Για όσους γνωρίζουν καλά τα της λειτουργίας του ΚΚΕ, δύο είναι πρόσωπα που κινούν -φανερά και μυστικά- τα νήματα πίσω από την Αλέκα Παπαρήγα ενόψει του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος: ο Δημ. Γόντικας και ο Μ. Μαΐλης
Του Φώτη Παπούλια
Την Πέμπτη το πρωί ξεκινούν οι εργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ στον Περισσό. Ο προσυνεδριακός διάλογος σημαδεύτηκε από τις οξείες αντιπαραθέσεις όσων εξέφρασαν τη διαφωνία τους με τις Θέσεις και από την άλλη πλευρά τα «επιθετικά» άρθρα της ηγετικής ομάδας στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τις πολιτικές επιλογές της.
«Το 19ο Συνέδριο ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές καθώς το 96% των μελών του κόμματος και το 95% των μελών της ΚΝΕ έχουν ψηφίσει τις Θέσεις, το πρόγραμμα και το καταστατικό στις προσυνεδριακές διαδικασίες», υποστήριξε το Σάββατο η Αλέκα Παπαρήγα σε ομιλία της σε κομματική συνεστίαση στη Θεσσαλονίκη.
Σε άρθρο του με πολλαπλούς αποδέκτες στον «Ριζοσπάστη» (6/4), ο αρθρογράφος της εφημερίδας που άσκησε κριτική στις Θέσεις του κόμματος Ν. Μπογιόπουλος, υποστηρίζει ότι «κατανοούμε τον πόνο τους να διορθώσουν τους κομμουνιστές… αυταπατώνται αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την πίσω πόρτα» και υπενθυμίζει τη φράση του Χ. Φλωράκη «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».
Για όσους γνωρίζουν πάντως τα της λειτουργίας του ΚΚΕ, τα δύο πρόσωπα που κινούν -φανερά και μυστικά- τα νήματα πίσω από την Αλέκα Παπαρήγα είναι ο Δ. Γόντικας και ο Μ. Μαΐλης.
……………………………………………………………………….
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΟΝΤΙΚΑΣ
Ο… πειθαρχικός
Η σκηνή όπως την περιγράφουν πρώην στελέχη του ΚΚΕ διαδραματίστηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 στο γραφείο του Χ. Φλωράκη στον Περισσό. Μεταξύ των παρόντων ο αείμνηστος «καπετάν Γιώτης», η Αλέκα Παπαρήγα, ο Δ. Γόντικας και η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από ζητήματα του σοσιαλισμού, όταν κάποια στιγμή ο Δ. Γόντικας είπε στον Χ. Φλωράκη «…πάντα οπορτουνιστής ήσουνα».
«Φύγε από μπροστά μου, να μη σε βλέπω, αχάριστε», ήταν η οργισμένη αντίδραση του ηγέτη του ΚΚΕ και από τότε δεν ξαναμίλησε με τον άλλοτε προστατευόμενό του.
Ο απόφοιτος νυχτερινής σχολής ηλεκτρολόγων, με πολιτική καταγωγή από τη Νεολαία Λαμπράκη, ήταν το νεαρότερο συλληφθέν στέλεχος της ΚΝΕ στη δικτατορία και άντεξε τα βασανιστήρια παρά το νεαρόν της ηλικίας του. Γραμματέας της ΚΝΕ, με τη Μεταπολίτευση, τον διαδέχθηκε ο Σπ. Χαλβατζής όταν μεταπήδησε στο κόμμα, και από το 1978 μπαίνει στο πολιτικό γραφείο ως αναπληρωματικό μέλος και συμμετέχει ανελλιπώς.
Ηταν το αγαπημένο παιδί των Χ. Φλωράκη, Κ. Τσολάκη, Α. Αμπατιέλου γιατί «ήταν ή, όπως αποδείχθηκε, το έπαιζε σεμνός και δεν σήκωνε το βλέμμα του απέναντι στην ηγεσία», θυμούνται σύντροφοί του εκείνης της εποχής. Τη δεκαετία του ’80 είχε αναλάβει να καθοδηγεί μεγάλες οργανώσεις, είχε διατελέσει γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ), καθοδηγούσε την ΚΝΕ και χρεώθηκε τη διάσπασή της το 1989…
Ως «όχι δεινό ρήτορα, αλλά εξαιρετικά πειθαρχημένο στέλεχος, αυτομορφωμένο, είχε περάσει από σχολή «κούτβιδων» στη Μόσχα για μικρό διάστημα, χωρίς όμως να σημειώσει ιδιαίτερες επιδόσεις, έμπειρος, βαρύς και κλειστός τύπος, απροσπέλαστος, ανασφαλής και μνησίκακος» τον περιγράφουν όσοι τον έζησαν και τον ζουν ακόμα και σήμερα στον Περισσό.
