ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Είδα το «Κουρέλι» του Ντένις Κέλι στο Faust. Κι όσο γνωστό μας είναι πια το ύφος και η γραφή του Βρετανού συγγραφέα μετά την παρουσίαση ακόμη τριών έργων του τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα («Τα ορφανά», «DNA», «Οσάμα ο ήρωας»), με ξάφνιασε η ποιητική παραληρηματική γλώσσα που συνυπάρχει παράξενα με ένα ακραίο και σκληρό χιούμορ.

Ο Κέλι τοποθετεί κι εδώ τους ήρωές του σ' έναν κόσμο νοσηρό, σ' έναν πολιτισμό που γεννά ανθρώπους-σκουπίδια. Ανάμεσα σε ρούχα, έπιπλα, κουζινικά και δεκάδες μικροπράγματα, δυο αδέλφια διηγούνται την ιστορία των παιδικών τους χρόνων, την ιστορία της ενηλικίωσής τους. Τον σουρεαλιστικό θάνατο της εγκύου μητέρας τους, την… εθελούσια σταύρωση του μέθυσου, βίαιου αλλά θρησκευόμενου πατέρα τους. Παρακολουθούμε την οικονομική εξαθλίωση, την απόπειρα πώλησής τους σ' έναν παιδόφιλο.

Και, ξαφνικά, ένα βρέφος που το βρίσκει το αγόρι πεταμένο κυριολεκτικά στα σκουπίδια, δίνει ένα νόημα στην ύπαρξή του. «Θα το μεγαλώσεις εσύ εδώ;» τον ρωτά η αδελφή του. «Χωρίς να έχουμε τηλεόραση;»… Κι όταν εκείνος επιστρέφει με την τηλεόραση, είναι πια αργά για το βρέφος, το «Κουρέλι», όπως το έχει ονομάσει.

Η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου δημιούργησε χώρους, δράση, αισθήματα, εικόνες που μετεωρίζονται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Το μαύρο χιούμορ εναλλάσσεται με τις τραγικές στιγμές κι αυτό που μένει στο τέλος είναι η πικρή γεύση της εγκατάλειψης, της σκληρής μοναξιάς.

Ο Θύμιος Κούκιος και η Ελίνα Ρίζου βρήκαν τους τρόπους να ζωντανέψουν το έργο, να περιγράψουν, να διηγηθούν, να ερμηνεύσουν όλους τους ρόλους με ευελιξία, αλλάζοντας κάθε φορά ύφος, μεταπηδώντας γρήγορα από τον έναν στον άλλον: στα παιδιά, στον πατέρα, στη μητέρα, στον δήθεν «θείο», τον πλούσιο παιδόφιλο. Μια παράσταση εμπνευσμένη, με σκηνική οικονομία, προσανατολισμένη στο νόημα του έργου. Δείτε την.

Εφη Μαρίνου