Επίθεση της Αλ. Παπαρήγα σε όσους αμφισβητούν τη γραμμή και την ηγεσία. Πληθαίνουν οι φωνές που δεν αποδέχονται το αλάθητο του Περισσού στην πορεία προς το 19ο συνέδριο

 

Του Φώτη Παπούλια

 

Εσωτερικούς εχθρούς ανακαλύπτει η γενική γραμματέας του ΚΚΕ περίπου δεκαπέντε ημέρες πριν από την έναρξη του 19ου συνεδρίου του κόμματος. Η Αλέκα Παπαρήγα, μπροστά στην ογκούμενη κριτική που ασκείται στο κείμενο των Θέσεων, εφαρμόζει τη θεωρία του «εσωτερικού εχθρού» για να δώσει ένα «μάθημα» κομματικής υπακοής σε «αγράμματα στελέχη, οπορτουνιστές και διαφωνούντες», όπως αποκαλεί όσους τολμούν να εκφράσουν διαφορετική άποψη.

 

Σε παρέμβασή της στην προσυνεδριακή συνδιάσκεψη της Κ.Ο. περιοχής Θεσσαλίας η γενική γραμματέας άνοιξε τα χαρτιά της απέναντι στους εσωτερικούς «αντιπάλους».

 

«Οπορτουνιστές»

 

Η Αλέκα Παπαρήγα καταφέρθηκε εναντίον των οπορτουνιστών, στους οποίους ευθέως χρεώνει καιροσκοπισμό, σημειώνοντας: «Θα σας πάω λίγο πίσω, στο 18ο συνέδριο. Μία από τις βασικές κατευθύνσεις που είχαμε τότε ήταν ότι πρέπει να οξυνθεί η ιδεολογική διαπάλη στις γραμμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος… Τότε μπορεί να μη βγήκαν πολλοί στον δημόσιο διάλογο γιατί ήταν άλλες οι συνθήκες… Τώρα θεωρούν ότι είναι πιο εύκολο λόγω του εκλογικού αποτελέσματος –αυτό και αν είναι οπορτουνισμός, δηλαδή να λέω δημόσια τη γνώμη μου ανάλογα με το αν με παίρνουν οι συνθήκες». Και συνέχισε αναφερόμενη στους διαφωνούντες: «Η ιδεολογική αντιπαράθεση μέσα στις γραμμές του κινήματος είναι απολύτως αναγκαία… Αλλά άλλο πράγμα αυτό και άλλο πράγμα όλα αυτά τα οποία φορτώνουν και οι διαφωνούντες αλλά και άλλες δυνάμεις για το ότι το ΚΚΕ με τη στάση του αυτή δυσκολεύει το κίνημα».

 

Και συνέχισε με ένα κρεσέντο μονολιθικής ερμηνείας των γραφών: «Διάβαζα π.χ. στον προσυνεδριακό διάλογο ότι στην Ελλάδα υποχώρησε η ανάπτυξη του καπιταλισμού γιατί κλείσανε επιχειρήσεις… Δηλαδή βλέπει κανείς, σύντροφοι, τι συμβαίνει όταν στελέχη είμαστε και αγράμματα. Και τα στελέχη δεν δικαιολογούμαστε να είμαστε αγράμματα, να είμαστε μάλιστα μέλη της Κ.Ε. μερικά χρόνια και να είμαστε αγράμματοι». Και προχώρησε στο αφοριστικό – αφοπλιστικό «γιατί άμα έχεις και δυσκολίες και είσαι και αγράμματος, βράσ' τα και άσ' τα, πού πάει το πράγμα… Και με αυτή την έννοια και τα μέλη του κόμματος απέναντι στα στελέχη πρέπει να είναι πάρα πολύ αυστηρά… Γιατί η αγραμματοσύνη δεν βοηθά…».

 

Αναφερόμενη στο ζήτημα της «Λαϊκής Συμμαχίας» βρήκε άλλοθι στο «θεμελιακό 15ο συνέδριο» και συνέχισε: «Η λαϊκή συμμαχία εκφράζει συμμαχία της εργατικής τάξης με τους συμμάχους της, που σημαίνει ότι απευθύνεται σε όλους αντικειμενικά». Επισήμανε μάλιστα πως «δεν λέω ότι είναι οπορτουνισμός η καθυστέρηση της αναδιάταξης των δυνάμεων και έχουμε ευθύνη και σαν Κεντρική Επιτροπή» και αναρωτήθηκε: «Ο Ριζοσπάστης και η μη μελέτη του από όλα τα μέλη δεν είναι, σύντροφοι, φιλελευθερισμός, για να μην το πω και οπορτουνισμός; Μη βλέπουμε τον οπορτουνισμό μόνο στα ιδεολογικά ζητήματα, είναι και στα οργανωτικά».

