Μια θεατρολογική ανάλυση του Ντάριο Φό για τον Μπέπε Γκρίλο
Ξέραμε ότι τον υποστηρίζει φανατικά. Αλλά o Ντάριο Φό, εκτός από τους καθαρά πολιτικούς λόγους, έχει και θεατρικούς όταν στέκεται στο πλευρό τού Μπέπε Γκρίλο και τον θεωρεί «σωτηρία της Ιταλίας». «Είναι σαν χαρακτήρας σε έργο μου» δηλωσε πρόσφατα ο νομπελίστας. «Σαν εκείνους τους πρωτόγονους τροβαδούρους του Μεσαίωνα, που έπαιζαν με το παράδοξο και το αφηρημένο».
Για τον Ντάριο Φο, αν θέλει κανείς να βρει τη λύση στον γρίφο Μπέπε Γκρίλο και την επιτυχία του, πρέπει να ανατρέξει στο βαθύ παρελθόν: «Δεν θα βρείτε την απάντηση στον 21ο αιώνα, αλλά στον 13ο» είπε χαρακτηριστικά ο νομπελίστας. «Εκείνη την εποχή έζησαν οι περίφημοι αφηγητές, οι «giullari», οι οποίοι περιπλανιούνταν στην Ιταλία και διασκέδαζαν τον κόσμο στις κεντρικές πλατείες με λάγνες και αρχαίες ιστορίες, στις οποίες μπορούσαν να εντάξουν τα σατιρικά τους σχόλια για τους τοπικούς ηγέτες. Οι Αγγλοι τους αποκαλούσαν ζογλέρ, αλλά στην Ιταλία αυτοί οι άνθρωποι έκαναν ζογκλερικά με τις λέξεις χρησιμοποιώντας ειρωνεία και σαρκασμό. Απο αυτή την παράδοση των σοφών παραμυθάδων προέρχεται ο Γκρίλο. Ηξεραν πώς να χρησιμοποιούν την πιο σουρεαλιστική φαντασία, να χειρίζονται με μαεστρία τις καταστάσεις, να βρίσκουν την κατάλληλη λέξη για την κατάλληλη στιγμή, να κρατάνε αιχμάλωτους τους ανθρώπους όταν μιλουν, ακόμα κι αν βρέχει και χιονίζει».
Ακόμα και τα φόρουμ στο Διαδίκτυο, στα οποία οι υποστηρικτές και ψηφοφόροι του Γκρίλο εκφράζουν τη γνώμη τους και προτείνουν πολιτικές λύσεις, ο Ντάριο Φο τα ανάγει στον Μεσαίωνα. Εξηγεί: «Είχαμε μερικά πολύ δημοκρατικα δημοτικά συμβούλια στη μεσαιωνική Ιταλία που γνώριξαν πόση αξία έχει το να εργαζόμαστε όλοι οι άνθρωποι μαζί. Κάθε τόσο, στή διάρκεια των αιώνων, αυτό τό πνευμα επανέρχεται στην Ιταλία».
Θα ήταν φυσικά παράλογο να μην απασχολήσει τους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων ένα φαινόμενο σαν τον Μπέπε Γκρίλο. Πόσο μάλλον εκείνους που φημίζονται για τις κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις του έργου τους. Ταμένος στην Αριστερά, ο συγγραφέας των έργων «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» και «Mistero Buffo», που με τόση επιτυχία παίζεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, ξεκίνησε την καμπάνια υπέρ του Γκρίλο από πολύ νωρίς, λέγοντας πως το πρόγραμμά του τον ικανοποιεί, πως δεν είναι λαϊκιστής, πως μπορεί να εγγυηθεί την επανάσταση που χρειάζεται η Ιταλία.
Ενα πράγμα δεν μας είπε ο Ντάριο Φο – μιας κι ο 13ος αιώνας πέρασε ανεπιστρεπτί. Αυτά είναι τα χαρίσματα που πρέπει να έχει ένας Ιταλός ηγέτης του τωρινού αιώνα;
Μαρίνα Κουβέλη
