Του Ν. Ασημακόπουλου
Βάλε τον Τοτσέ να σουτάρει πενήντα φορές από τη θέση που έβαλε ο Τζιμπούρ το γκολ στον ΠΑΟΚ. Ζήτημα, όχι να σκοράρει, αλλά να βρει στόχο…
Είναι η διαφορά του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό, που φάνηκε προχθές, για ακόμη μια φορά, σε επίπεδο μπάλας που μπορεί να παίξει η κάθε ομάδα στο πρωτάθλημα.
Από 'κεί και πέρα, βέβαια, υπάρχουν τα από πίσω. Εκείνα που γίνονται, σχεδόν, κάθε Σαββατοκύριακο με στόχο να φαίνεται πως υπάρχει ένα κέντρο εξουσίας που γουστάρει να κάνει επίδειξη δύναμης ακόμη και χωρίς λόγο.
Ο Παναθηναϊκός είναι το χαρακτηριστικό θύμα της αγωνιστικής που μας πέρασε. Ενώ φανερά δεν μπορεί να χτυπήσει πρωτάθλημα, ή οποιονδήποτε άλλο αγωνιστικό στόχο, με το που πάει λίγο να χαμογελάσει, βρίσκεται ένας διαιτητής, τού δίνει μία και τον στέλνει ακόμη πιο κάτω από εκεί που ήταν.
Το θέμα είναι πώς αντιδρά κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Κι ο πρόεδρός του, ο Αλαφούζος, διάλεξε από την αρχή της χρονιάς τον χειρότερο τρόπο, αφού και δίκιο να έχει κάποιες φορές, το χάνει.
Το πολύ μεγάλο φάουλ, λοιπόν, έγινε τέλη Αυγούστου, στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Βλέποντας εκεί ο Παναθηναϊκός πως δεν έχει ομάδα, προσπάθησε από την αρχή να ρίξει στη διαιτησία την ευθύνη για την κακή πορεία, που έτσι κι αλλιώς έκανε μπαμ από μακριά ότι θα ακολουθούσε.
Νίκησε καθαρά και ξάστερα με 1-0 στη Λιβαδειά και του έφταιγε ο διαιτητής χωρίς λόγο! Εκεί χάθηκε η μπάλα. Ακολούθησε το σύστριγγλο για την αποβολή του Κατσουράνη στο 1-1 με τα Γιάννινα, κι ένα μήνα αργότερα ο παίκτης έφυγε από τον Παναθηναϊκό επειδή σ' εκείνο το ματς αποβλήθηκε περίπου χωρίς λόγο.
Με τέτοια συμπεριφορά, ελάχιστοι συνέχισαν να παίρνουν στα σοβαρά τον Αλαφούζο. Τα περίφημα… τιτιβίσματα στο twitter έγιναν απλά τρόπος διασκέδασης για πολλούς.
Ωσπου άρχισε να φαίνεται ολοένα και περισσότερο ξεκάθαρα πως το κύριο πρόβλημα δεν ήταν η διαιτησία, αλλά η άθλια εικόνα που έβγαζαν μέσα στο γήπεδο οι πιο πολλοί ποδοσφαιριστές.
Ετσι, ο περισσότερος κόσμος μπήκε σιγά σιγά στο νόημα, βλέποντας πόσο άστοχη ήταν η αρχική τακτική, να τα βάζει η ΠΑΕ με τους διαιτητές για να αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα, με την ελπίδα ότι θα αποκτήσει άλλοθι στην τελική αποτυχία.
Το ματς με τον Πλατανιά, όμως, είναι άλλη ιστορία. Εδώ η παρέμβαση του διαιτητή στο αποτέλεσμα ήταν τόσο φανερή, που ξεσηκώνει και… τις πέτρες.
Τώρα μπορεί οποιοσδήποτε οπαδός (πόσο μάλλον ο πρόεδρος) να υποθέσει ότι την ώρα που η ομάδα πήγε να πάρει λίγο πάνω της και έκανε δύο νίκες μαζεμένες, βρέθηκε αυτός ο Αρετόπουλος να της κόψει την όποια φόρα.
Ομως, το παιχνίδι για τον Αλαφούζο μοιάζει, πια, χαμένο για χαμένο. Ο πρόεδρος, με βάση τη συμπεριφορά του στο παρελθόν, έχει χάσει αυτό που λέμε «έξωθεν καλή μαρτυρία».
Ο,τι και να κάνει, αντιμετωπίζεται σαν γραφικός διαμαρτυρόμενος και από τους περισσότερους οπαδούς της ομάδας του.
Μην ξεχνάμε πόσο λίγοι άνθρωποι πηγαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο στο γήπεδο και πόσο ακόμα πιο λίγοι πήγαν να ψηφίσουν στις… φοβερές και τρομερές εκλογές της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» του.
Να τος, λοιπόν, μπροστά σ' ένα τεράστιο αδιέξοδο που ο ίδιος δημιούργησε, αιχμάλωτος του δρόμου που ακολούθησε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Ποια πολιτικά δικαστήρια μπορούν να τον δικαιώσουν και ποιοι νόμιμοι τρόποι αντίδρασης υπάρχουν… Σοβαροί να είμαστε.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που την πληρώνει είναι το ίδιο το πρωτάθλημα.
Αρκεί να σκεφτούμε πως μέσα σ' ένα βομβαρδισμένο τοπίο σαν το τωρινό, κανένας σοβαρός οπαδός του Ολυμπιακού δεν θα έχει όρεξη να πανηγυρίσει από 'δώ και πέρα καμία νίκη και καμία κούπα…
