Δύο ηθοποιοί δοκιμάζουν με επιτυχία και μουσική καριέρα

Η Μαρία Ναυπλιώτου και η Χριστίνα Μαξούρη συμμετείχαν πρόσφατα σε αμιγώς μουσικές παραστάσεις, σε μπαρ και μουσικές σκηνές. Μας εξηγούν γιατί τις γοητεύει, αλλά και τις βοηθά ο νέος τους ρόλος

Της Ολγας Λασκαράτου

Τι είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι να ακούγεται διαφορετικά όταν το λέει ένας ηθοποιός; Γιατί όταν ένας ηθοποιός τραγουδάει προκαλεί το ενδιαφέρον όπου κι να βρίσκεται, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στο θέατρο ή σε μουσική σκηνή; Τι είναι αυτό που κάνει έναν ηθοποιό να θέλει να τραγουδήσει εκτός θεατρικής σκηνής;

Τα τελευταία χρόνια αρκετοί ηθοποιοί κάνουν μουσικά προγράμματα μόνοι τους ή με άλλους τραγουδιστές. Διαλέξαμε να μιλήσουμε με τη Μαρία Ναυπλιώτου και τη Χριστίνα Μαξούρη, που πρόσφατα έκαναν για πρώτη τους φορά μία αμιγώς μουσική παράσταση.

 «Η μουσική είναι αίσθηση»

-Παρ' όλο που η Μαρία Ναυπλιώτου συναντήθηκε με τον συνθέτη Δημοσθένη Γρίβα στην παράσταση «Bossa Nova» του Κωνσταντίνου Ρήγου το 2008, φέτος ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έφτιαξαν μία μπάντα που την ονόμασαν Tricky Pony. Διασκευάζουν από Νίνα Σιμόν μέχρι Portishead, ενώ στο μέλλον σκέφτονται να παίζουν και δικά τους τραγούδια. Ξεκίνησαν στο Faust και συνέχισαν στο Rock 'n' Roll.

«Αν δεν με ευχαριστούσε πολύ αυτό που κάνουμε με τους Tricky Pony δεν θα το έκανα», λέει η Μαρία Ναυπλιώτου. «Διαλέγω πολύ αυστηρά ό,τι κάνω. Οταν έφυγα από τον χορό και μπήκα στο θέατρο, το έκανα μέσα σ’ ένα βράδυ, αλλά το σκεφτόμουν τρία χρόνια. Αυτό συμβαίνει τώρα και με το τραγούδι. Αν δεν το πίστευα πραγματικά, δεν θα το έκανα. Είναι μια περίοδος γνωριμίας με την μπάντα αυτές οι παραστάσεις με τις διασκευές, γιατί αργότερα θέλουμε να παρουσιάσουμε δικά μας πράγματα».

Μαθαίνει τα τραγούδια ακουστικά. Μουσικά, οι αναφορές της έρχονται από την κλασική μουσική και τη jazz, ενώ ο χορός και το θέατρο είναι οι σταθερές αναφορές της στη συζήτησή μας για το τραγούδι. «Οταν από τον χορό μπήκα στο θέατρο, είχα την αίσθηση του χώρου. Οι ώρες πτήσεις πάνω στη σκηνή βοηθάνε να καταλαβαίνω πιο γρήγορα κάποια πράγματα σ’ αυτές τις μουσικές παραστάσεις», εξηγεί. Θεωρεί ότι δεν είναι μια μόδα το να τραγουδάνε οι ηθοποιοί. «Ο ηθοποιός πρέπει να μπορεί να τα κάνει όλα. Πρέπει να έχει ασκημένο σώμα και να χορεύει, να τραγουδάει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διεκδικεί να γίνει τραγουδιστής», υπογραμμίζει. «Το τραγούδι είναι ένας άλλος τρόπος να λες μια ιστορία. Στο τραγούδι είσαι εκτεθειμένος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Για μένα η μουσική δεν έχει να κάνει με την τεχνική, αλλά με την αίσθηση. Από μικρή έχω μάθει να δουλεύω ομαδικά λόγω χορού κι έτσι λειτουργώ τώρα και με την μπάντα. Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο. Στον χορό πρέπει να προσέξω τον άλλο και να με προσέξει, στο θέατρο πρέπει να τον ακούσω και να με ακούσει και μετά αυτή η ανάγκη γίνεται τέχνη. Γι’ αυτόν τον λόγο έχω επιλέξει να κάνω αυτή τη δουλειά και επιμένω, παρά τις δυσκολίες της, γιατί η τέχνη κάνει τη ζωή πιο πλούσια και πιο φωτεινή, δεν σε κάνει όμως καλύτερο άνθρωπο. Τα εργαλεία για να προχωρήσω προσωπικά ήρθαν από αλλού και με βοήθησαν μετά και στην τέχνη».

