Η Λένα Παπαληγούρα κέρδισε το φετινό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη
Είναι λίγα χρόνια στο θέατρο, αλλά είναι ο χώρος όπου βρήκε κίνητρο και στόχους. Εχει συνεργαστεί με τους καλύτερους. Και μέσα στην κρίση δεν χάνει την πίστη και την ελπίδα της
Της Εφης Μαρίνου
Είναι στο θέατρο από το 2006, αλλά πάτησε γερά στο σανίδι. Η Λένα Παπαληγούρα κέρδισε το φετινό Bραβείο Μελίνα Μερκούρη για τη συμμετοχή της στην «Αόρατη Oλγα» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στο Εθνικό Θέατρο. Προχθές το βράδυ ήταν η τελετή. Τα ξημερώματα βρέθηκε στο αεροδρόμιο με προορισμό το Μιλάνο, αφού η «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον, παράσταση στην οποία παίζει, παρουσιάζεται στο Πίκολο Τεάτρο. Την εντοπίσαμε στο Μιλάνο, κουρασμένη, αλλά καταχαρούμενη.
«Χάρηκα πολύ με το βραβείο. Δεν είναι λίγο κάποιοι άνθρωποι που εκτιμάς να σε επιβραβεύουν. Ομως πέρα από την τιμή προς εμένα, βραβεύτηκε η δουλειά όλων μας. Υπήρξα τυχερή με την “Ολγα”. Γενικά, μέχρι σήμερα το θέατρο μόνο χαρά μου έδωσε. Γι' αυτό νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη. Εδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Τέχνης. Πέρασα στου Κουν. Ωραία χρόνια. Το δέος που ένιωσα όταν μπήκα στο Υπόγειο δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Στην Κάτια Γέρου, δασκάλα μου στη Σχολή, οφείλω πολλά. Και στην “Ολγα” την θυμήθηκα πολλές φορές».
Γιόρτασε το βραβείο της στα Εξάρχεια μαζί με φίλους. Και όχι μόνον. Ο πατέρας της, πρώην υπουργός τής Ν.Δ. Αναστάσιος Παπαληγούρας, και η μητέρα της ήθελαν να πάνε μαζί τους. «Ο πατέρας δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά και την περηφάνια του. Το ίδιο και η μαμά. Ηθελαν να μας ακολουθήσουν στο μπαράκι. Δεν έχω βγει μαζί τους ποτέ όσο ζω… Ηταν σουρεαλιστικά ωραία…»
Η εμπειρία της από την «Αόρατη Ολγα»; «Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης έκανε μια γερή οντισιόν για τον ρόλο. Μια και το έργο προοριζόταν για πέντε παραστάσεις στην Αθήνα και μετά μία εβδομάδα στη Ρουμανία έπρεπε ο θίασος να καλυφθεί με ηθοποιούς του Εθνικού. Μας είδε λοιπόν όλες. Ξανά και ξανά. Τελικά μου δόθηκε ο ρόλος με τον οποίο, ομολογώ, πωρώθηκα. Η αγάπη μου για τη δουλειά είναι το πιο ξεκάθαρο πράγμα στη ζωή μου. Κι αυτό δεν συνέβη τα τελευταία χρόνια. Ως ιδιοσυγκρασία είμαι μάλλον κλειστή, ένας συνδυασμός εσωστρέφειας και εξωστρέφειας. Πάντα κρατούσα ένα κομμάτι μου φυλαγμένο, χωρίς όμως να είμαι αντικοινωνική. Στην πρώτη επαφή με το θέατρο, στη θεατρική ομάδα του σχολείου, είπα μέσα μου: εδώ είμαι καλά. Απέκτησα κίνητρο για στόχους. Κι έπειτα είχα την τύχη να δουλέψω με αξιόλογους ανθρώπους, τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Μπομπ Γουίλσον».
Ετοιμάζεται τον Ιούνιο για την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. «Εχουμε ξεκινήσει πρόβες. Κουβάλησα στο Μιλάνο άπειρα σχετικά βιβλία, μέχρι που πλήρωσα υπέρβαρο. Είναι μια δύσκολη, αλλά γοητευτική περιπέτεια που στηρίζεται στην ομαδική δουλειά. Τραμπαλίζεται συνεχώς μεταξύ χαράς και τρόμου. Αισθάνομαι όπως και με την “Ολγα”. Είμαι προσεκτική, σέβομαι το θέμα. Είναι οι στιγμές που ξέρεις ότι τα κείμενα σε υπερβαίνουν».
Επιθυμεί περισσότερο καλές συνεργασίες παρά ρόλους. Πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του ηθοποιού είναι η «υπέρμετρη φιλοδοξία και ματαιοδοξία», «όταν βάζεις εσένα πάνω από το έργο, την παράσταση, τους συναδέλφους σου», λέει. «Οταν προηγείται το “εγώ” το πράγμα αρχίζει να αποδομείται. Ο ηθοποιός είναι κράμα έπαρσης και ανασφάλειας. Οταν συναντιέσαι με μεγάλα έργα είναι τύχη γιατί συνειδητοποιείς ότι σε υπερβαίνουν. Νιώθεις δέος, γειώνεσαι, αποκτάς μέτρο. Στο θέατρο δεν υπάρχει χώρος για προσωπικά παιχνίδια. Ευτυχώς είναι συλλογική δουλειά».
Από το καλοκαίρι η Λένα Παπαληγούρα θα μεταμορφωθεί σε «Γαλλίδα δασκάλα» για μια ταινία του Νίκου Σούλη στην οποία πρωταγωνιστεί. «Μ' αρέσει πολύ ο κινηματογράφος. Είναι κρίμα που η κρίση τον έχει κάνει σχεδόν απαγορευτικό». Με την κρίση να έχει επιβαρύνει το εκ φύσεως ανασφαλές επάγγελμα του ηθοποιού, αισιοδοξεί. «Η δουλειά μας είχε πάντα ρίσκο. Σήμερα αυτό ισχύει για όλα τα επαγγέλματα. Εμείς μετά από έξι μήνες βρισκόμαστε στον αέρα με αγωνία, αλλά και ελευθερία. Φυσικά δεν αγνοείς το θέμα της επιβίωσης. Αλλά μέσα σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες, στο θέατρο επικρατεί η ανάγκη να κρατήσει ο ένας τον άλλο και να επιβιώσουμε όλοι μαζί. Αυτή η συσπείρωση έχει κάτι επαναστατικό. Αν χάσουμε την πίστη, την ελπίδα μας, δεν έχει νόημα να κάνουμε θέατρο».
