ΣΥΡΙΖΑ Διαφωνίες για το εύρος των δυνάμεων που πρέπει να συσπειρωθούν στο δρόμο για το σχηματισμό μιας αριστερής κυβέρνησης
Του Φώτη Παπούλια
«Ο στόχος είναι κοινός, ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα με ποσοστό που θα υπερβαίνει το 32%, η στρατηγική όμως είναι διαφορετική» επισημαίνουν στελέχη του κόμματος τα οποία παρακολουθούν με ενδιαφέρον τη συζήτηση που έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα. Είναι σαφές ότι πίσω από τους «ψιθύρους και τις κραυγές» περί της συμμετοχής του Α. Τσίπρα στην τιμητική εκδήλωση για τον Κ. Καραμανλή, ο «καβγάς» γίνεται για το ποια στρατηγική θα επικρατήσει.
Ευρύ κοινωνικό μέτωπο
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον «κατασταλάξει», συνεπικουρούμενος από τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, ότι στην πολιτική-οικονομική συγκυρία που διανύει η χώρα η μόνη προοπτική είναι η «αριστερή κυβέρνηση λαϊκής ενότητας και κοινωνικής συμμαχίας». Και αν αυτό φαντάζει λίγο «νεφελώδες», στενοί του συνεργάτες επεξηγούν ότι «δεν περιορίζουμε τη λαϊκή ενότητα απευθυνόμενοι μόνο στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά προσβλέπουμε σε ευρύ κοινωνικό μέτωπο καθώς και στις ανακατατάξεις που θα προκύψουν στο πολιτικό σκηνικό». Με δεδομένο δηλαδή ότι τα 2/3 της κοινωνίας πλήττονται από τις μνημονιακές επιλογές της κυβέρνησης και η μεσαία τάξη οδηγείται στην περιθωριοποίηση, εκτιμάται ότι ο διαχωρισμός σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς αποκτά νέα πολιτική διάσταση.
Οπως έλεγε συνεργάτης του Α. Τσίπρα «μόνο ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών συμμαχιών που θα επιβάλλει νέες πολιτικές συμμαχίες μπορεί να δώσει προωθητική δυναμική στην ελληνική κοινωνία». Γι' αυτό και ο όρος «λαϊκή ενότητα» επεκτείνεται περιλαμβάνοντας όχι μόνο το ιστορικά «αριστερό ακροατήριο» αλλά επιδιώκει να προσεγγίσει ακόμα και δυνάμεις που ναι μεν στέκονται κριτικά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά που ταυτόχρονα αναγνωρίζουν ότι πλέον επιβάλλεται μία εκ βάθρων αλλαγή της ελληνικής οικονομίας και της πολιτικής σκηνής. Δυνάμεις που θα μπορούσε κανείς να τις αποκαλέσει «υγιείς, νεωτερικές, με αίσθηση εθνικού χρέους απέναντι στην κοινωνία».
Η… αντιπολιτευόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα» επιμένει πως «η στρατηγική αυτή ευνοεί την κυβέρνηση, η οποία επιδιώκει να μας ενσωματώσει στο κάδρο της κρίσης και να μας απαξιώσει πολιτικά δημιουργώντας την εντύπωση ότι είμαστε μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του». Οπως επισημαίνουν στελέχη της τάσης, «προτεραιότητά μας είναι να αποδομηθεί η λογική του εφησυχασμού που επιχειρεί η κυβέρνηση και να αξιοποιήσουμε τις κοινωνικές δυνάμεις ώστε να ενταθεί η πολιτική αντιπαράθεση».
Αυτή είναι η θεωρία του «δεύτερου κύματος», που σύμφωνα με τους εμπνευστές της (Π. Λαφαζάνης, Δ. Στρατούλης, Σ. Λεουτσάκος, Α. Νταβανέλος κ.ά.) δημιουργεί «μια νέα κοινωνική επανασυσπείρωση που δεν συσκοτίζει τον ριζοσπαστικό μας χαρακτήρα και μας ωθεί στη λογική αλλαγών και όχι σε εκείνη της διαχείρισης».
Με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ομως η σχεδόν εμμονική άποψη στελεχών της να απευθύνονται στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημιουργεί προβληματισμό ακόμα και στο εσωτερικό της. Με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» ( 12/3/2013) ο «Π» αποκρούει την πρόταση του Π. Λαφαζάνη περί «αριστερής συνάντησης από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ» υποστηρίζοντας ότι « άλλα έχει στον νου του ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα λέει διά της πλαγίας… καραμπινάτη διαχείριση του καπιταλισμού θέλουν και τους κάθεται στο στομάχι ότι το ΚΚΕ δεν τους κάνει τη χάρη».
Οσο δε για το συνέδριο και παρά την εκπεφρασμένη θέση της «Αριστερής Πλατφόρμας» να αναβληθεί για το φθινόπωρο, η πλειοψηφία προχωρά τις διαδικασίες. Οι επιτροπές Θέσεων, προγράμματος και καταστατικού εργάζονται εντατικά και στην Κεντρική Επιτροπή του Απριλίου θα οριστικοποιηθεί η ακριβής ημερομηνία.
