ΒΕΡΟΛΙΝΟ του ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Αν η νύχτα της περασμένης Τρίτης ήταν «η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών στο Γιούρογκρουπ», αυτή η Δευτέρα πρέπει –και όλα δείχνουν ότι θα είναι- η ημέρα των συμβιβασμών.
Το ελληνικό πρόβλημα ζητά άμεσα λύση. Οι Ευρωπαίοι, η Γερμανία, το ΔΝΤ την περασμένη Τρίτη μέτρησαν τις δυνάμεις και τις αντοχές τους. Διαπίστωσαν μέχρι πού μπορεί να τραβήξει ο καθένας το σκοινί. Κανείς ωστόσο τώρα δεν επιθυμεί να σπάσει το σκοινί.
Και για τον λόγο αυτό μέχρι τη Δευτέρα συνεχίζονται εντατικά και παρασκηνιακά οι διαπραγματεύσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο. Η Ελλάδα χρειάζεται και θα λάβει τη δόση.
Με ποιες όμως συνθήκες και ποιες προϋποθέσεις; Η χώρα μας ό,τι ήταν να πράξει, το έπραξε. Κανείς δεν περιμένει κάτι παραπάνω από την Ελλάδα. Ποιοι θα μπορούσαν όμως να είναι οι ρεαλιστικοί συμβιβασμοί, ώστε κανείς να μην αποχωρήσει ηττημένος;
Καταρχάς έχουμε ένα δεδομένο: μέχρι τώρα η Γερμανία δεν δέχεται αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με συμμετοχή του δημόσιου τομέα. Αυτή η στάση έχει και κάποιες λογικές εξηγήσεις. Μια αποδοχή ενός τέτοιου αιτήματος από τη Γερμανία –εν μέσω προεκλογικής περιόδου- θα σήμαινε και τον σοβαρό κίνδυνο εκλογικής ήττας για το κόμμα της κ. Μέρκελ.
Και σίγουρα κανείς πολιτικός στον κόσμο δεν θέλει πριν από τις εκλογές να υπογράψει την καταδίκη του.
Ομως υπάρχουν και κάποιες άλλες παράμετροι. Η αποδοχή μιας νέας αναδιάρθρωσης ενέχει τον πολύ μεγάλο κίνδυνο η Γερμανία να χάσει τα ΑΑΑ της πιστοληπτικής της ικανότητας.
Και τότε θα ράγιζε ο βασικός άξονας που κρατά στη θέση του το οικοδόμημα της ευρωζώνης.
Επίσης πολλοί στο Βερολίνο θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ιταλία σε αναζήτηση ανάλογων ρυθμίσεων.
«Γιατί η Ελλάδα και όχι και εμείς;» θα μπορούσαν να πουν.
Τέλος, ένα νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους θα μπορούσε να οδηγήσει σε χαλάρωση των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών που είναι σε εξέλιξη στη χώρα μας. Αυτή είναι η προοπτική από την οποία βλέπει το Βερολίνο μια νέα αναδιάρθρωση, έχοντας όμως τις αναλύσεις όλων των ειδικών που λένε ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει οικονομικά, αν δεν υπάρξει νέα απομείωση του χρέους της.
Συνεπώς αναζητείται συμβιβασμός. Η ιδέα έχει πέσει ήδη στο τραπέζι από την περασμένη Τρίτη, αλλά τελικά απορρίφθηκε.
Το να συναινέσει δηλαδή η Γερμανία σε ένα νέο κούρεμα του χρέους από το 2015, ή το 2016, όταν θα έχει η χώρα ήδη περάσει τον κάβο των εθνικών εκλογών και έτσι θα μπορεί πιο εύκολα να δικαιολογήσει το κούρεμα και στην κοινή της γνώμη.
Βέβαια ο Σόιμπλε, για να αποδεχτεί κάτι τέτοιο, θα ζητήσει ανταλλάγματα.
Ποια μπορεί να είναι αυτά; Επιπλέον μέτρα, πολύ ενισχυμένους μηχανισμούς ελέγχων, περικοπές, επιπλέον μεταρρυθμίσεις.
Επειδή όμως αυτό είναι το πολύ επώδυνο σενάριο για τους Γερμανούς –που εν μέρει θα σήμαινε την ήττα τους- αναζητείται και το συμβιβαστικό σενάριο από τη μεριά του ΔΝΤ, που και αυτό από την πλευρά του είναι αναγκασμένο να προβεί σε υποχωρήσεις.
Τι λένε τα τελευταία σενάρια: ότι η κ. Λαγκάρντ μπορεί να θεωρήσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος στο επίπεδο του 124%, αντί για το 120% του ΑΕΠ, το 2020 και να συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους στο πακέτο μέτρων που προτείνει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Δηλαδή μείωση των επιτοκίων δανεισμού και –μεταξύ άλλων- τη χρηματοδότηση της Ελλάδας μέσω του EFSF για να επαναγοράσει η χώρα μας το χρέος της στις αγορές.
Είναι έτοιμο όμως το ΔΝΤ να κλείσει τα μάτια, να βαφτίσει το κρέας ψάρι και να συμφωνήσει πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο; Να δεχτεί τα λογιστικά τρικ του Σόιμπλε, ώστε η Ελλάδα να τη «βγάλει κουτσά στραβά» μέχρι τις γερμανικές εκλογές ;
Αυτό μένει να ξεκαθαριστεί στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται αυτές τις ημέρες και το αποτέλεσμά τους θα το δούμε τη Δευτέρα.
Η Ενωμένη Ευρώπη έχει προχωρήσει μέχρι τώρα χτίζοντας πάνω σε συμβιβασμούς. Αυτοί αναζητούνται και τώρα.
