ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου
Ο Σάντος δεν μπορεί φυσικά να παραδεχτεί την αποτυχία του. Δεν τον αφήνουν να τη δει οι επιμέρους νίκες του. Παίρνει χαρτί και μολύβι, κάθεται, υπολογίζει και βγάζει σούμα τέσσερις ήττες σε 33 ματς από τον Αύγουστο του 2010.
Φανερό όμως ότι οι αριθμοί ευημερούν, ενώ η ομάδα δεν βλέπεται…
Ομως, το μεγάλο στοίχημα που έχασε ο Πορτογάλος ήταν να εξελίξει το παιχνίδι της Εθνικής μας. Να το βγάλει από τα καλούπια του 2004 και να το πάει πέντε βήματα παρακάτω, ακολουθώντας πράγματα που θέλει πια το μοντέρνο ποδόσφαιρο.
Από το Euro της Πορτογαλίας μέχρι τώρα, η μπάλα έχει αλλάξει, και μόνο η δική μας ομάδα δεν το έχει πάρει είδηση.
Είναι κάτι που το λέω και το γράφω ακόμη και ύστερα από μεγάλες νίκες. Υπάρχει σήμερα στην ομάδα μας μια πραγματικότητα που δεν μπορούν να την αλλάξουν τα όποια καλά αποτελέσματα. Δεν είναι ποδόσφαιρο αυτό που παίζει!
Τον αντίλογο τον ξέρετε: «Δεν έχουμε τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές για να παίξουμε καλύτερα», επομένως «η άμυνα μας βολεύει», «τα γκολ θα πρέπει να τα ψάχνουμε με τα στημένα» και γενικότερα «υστερούμε στην παραγωγή παιχνιδιού» -άρα «ας μην το ψάχνουμε, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ποιοτικοί παίκτες».
Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα μας στα εννιά χρόνια που πέρασαν από την κούπα της Λισαβόνας, δεν προσπάθησε να παίξει κάτι καλύτερο. Επί Ρεχάγκελ ήταν εγκλωβισμένη στη λογική του προπονητή. Αυτό πίστευε, αυτό σχεδίαζε, αυτό έπαιζε κι αυτό μας απογείωσε. Μέχρι που ξεχείλωσε το πράγμα.
Αφορμή, όπως θα θυμούνται κάποιοι, η «ανταρσία» των παικτών στο ματς με τη Νιγηρία στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής. Εκεί φάνηκε πόσο μεγάλες είναι οι δυνατότητες των περισσότερων, όταν στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα «απελευθερώθηκαν» και κατάφεραν να παίξουν ασυνήθιστα διαφορετικά. Εχαναν στο πρώτο μέρος με 1-0, πήγαν στα αποδυτήρια και αποφάσισαν μόνοι τους… να βγουν μπροστά κι ό,τι γίνει, με αποτέλεσμα να πετύχουν τη μεγάλη ανατροπή και το αξέχαστο 2-1.
Αυτή τη λεπτομέρεια δεν την εκτίμησε, ούτε προσπάθησε να την αξιοποιήσει ο Σάντος, όταν αργότερα πήρε την θέση του χερ Οτο. Επέμεινε στο γνωστό μίζερο παιχνίδι με τους αμυντικούς προσανατολισμούς και τις απόπειρες για γκολ μόνο μέσα από στημένες φάσεις. Δεν τον έκαναν ν' αλλάξει γνώμη ούτε οι εικόνες από κάποια παιχνίδια όπου η Εθνική μας ξέφυγε κατά λάθος από τον αρχικό της σχεδιασμό και νίκησε. Πέρα από το ματς με τη Νιγηρία, να θυμίσω το 1-0 μέσα στην Τουρκία, το ένα ημίχρονο με την Κροατία εδώ, το εκτός έδρας 1-0 με την Ουκρανία που μας έστειλε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 ή παλιότερα το 2-0 με τη Νορβηγία.