Οσοι γνωρίζουν καλά το παρελθόν θυμίζουν ότι οφείλει πολλά στον Κ. Τζιατζή, τύπο διανοούμενου που κυριαρχούσε στο κόμμα, και μάλιστα ήταν από τους πρώτους που είχε εκφράσει την επιθυμία «να γίνει κάποια στιγμή ο Δημήτρης γραμματέας», απαντώντας σε όσους εξέφραζαν αντιρρήσεις, «θα τον φτιάξουμε, θα τον φτιάξουμε…».
Η χρυσή του ευκαιρία ήταν το 1991 όταν ο Χ. Φλωράκης σε μια συνάντηση με τους «σοφούς» του κόμματος τον πρότεινε για γραμματέα, εκτιμώντας μεταξύ άλλων και την εργατική του καταγωγή. «Δεν μπορώ, είναι βαρύ για μένα», φέρεται να απάντησε και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την Αλέκα Παπαρήγα της οποίας, όσοι γνωρίζουν καλά τη λειτουργία του κόμματος, επιμένουν ότι αποτελεί το alter ego της. Ο άνθρωπος που «ξεστράτισε» από τον μέντορά του Χ. Φλωράκη, που δεν πήγε στην κηδεία του θείου του που τον είχε μεγαλώσει και εντάξει στην Αριστερά, λύνει και δένει στον Περισσό. «Κρατάει τα κλειδιά του κόμματος», λένε όσοι γνωρίζουν…
……………………………………………………………………..
ΜΑΚΗΣ ΜΑΪΛΗΣ
Ο… σκληρός
Εμπνευστής του συνθήματος «ένας είναι ο εχθρός, ο αναθεωρητισμός», το οποίο ανάλογα με τις περιστάσεις το αναπροσαρμόζει, όπως «ένας είναι ο εχθρός, ο οπορτουνισμός», ο συνήθως βλοσυρός, απρόσιτος, με το «φοβικό του βλέμμα να μην τον εγκαταλείπει ποτέ» Μάκης Μαΐλης είναι το στέλεχος του ΚΚΕ που προκαλεί «φόβο και λιγότερο σεβασμό στον Περισσό», σύμφωνα με όσους τον ξέρουν αρκετά καλά.
Γόνος εργατικής οικογένειας από την Ελευσίνα, με καταγωγή από τη Σύμη, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του στη Νομική Αθήνας, αλλά έμαθε καλά τα μυστικά του μαρξισμού–λενινισμού στη Μόσχα τη δεκαετία του ’70, στη σχολή των κομματικών στελεχών. Στα φοιτητικά του χρόνια στη δικτατορία οργανώθηκε στην Αντι–ΕΦΕΕ, πέρασε στην ΚΝΕ το 1969 και στο Κόμμα το 1973, στο 10ο Συνέδριο ήταν αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, για να ακολουθήσει μετά η ανέλιξη.
Ηταν ο πρωτεργάτης τού να στηθούν κομματικές οργανώσεις στη Δυτική Αττική, γεγονός που τον βοήθησε αργότερα να πιστωθεί την εκλογή «κόκκινων δημάρχων» στην περιοχή. «Αν και το προσπάθησε, ποτέ δεν κατάφερε να μπει στον κύκλο των παιδιών του Χαρίλαου, κάτι που έφερε βαρέως», θυμούνται πρώην σύντροφοί του, οι οποίοι αποδίδουν την κουμπαριά του με το ζεύγος Καραγκουλέ-Δαμανάκη ως «προσπάθεια να γίνει αποδεκτός από τον Χαρίλαο».
«Κλασικό κομματικό γραφειοκράτη» τον αποκαλούν στον Περισσό, με «μειονέκτημα» ότι ποτέ δεν ανέβηκε τα σκαλιά της «ευθύνης» μεγάλων οργανώσεων του ΚΚΕ, προτιμά να κατευθύνει τα νήματα από το παρασκήνιο και να στοχεύει όσους θεωρεί ότι «πολεμάνε το Κόμμα». «Εξυπνο αλλά και μάστορα της ίντριγκας» τον περιγράφουν όσοι έτυχε να συνεργαστούν μαζί του, «κλασικό παιδί των κομματικών μηχανισμών», διατείνονται άλλοι. Η μεγάλη του στιγμή ήταν το 13ο Συνέδριο του Κόμματος όταν υπερασπίστηκε «τα λάβαρα και την ιστορία του ΚΚΕ» απέναντι στους «αναθεωρητές», και από τότε βρίσκεται δίπλα στην Αλέκα Παπαρήγα. Οπως ισχυρίζονται πρώην σύντροφοί του, «μόνο με γραμματέα με τα προσόντα της Αλέκας θα μπορούσε να παίξει ρόλο και να ανέβει στην κομματική ιεραρχία». Και πάντα με «οδηγό τον φόβο», προσθέτουν κάποιοι άλλοι…