 «Μου δίνει αυτοπεποίθηση»

-Η Λυδία Κονιόρδου, η Νένα Μεντή, η Ελένη Κοκκίδου και η Λένα Κιτσοπούλου, η Μάρθα Φριντζήλα, η Ματούλα Ζαμάνη ήταν κάποιες από τις καλεσμένες της Χριστίνας Μαξούρη όταν τον περασμένο Νοέμβριο παρουσίασε, στη μουσική σκηνή «Χαμάμ» ένα αφιέρωμα στη Στέλλα Χασκήλ, τη Μαρίκα Νίνου και τη Σωτηρία Μπέλλου. Πριν από αυτές τις παραστάσεις τραγουδούσε, από το 2001, σε μεζεδοπωλεία στην Αθήνα και κάποια καλοκαίρια στη Σαντορίνη.

«Ανέκαθεν» λέει η Χριστίνα Μαξούρη «τραγουδούσαν οι ηθοποιοί, απλώς τον τελευταίο καιρό έγινε “θέμα”. Στη δική μου ηλικία, ξέρω πολλούς που το κάνουν παράλληλα με το θέατρο και τη σχολή για χαρτζιλίκι. Κι εγώ έτσι ζούσα όταν βγήκα από τη σχολή. Είναι βασικός πόρος. Η εμπειρία, όμως, από αυτή τη δουλειά με βοήθησε στο να ξεφοβηθώ στο κομμάτι της έκθεσης και της αυτοπεποίθησης, γιατί στο τραγούδι υπάρχει μια αμεσότητα και μια γυμνή γενναιοδωρία. Το τραγούδι είναι μία συνθήκη, δεν είναι ρόλος. Δεν μου έχει συμβεί να επικαλεστώ κάτι άλλο εκτός από μένα, κάτι πέρα από τη μουσική και τον στίχο. Είσαι εσύ και ο κόσμος. Μπορείς να τον παρασύρεις να ακούσει ή να τον αφήσεις αδιάφορο και να συνεχίσει να τρώει το μπριζολάκι του, για παράδειγμα».

Η παράσταση «Από το γραμμόφωνο στη σκηνή» έγινε από την ανάγκη να οριστεί ένα πλαίσιο περισσότερο συναυλιακό σ’ έναν χώρο που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το ρεπερτόριο που αγαπάει και τη συγκινεί: το ρεμπέτικο. «Αυτά τα τραγούδια έχουν μια ειλικρίνεια και μία ησυχία» λέει, «που εμένα μου λείπει στο σήμερα που έχει κάτι το αφερέγγυο και μια φλυαρία».

Δεν υπάρχει αυτή η «ησυχία» στο θέατρο; «Για να πετύχει και να έχει δύναμη πρέπει το σύνολο να είναι κουρδισμένο και συντονισμένο. Αυτό έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων και με τον ενορχηστρωτή, που είναι ο σκηνοθέτης. Μπορεί και να μην πετύχει, αλλά παρ’ όλα αυτά αξίζει τον κόπο. Το τραγούδι συγγενεύει με το θέατρο στην ειλικρίνεια, την πίστη, την αφοσίωση και την απλότητα».