Μιλάμε για ματς όπου η ομάδα μ' αυτό το «παρεξηγημένο» υλικό, μπόρεσε και καλή μπάλα να παίξει και νίκες σημαντικές να πάρει. Μόνο που όλα αυτά είναι η εξαίρεση ενός κανόνα στον οποίο… πονάνε τα ματάκια μας από το κακό θέαμα που μας δίνει, αλλά επειδή «κάτι» γίνεται και βάζουμε ένα γκολ, φεύγουμε στο τέλος νικητές και τροπαιούχοι, οπότε… όλα καλά!
Αν θέλετε τη γνώμη μου, το κακό ξεκινάει από την πρόσληψη του Σάντος. Η τότε ΕΠΟ αποφάσισε να τον πάρει μόνο και μόνο επειδή τον ήθελαν οι παλιοσειρές. Φοβήθηκαν την ανανέωση, που πιθανότατα θα σήμαινε αλλαγές σε πρόσωπα και νοοτροπίες, οπότε διάλεξαν τη σιγουριά του Φερνάντο που οι περισσότεροι τον ήξεραν από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.
Ο ερχομός του στην Εθνική ήταν ασφαλώς η «συνέχεια του Ρεχάγκελ». Οχι όμως στη λογική της εξέλιξης και της προόδου, αλλά με βασική σκέψη να μην πειραχτεί τίποτα. Ούτε τα καλά, ούτε τα κακά.
Το αποτέλεσμα είναι πως εξακολουθούν να παίζουν με το ζόρι, βασικοί και αναντικατάστατοι, ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης μόνο και μόνο για να σπάνε διάφορα «ρεκόρ» το ένα μετά το άλλο, χωρίς να προσφέρουν τίποτα πέρα από την αυτοεπιβεβαίωσή τους.
Θα το είδατε και προχθές. Οι δύο τους και ο Τζιόλης στο κέντρο! Ενας μόνο αμυντικός χαφ σ' ένα αμυντικό σχήμα, μόνο και μόνο για να χωράνε οι άλλοι δύο μέσα!
Ειδικά ο Καραγκούνης, με το γκολ που έβαλε κατά της Ρωσίας «αγιοποιήθηκε». Θεώρησε τη σύμπτωση να νικήσουμε με 1-0 σ' εκείνο το παιχνίδι ως δικαίωση, αφού η Εθνική πήγε στους «8»» του Euro. Και η φαρσοκωμωδία συνεχίζεται…
Το χειρότερο στη σημερινή κατάσταση έχει να κάνει με το θάψιμο κάποιων νεότερων που έρχονται από πίσω. Φορτούνης, Νίνης, Ταχτσίδης Κονέ… Παίκτες που, ενώ μπορούσαν να πάρουν παιχνίδια και να καθιερωθούν μένουν μεταξύ πάγκου και εξέδρας, αν και έχουν δείξει στο λίγο που έπαιξαν μαζί ότι θα ήταν σε θέση να δώσουν άλλη προοπτική στην ομάδα. Παρ' όλα αυτά, θάβονται με τέταρτα και μισάωρα συμμετοχής, περιμένοντας πότε θα φύγουν οι δύο «Κ»-δεινόσαυροι, για να πάρουν τη θέση τους.
Βλέπουμε, δηλαδή, ότι, ενώ η ανανέωση σε σχέση με το ’04 έχει προχωρήσει χωρίς προβλήματα και στην άμυνα (Κ. Παπαδόπουλος, Παπασταθόπουλος, Χολέμπας, Τζαβέλας) και στην επίθεση (Σαμαράς, Γκέκας, Σαλπιγγίδης, Μήτρογλου, Αθανασιάδης), στα χαφ το πράγμα κολλάει μόνιμα στα δύο τοτέμ που καθηλώνουν πίσω τους τους νεότερους. Και καθόλου παράξενο μέχρι ν' αποφασίσουν να παρατήσουν το ποδόσφαιρο ο Κάρα και ο Κατσούρ, να έχουν… γεράσει και οι νεότεροι, κόβοντας ταυτόχρονα τον δρόμο κάποιων άλλων πιο νέων από πίσω.
Ετσι προχωράμε, σ' έναν δρόμο που δεν βγάζει πουθενά, έστω κι αν τερματίσουμε 2οι σ' έναν όμιλο που, όταν έγινε η κλήρωση, λέγαμε και μας έλεγαν ότι θα παίζαμε μόνοι μας…
