στο μπαλκόνι… Ανταποκρίθηκε. Οι θαυμαστές του τραγουδούσαν κι εκείνος χόρευε, χαιρετούσε, χαμογελούσε! Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, οι εκατοντάδες έγιναν χιλιάδες έξω απ' το ξενοδοχείο όπου έδινε τη συνέντευξη Τύπου.

 

Στη διάρκειά της, σε τακτά χρονικά διαστήματα, νεαρός δημοσιογράφος ενημέρωνε το πλήθος για τις σημαντικότερες δηλώσεις του Ντιέγκο:

 

-«Λένε ότι χρωστάω στην εφορία… Αν θέλουν να βρουν τους ενόχους ας ψάξουν τον πρόεδρό μας τότε, τον Φερλάιν, και τον μάνατζέρ μου, τον Κόπολα. Εγώ δεν χρωστάω ούτε ένα ευρώ ούτε μια λιρέτα! Εγώ έπαιζα και αυτοί υπέγραφαν συμβόλαια εν αγνοία μου! Ζητώ απ' την ιταλική Δικαιοσύνη να με αφήνει να έρχομαι ελεύθερα στη Ιταλία γιατί δεν έχω σκοτώσει!».

 

-«Θέλω να φέρω εδώ τον εγγονό μου Μπενχαμίν για να του δείξω ποιος ήταν ο παππούς του στα νιάτα του!».

 

-«Η μαμά μου, όταν ζούσε, με ρωτούσε «γιατί, Ντιέγκο, σε συγκρίνουν με τον Πελέ;». Αφού αυτός είχε αντιπάλους που περπατούσαν στο γήπεδο… Δεν μ' αρέσει να με συγκρίνουν μαζί του, γιατί ο Πελέ λέει βλακείες σε βάρος μου! Οσο για τον Λίο (Μέσι)… αλήθεια, είναι σπουδαίος, αλλά πρέπει να φέρει το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αργεντινή. Είναι δύσκολο να τα καταφέρει όμως, γιατί όλοι πλέον ξέρουν πώς παίζει. Η Μίλαν την προηγούμενη εβδομάδα τον έκλεισε σε κλουβί! Είναι καλό παιδί, καλός παίκτης, αλλά εγώ είμαι ο κορυφαίος όλων των εποχών!».

 

-«Ηταν δραματικές οι στιγμές μου απ' την κοκαΐνη! Οι κόρες μου μ' έσωσαν! Είμαι καθαρός πλέον… Νέοι, παίξτε ποδόσφαιρο χωρίς τέτοια μπλεξίματα!».

 

Η ενημέρωση προς το πλήθος για κάθε λέξη που μόλις είχε βγει απ' το στόμα του Μαραντόνα προκαλούσε φρενίτιδα ενθουσιασμού… Κυρίως το «ποθώ να γίνω προπονητής της Νάπολι». Και αποδοκιμασίες τόσο προς τον δήμαρχο της πόλης τους Ντε Ματζίστρις όσο και προς τον πρόεδρο της ομάδας Ντε Λαουρέντις όταν έμαθαν τι έλεγε ο μαγνήτης τους εντός της αίθουσας. Για τον δήμαρχο, «ας πάψει, όπως μαθαίνω, να εκφράζει άποψη για μένα και την εφορία, αλλά να λύσει τα μεγάλα προβλήματα της πόλης». Και για τον πρόεδρο, «δεν μου έχει στείλει ποτέ ούτε μια πρόσκληση να δω παιχνίδι της Νάπολι!».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

«Παραμένει ο ήρωάς τους!»

 

Ο Κώστας Γιαννιώτας, Ελληνας που ζει μόνιμα στη Νάπολι, μετέφερε στην «Εφ.Συν.» τον λαϊκό παλμό:

 

«Δουλεύω σε εστιατόριο στο κέντρο της πόλης και έτσι μπορώ ν' ακούω τι λένε για τον Μαραντόνα κάτοικοι κάθε ηλικίας και φύλου! Το εννοώ! Ανδρες και γυναίκες, Ναπολιτάνοι, είχαν, έχουν και θα έχουν ήρωά τους τον Ντιέγκο. Εκανε περήφανη την πόλη τους και νίκησε τότε τις ομάδες του πλούσιου ιταλικού Βορρά! Παρά τα προβλήματα που έχει ο μέσος Ιταλός πολίτης-κάτοικος της Νάπολι, πάντα βρίσκει χρόνο να θυμηθεί τα κατορθώματα του Ντιέγκο! Τις τελευταίες ημέρες δίπλα μου, τ' όνομά του ακούστηκε περισσότερο και από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, παρά την ανασφάλεια που έχουν πολλοί μετά την άνοδο του κεντροαριστερού κόμματος…».

 

Οσο για τον Πέτρο Αβαγιαννό, στέλεχος ασφαλιστικής εταιρείας στον ιταλικό Νότο, προτίμησε να μας πει την πλέον χαρακτηριστική γνώμη – απόδειξη της νυν και αεί λαϊκής αποδοχής του Ντιέγκο τους: «Εχω ακούσει γύρω μου από σοβαρούς ανθρώπους και όχι υπό μορφή αστείου ότι «μακάρι να υπήρχε ένας Μαραντόνα ανάμεσα στους Ιταλούς πολιτικούς!». Κάποιος, δηλαδή, που θα σέβεται και θα υπολογίζει τον κόσμο όπως ο Αργεντινός!».