Σημειώσεις ενός μετανάστη

Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ θα την επιμελούνται και θα παρουσιάζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια.

Ηταν γύρω στις 5 το πρωί και καθώς γύριζα από τη δουλειά μου, στα φανάρια Αλεξάνδρας και Πατησίων σταματάει δίπλα μου ένα μαύρο αμάξι. Δύο παιδιά, όχι πάνω από 23 ετών, αρχίζουν να με χαιρετούν ναζιστικά και να με ρωτάνε τι κάνω εδώ και γιατί δεν πάω πίσω στην πατρίδα μου. Προσπαθώ να τους αγνοήσω, αλλά δεν λένε να σταματήσουν τις βρισιές και τις προσβολές. Αρχίζω κι εγώ να φωνάζω και να βρίζω.

Συνεχίζουμε έτσι μέχρι τα επόμενα φανάρια. Ενα άλλο αμάξι σταματά ανάμεσά μας και ο οδηγός αρχίζει να μου φωνάζει και αυτός: «Είναι δύο, θα σε…, κάτσε στ' αυγά σου». Με πιάνει τρέλα. Κατεβαίνω από το μηχανάκι κι αρχίζω να φωνάζω και να βρίζω ακόμα περισσότερο: «Κατεβείτε ρε… !», τους φωνάζω. Ανάβει το φανάρι και φεύγουν. Αίσιο τέλος. Γυρίζω σπίτι.

Τα ερωτήματα δεν με αφήνουν. Τι θα γινόταν εάν ήμουν κάποιος που δεν είχε τη δύναμη να απαντήσει; Αν ήμουν ένας φτωχός άνθρωπος στα φανάρια; Γιατί τέτοιο μίσος; Τι καινούργιο φρούτο είναι αυτό;

Είμαι γέννημα-θρέμμα Αθηναίος και ο ρατσισμός μού είναι γνώριμος. Εχω πέσει συχνά θύμα λεκτικής ρατσιστικής επίθεσης. Και μικρότερος στο σχολείο και μεγαλώνοντας. Ο ρατσισμός υπήρχε πάντα στη ζωή μου, αλλά δεν με ενοχλούσε τόσο. Οι φίλοι μου όλοι ήταν Ελληνες. Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο ρατσισμός είναι παντού. Εχει γίνει μόδα.

Οταν πιάνω κουβέντα με πελάτες στο μαγαζί όπου δουλεύω και με ρωτούν από πού είμαι, με κοιτούν περίεργα αν τους απαντήσω «από δω! Από την Αθήνα!». Στο μυαλό τους δεν χωράει πως ένας μαύρος μπορεί να είναι και Ελληνας πολίτης, όπως εγώ. Δεν καταλαβαίνουν πως μπορεί να είμαι Ελληνοαφρικανός. Πρέπει να είμαι Αφρικανός μόνο. Λες και η ταυτότητα δεν μεταβάλλεται και δεν αναθεωρείται. Λες και πρέπει να γεννιέσαι και να πεθαίνεις με μία ιδιότητα.

Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι αν αυτή η κοινωνία -όχι όλοι, αλλά πολλοί- είναι έτοιμη να με αποδεχθεί.