Οι γιοι του συνθέτη βοήθησαν να αποκαλυφθεί ο σαδισμός του απέναντι στη σύζυγό του
Ο γάμος τους διήρκεσε από το 1924 έως το 1948. Οι επαφές τους ήταν ελάχιστες. Εκείνη μεγάλωνε τα παιδιά, αυτός φρόντιζε για την καριέρα του. Τα γράμματά τους, όμως, ήταν εκατοντάδες. Και παρ' όλο που η Λίνα Προκόφιεφ έζησε 91 χρόνια, δεν σκέφτηκε στιγμή να τα αποκαλύψει σε κανέναν. Ισως γιατί ήξερε ότι εκθέτουν τον βάναυσο και προσβλητικό σύζυγό της Σεργκέι Προκόφιεφ. Ωστόσο, οι δύο γιοι της, που μοιράστηκαν το δράμα της, τολμούν και εκθέτουν τον πατέρα τους.
Σύμφωνα με την αλληλογραφία τους καθώς και στοιχεία από τα αρχεία της Σοβιετικής Ενωσης, ο συνθέτης τού «Πόλεμος και ειρήνη», του «Ο Πέτρος και ο λύκος», του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ήταν ένας τύραννος. Αντιμετώπιζε τη γυναίκα του σαν «σάπιο δόντι» και την πρόδιδε με κάθε σταλινική υπόδειξη. Για το καθεστώς η Λίνα ήταν πάντα μια ξένη, γιατί είχε ισπανογαλλική καταγωγή και είχε μεγαλώσει στην Κούβα και τη Νέα Υόρκη.
Την ανακάλυψη έκανε ο Σάιμον Μόρισον, καθηγητής μουσικής στο Πρίνστον και πρόεδρος του Ιδρύματος Προκόφιεφ, όταν ο Σβιάτοσλαβ Προκόφιεφ, μεγαλύτερος γιος του συνθέτη, του έδωσε την άδεια να «βουτήξει» στον οικογενειακό θησαυρό για να γράψει το νέο του βιβλίο. Του υπέδειξε 600 και πλέον γράμματα και του ζήτησε να τα μελετήσει χωρίς καμία διάθεση συγκάλυψης. Πράγματι, στις 21 Μαρτίου το βιβλίο κυκλοφορεί με τίτλο «Ο έρωτας κι ο πόλεμος της Λίνα Προκόφιεφ».
«Οι αποκαλύψεις ήταν ένα πραγματικό κατηγορητήριο για τον χαρακτήρα του Σ. Προκόφιεφ», λέει στον «Observer» ο Μόρισον. «Είμαι σε ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα καθώς κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι πρόκειται για τέτοιο χαρακτήρα. Τα έργα που έχει συνθέσει ξεχειλίζουν συναισθήματα. Είναι από τα πιο τρυφερά του 20ού αιώνα. Κι όμως, ο ίδιος έτρεφε ελάχιστα συναισθήματα. Ως βιογράφος έχω ευθύνη να είμαι ψύχραιμος. Ως ακροατής, όμως, νομίζω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να ακούσω τη μουσική του όπως πριν. Είναι μια τρομακτική ιστορία αυτή που αποκαλύφθηκε».
Τα γράμματα που έστελνε η Λίνα από τα γκουλάγκ (το 1948 φυλακίστηκε με την κατηγορία της κατασκοπίας) μαρτυρούν την οδύνη, αλλά και την αιώνια αφοσίωσή της. «Αυτά που έγραφε αποκαλύπτουν έναν καταδικασμένο έρωτα. Ποτέ δεν της χάρισε το παραμικρό χάδι», λέει ο Μόρισον. Είναι το λιγότερο, αφού οι διάλογοί τους φανερώνουν έναν σαδιστή: «Την κατηγορούσε ότι φερόταν σαν θύμα. Της έγραφε τα συναισθήματά του για μια άλλη γυναίκα: «Μόνο τώρα μαζί της μπορώ να καταλάβω πόσο άδεια ήταν μέχρι σήμερα η ζωή μου». Με την ίδια κτηνώδη ευθύτητα παραδεχόταν πως όταν (η άλλη) τον φιλούσε ένιωθε ξανά έφηβος».
Οσο για εκείνη, μία μόνο φορά τόλμησε να του απαντήσει: «Δεν είμαι μανιακή, ούτε ανόητη. Προχώρα. Βλέπε την όποτε θες. Δεν θα σε εμποδίσω. Αρκεί να μη ζήσεις μαζί της»…
Μ.Κ.