 

Ακραίος συγκεντρωτισμός

 

Την ίδια στιγμή η κριτική παίρνει νέες διαστάσεις στο εσωτερικό του κόμματος. « Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας του κόμματος, την επομένη του 19ου τίποτα δεν θα είναι το ίδιο από άποψη περιεχομένου, όσο και αν οι τίτλοι, τα σύμβολα, με δυο λόγια το περίβλημα, θα είναι στη θέση του» επισημαίνει από την ΚΟΒ «Ριζοσπάστη» ο Γ. Πετρόπουλος, ο οποίος σημειώνει πως «η καθοδήγηση του κόμματος ελέγχεται σήμερα για τον ακραίο συγκεντρωτισμό που εισάγει» και απευθύνεται σ' αυτήν προτείνοντάς της να πει «σήμερα υπάρχει ανάγκη για ένα άλλου τύπου επαναστατικό κόμμα και αυτό εισηγούμαστε στο συνέδριο» υπενθυμίζοντας τη ρήση του Ν. Ζαχαριάδη «ο Κουκουές μέσα από τη στάχτη του ξαναγεννιέται».

 

«Ποιος οπορτουνισμός είναι επικίνδυνος;» αναρωτιέται ο Γ. Δούρος και σημειώνει ότι «η Κ.Ε. όφειλε να κάνει πραγματική αυτοκριτική για το τι κόμμα παρέλαβε και τι κόμμα παραδίδει», ενώ αναφερόμενος στην πολιτική συμμαχιών επισημαίνει «όταν απευθύνεσαι στους μικροαστούς και τους λες ότι με εμάς στην εξουσία το μαγαζί θα γίνει κρατικό και συ υπάλληλος, στην πράξη δεν οικοδομείς καμία συμμαχία». Και θυμάται την απάντηση του Στάλιν στο «Ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνος; Ο αριστερός ή ο δεξιός;» και η απάντηση ήταν «Αυτός που υποτιμούμε».

 

«Η Κεντρική Επιτροπή δεν βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί ότι η σημερινή θέση του κόμματος είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο… Οι επεξεργασίες της φέρουν έντονα τα στοιχεία άρνησης του μαρξισμού – λενινισμού… Στη ρίζα τους είναι καουτσκικές και νεοτροτσκιστικές» κριτικάρει ο πανεπιστημιακός Π. Γεωργιάδης, ο οποίος προτείνει την αναβολή του 19ου συνεδρίου.

 

«Το ύφος των Θέσεων αποπνέει υπερτίμηση της ηγεσίας έναντι της βάσης… Η ιστορία του κόμματος δείχνει ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ήταν επαναστατικό καθήκον η αντιπαράθεση της βάσης στην ηγεσία» σημειώνει ο Χ. Τσουλουχάς, ο οποίος προτείνει την «πλήρη αποκατάσταση των Βελουχιώτη, Κάππου από το 19ο συνέδριο».

 

Aρθρο Π. Μεντρέκα

 

Τη σκυτάλη από την Αλέκα Παπαρήγα πήρε, για να «συνετίσει» τους διαφωνούντες και να στείλει το μήνυμα της ηγετικής ομάδας, ο Παν. Μεντρέκας. Το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής με άρθρο του στον χθεσινό «Ριζοσπάστη» αναφέρεται επιλεκτικά στους Π. Γεωργιάδη, Ελ. Μαυρούλη, Γ. Πετρόπουλο χαρακτηρίζοντας «αθλιότητες και τερατολογίες» τις τοποθετήσεις τους, εγκαλώντας τους ότι «πυροβολούν το ΚΚΕ με τα βόλια του αντίπαλου… να υπονομεύσουν τις αναγκαίες αναπροσαρμογές που πραγματοποιεί συλλογικά το ΚΚΕ» και ούτε λίγο-ούτε πολύ τους ρίχνει τη ρετσινιά του «πράκτορα» όταν γράφει «αυτοί οι αρθρογράφοι δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν τα μέλη του κόμματος, αλλά να προσφέρουν με τα γραφόμενά τους ως όπλα στον ταξικό αντίπαλο για να τα ξαναστρέψει κατά του κόμματος». Το κλίμα φορτίζεται επικίνδυνα στο εσωτερικό του κόμματος και θα έχει ενδιαφέρον εάν τα τρία στελέχη του απαντήσουν στον Παν. Μεντρέκα και ο«Ριζοσπάστης» δημοσιεύσει την επιστολή.